Nostalgie / Vintage - Renault Sport Spider: Puur en onversneden

De Sport Spider was zonder twijfel de meest ‘disruptieve’ productie-Renault ooit... Eerdere sportieve modellen van het Franse merk hadden altijd het recept van een grote motor in een klein seriemodel gehanteerd. Maar hier rentabiliseerde de weghomologatie van dit bijzondere model de ontwikkeling van de Spider Trophy, die oorspronkelijk bestemd was voor een monomerkkampioenschap. En zo kwam het dat de mainstreamconstructeur een open tweezitter met centraal achterin geplaatste motor in zijn catalogus kreeg. Hij was volledig geïnspireerd op de competitiewagens van de jaren 50 en 60, en verwees zelfs de voorruit naar de optielijst. De Renault Sport Spider had zo in de Alpine-catalogus van de jaren 60 kunnen staan.

Parapente

Om dat erfgoed te bevestigen verwezen de koplampen achter plexiglas ontegensprekelijk naar die van de Alpine A220. Het gewelfde profiel werd onderstreept door een ruim bemeten zijdelingse luchtinlaat, die uitkwam in de motor. Een buisvormige centrale rolbeugel gaf de auto de nodige stijfheid. De brede motorkap achteraan vormde een mooi geheel met het antracietkleurige onderste deel. Dubbele ronde achterlichten waren uiteraard een must. En om toegang te krijgen tot het rudimentaire interieur scharnierden de deuren naar boven, zoals bij Lamborghini...

Een dak stond niet op het programma. Wel konden de versies met voorruit worden uitgerust met een eenvoudige stoffen kap van povere kwaliteit. Met de kap dicht moest je je snelheid beperken tot 90 km/u, anders kreeg je een parapente-effect. Om het interieur te beschermen kon de Spider worden uitgerust met een afdekking met ritssluiting aan bestuurderszijde: heel... retro.

Ook binnenin was eenvoud het sleutelwoord. Aluminium met zichtbare lasnaden was alomtegenwoordig. Functie voor vorm! De wijzerplaten (toerenteller, oliedrukmeter en koelvloeistoftemperatuurmeter) werden aangevuld met een centraal geplaatste digitale snelheidsmeter en een brandstofpeilmeter geïnspireerd op die van de Twingo. Naar een verwarmingsregeling was het vruchteloos zoeken... Het interieur van de Spider werd permanent verwarmd door de waterradiator, zelfs in de zomer. Toch kon de bijzonder schaarse uitrusting hier en daar worden opgesmukt. Behalve de optionele verwarmbare voorruit kon de Spider indien gewenst worden voorzien van een airbag, vloermatten en een radio.

Williams

Onder de motorkap van de Renault Sport Spider stak de 2,0 liter grote atmosferische viercilinder-multiklepper ‘F7R’ was afkomstig uit de Clio Williams (en later de Mégane Coupé 16V), die op zijn beurt was afgeleid van de toenmalige Clio 16V. Zijn vermogen van 150 pk volstond om de 930 kilogram lichte sportieveling (965 met de optionele voorruit) in 6,9 (7,2) seconden naar 100 km/u te stuwen en een topsnelheid van 213 (204) km/u te geven. Het stuur van de sportieve Renault was onbekrachtigd. De Spider vergde een stevige hand en dat heeft zo zijn redenen.

De ophangingsarchitectuur gebruikt ideeën uit de competitie (waarvoor hij oorspronkelijk werd ontworpen), die nooit eerder werden gebruikt op een wagen gehomologeerd voor de openbare weg. Getuige daarvan de horizontaal geplaatste schokdempers (in plaats van verticaal zoals op een gewone personenwagen). Maar goed, de enige openbare weg die hij moet afleggen, is die tussen je woonplaats en het circuit.  

Hebbeding

Van 1995 tot 1999 werden er 1.726 exemplaren van de Renault Sport Spider gebouwd (waaronder 90 Trophy’s). Een zeldzame vogel dus. De meeste exemplaren werden verkocht in Frankrijk en Duitsland. Daarna maakten de productielijnen in Dieppe, de wieg van Alpine, plaats voor de Renault Clio Sport en de beruchte Clio V6... Gelukkig kwamen heel wat onderdelen uit de klassieke Renault-catalogus (en als je wat dieper graaft, zelfs van elders): de motor, de deurgrepen, bepaalde bedieningselementen uit het interieur, enzovoort. Weinig verrassend zijn het de specifieke onderdelen zoals de koetswerkpanelen die het budget de hoogte injagen. De meeste versies kregen het label ‘PB’ (voor pare-brise of voorruit), de ‘SV’-varianten (voor saute-vent, windgeleider) waren zeldzamer.

In tegenstelling tot de Renault Avantime en andere collector’s items tegen wil en dank, kreeg de Spider die status van bij zijn lancering. Zijn waarde gaat dus ook in stijgende lijn. Momenteel halen ze vlotjes de drempel van 30.000 en in sommige gevallen zelfs 40.000 euro. Heel wat meer dus dan de gangbare prijzen voor een Lotus Elise of Opel Speedster, maar je haalt er dan ook een weliswaar misschien minder efficiënte, maar veel exclusievere en specialere auto voor in huis, met een veel ruwer karakter. Wat er ook van zij, met de Spider konden het merk met de ruit en zijn sportieve afdeling het vuur brandende houden om later sensationele afgeleiden van seriemodellen te creëren (zoals de Mégane R.S.) en zelfs Alpine te laten verrijzen.