Editoriaal / Edito KJ - bijna-doodervaring

Het is bijna 40 graden Celsius buiten, en toch lopen de rillingen over mijn rug. Ook vrouw en kinderen worden er even stil van. Ik vloek even op de Italiaanse bestuurders en hun aftandse Panda’s, maar we kunnen onze vakantie wel blutsvrij verderzetten. Gezien de nauwe bergwegen waarover we twee weken zouden slingeren, was dat allerminst een sinecure.

Nu had de familie Janssens het zich wel extra moeilijk gemaakt, want de claxon van onze wagen weigerde dienst. En dan kun je niet anders dan sommige haarspeldbochten blind nemen, stapvoets en in de hoop dat je geen andere wagens hoeft te kruisen. Dat lukte niet altijd. Vaak moesten we weer achteruit, de wielen in het gras en de spiegels ingeklapt. Na enkele dagen krijg je dat hachelijke gemanoeuvreer in de vingers, maar toch keek ik met afgunst naar de lokale bevolking en naar hun van bocht naar bocht dartelende Panda’s. Je zou de wegen er te smal kunnen noemen, maar eigenlijk zijn onze moderne auto’s te breed. 

Ik keek met afgunst naar de lokale bevolking en naar hun van bocht naar bocht dartelende Panda’s

Elk jaar worden nieuwe wagens een halve centimeter breder. De gemiddelde koetswerkbreedte van in België verkochte auto’s bedraagt intussen meer dan 1,80 meter, al zijn er een heleboel SUV’s die inmiddels flirten met 2 meter en meer. En aangezien de Europese regelgeving een maximumbreedte van 255 centimeter hanteert (die eigenlijk bedoeld is om de groei van bussen en vrachtwagens aan banden te leggen), lijkt er niet meteen een rem te staan op die toename. Dat leidt tot een heleboel mobiliteitsproblemen, want parkeerplaatsen worden te krap en straten te smal. En er is al zo weinig bewegingsruimte op het Vlaamse wegennet. 

Dat hebben die Italianen toch beter begrepen, bedacht ik me. Met hun Panda’s. Lokale producten voor de lokale bevolking, perfect afgestemd op de lokale infrastructuur. Niet duur, dus bereikbaar voor iedereen – we zagen er macho gasten en hippe grieten mee rijden, maar ook nette zakenlui en kranige oudjes verplaatsen zich met vista en flair in zo’n bescheiden Fiat. En zo’n Panda is nog cool ook, zeker als je voor zo’n koddige 4x4 van de eerste generatie zou gaan.

Je ziet er macho gasten en hippe grieten mee rijden, maar ook nette zakenlui en kranige oudjes verplaatsen zich met vista en flair in zo’n bescheiden Fiat.

Ik zag zelfs mogelijkheden voor het mobiliteitsbeleid van de volgende regering, zeker nu de nieuwe generatie ook een 100 procent elektrische variant verwelkomt. Als je de weerstand tegen EV’s dan toch wilt breken, dan lijkt een schattige pandabeer me een geweldig instrument. Al is het dan een Chinees dier dat enkel bamboe eet en liever luiert dan zich voortplant – google de video’s en je begrijpt waarom het een wonder is dat de panda nog niet uitgestorven is. 

En dan word je bijna van de weg gereden. Door een Panda, nota bene. Dan ben ik blij in een verdomde cross-over te zitten, hoewel die eigenlijk veel te lomp is voor de bergwegen rond het Comomeer, de binnenstad van Milaan of het natuurpark van Cinque Terre. Voor het comfort en de ruimte, maar vooral voor de veiligheid. Ik wil nog steeds een oude Panda 4x4, maar geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt ermee van België naar Italië te rijden. Toch niet met drie kinderen achterin.