Blogtests / Wat vind ik van de Land Rover Discovery Sport P300e?

Ik heb altijd een boontje gehad voor het instapmodel uit het Land Rover-gamma. Zeker de eerste Freelander uit 1997 vond ik in zijn driedeursversie (al dan niet met softtop) een waardige vertegenwoordiger van het pas ontstane SUV-ras: hij had alle genen en de stoere uitstraling van zijn grote broers, met net genoeg luxe en stamboom om zich te verheffen boven de Japanse pioniers uit die tijd (al hadden die zeker ook hun charme).

Hoewel dat luxeaspect in de loop der jaren steeds zwaarder is gaan doorwegen in het lastenboek, heb ik ook vandaag de dag nog altijd iets meer sympathie voor een Discovery Sport dan voor zijn poshy Range Rover-broertje, de Evoque. Omdat hij net iets nuchterder van aanpak blijft, en ook de praktische kant van het verhaal niet uit het oog verliest – de huidige generatie is bijvoorbeeld een onvervalste ruimtekampioen in zijn segment.

Ik heb er even op moeten wachten, maar de lancering van de nieuwe plug-inhybride P300e, in het zog van de facelift van 2020, gaf me eindelijk de kans om ook een keer met de Discovery Sport te rijden. Over de techniek ga ik niet al te veel uitweiden (dat hebben de collega’s al prima gedaan in de gedetailleerde wegtest), hier focus ik vooral op wat mij is bijgebleven van een weekje Discovery Sport P300e.

Leuk

Een van de eerste dingen die ik doe als ik een plug-inhybride in handen krijg, is de kofferklep openen: ligt de vloer hoger en – vooral – is hij getrapt of schuin, dan heeft de PHEV het voor mij al grotendeels verkorven. Niet zo bij deze Discovery Sport P300e: die stopte zijn batterijen netjes onder de achterbank, zodat noch de zitruimte noch het laadvolume de dupe zijn. Meer nog, onder de koffervloer is zelfs nog plaats voor laadkabels én zowaar een reservewiel. Hoeveel PHEV’s kunnen dát zeggen?

Over naar de bestuurderspost dan. Normaal ben ik niet de grootste fan van aanraakinterfaces, maar het Pivi-infotainmentsysteem van Jaguar Land Rover toont dat het ook anders kan: een mooie en duidelijk opdeling in submenu’s (die makkelijk personaliseerbaar is), een goede respons en hoogstaande graphics – er is bijna geen speld tussen te krijgen.

En daarnaast nog een dikke duim voor het onderstel van deze Discovery Sport, dat stevig gedempt is, maar oneffenheden netjes absorbeert. Bij een rustige tot normale rijstijl (en zo rij ik meestal), doet niks vermoeden dat deze 4,60 meter lange SUV leeg bijna 2,2 ton op de weegschaal zet. Land Rover bewijst hier voor mij dat je met een goede afstelling geen dure adaptieve schokdempers of luchtveren nodig hebt...

Jammer

Het aanraakscherm van de nieuwe interface heeft ook één groot nadeel: bij warme temperaturen staat het al na één dag vol zweterige vingerafdrukken en veegbewegingen. Terwijl de cleane look van de nieuwe middenconsole in pianozwart niet alleen een bron van reflecties vormt, maar ook een heuse stofmagneet blijkt. Jammer, maar om dit knappe interieur smetteloos te houden zou je het bijna dagelijks moeten poetsen.

De plug-inhybrides van Jaguar Land Rover zijn allemaal uitgerust met een CCS-aansluiting: ze kunnen met andere woorden ook snelladen aan een AC-laadpaal. Ik moet daar altijd eens om glimlachen. Zolang de benzineprijs aan de pomp niet minstens verdriedubbelt (en dan nog...), wil ik nog wel eens zien hoeveel PHEV-gebruikers ergens een halfuur op een groezelige snelwegparking gaan staan wachten terwijl ze tien keer sneller ook gewoon hun tank met E95 kunnen volgooien om de hoek...

Van verbruik gesproken: bij snelwegritten met een lege batterij kwam ik toch aan een dorst van 8 l/100 km en meer. Absoluut gezien blijft dat nog altijd redelijk, maar stiekem had ik toch wat minder verwacht: in de praktijk is deze Discovery Sport P300e met zijn kleine 1.5-driepitter daarmee niet zuiniger dan de Jaguar F-Pace P400e en de Range Rover Velar P400e die ik eerder reed, en die modellen hebben een tweeliter van 300 pk in de neus. Ook het elektrische rijbereik was bij mij voor alle drie zowat vergelijkbaar: 40 à 45 kilometer.

Dus

Ik zei het al, de Discovery Sport is misschien wel mijn favoriete model in het Land Rover-gamma. En dat blijft hij ook als plug-inhybride P300e, een versie die nergens echt steken laat vallen. Zijn lage CO2-uitstoot is echter vooral uitstekend nieuws voor zelfstandigen, die de hoge prijs kunnen recupereren via hun belastingen. Want mij deed het prijskaartje van onze testauto – een R-Dynamic SE met nog wat opties – toch vooral duizelen: meer dan 72.000 euro. Slik.

 

 

 

 

 

View this post on Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

A post shared by Werner Van Kerckhoven (@wernerautogids)