Blogtests / Wat vind ik van de Alfa Romeo Stelvio Veloce?

Mijn eerste ervaring gaat terug tot het voorjaar van 2017. Met de gloednieuwe Giulia was Alfa Romeo net aan zijn relance begonnen, de Stelvio hoorde die beloftevol ingezette aanval enkel af te werken. Er rustte dus heel wat druk op de schouders van de frêle SUV, want de Stelvio had het lot van het merk in handen. De Italianen lieten weinig aan het toeval over en vlogen me over naar de Italiaanse Alpen, naar een van de meest beruchte bergpassen uit Europa. Een 48 haarspelden tellend parcours dat Alfa Romeo omschreef als de natuurlijke biotoop van deze 4x4.

Tot aan de voet van de Stelvio ben ik nog geraakt. Maar de rest van de bergpas bleef gesloten door de seizoensbarrière. Jammer, want ik omschreef de Alfa Romeo toen als de rijdynamische referentie in zijn klasse. Over het interieur was ik minder enthousiast: mooi om naar te kijken, tot je het waagde eraan te komen. Prullerige plastics schoten de premium ambities van Alfa Romeo meteen uit de lucht. Ook het navigatiesysteem was een verschrikking, wegens hopeloos gedateerd.

Het is minder erg dan de Giulia, toch kon de Stelvio evenmin potten breken. Onterecht, als je het mij vraagt. Daarom gun ik deze Alfa Romeo graag een tweede kans. Want de recente facelift zou de Italiaanse SUV een sterk verbeterd interieur opgeleverd moeten hebben.

Leuk

Esthetisch en technisch veranderde er amper iets, wegens gewoon niet nodig. De Veloce met de sterkste uitvoering van de 2.2 JDTm-diesel verdeelt dus nog altijd 210 pk en 470 Nm over de vier wielen (technisch gesproken zijn dat eigenlijk voornamelijk die achterste, met de voorste in een ondersteunende rol als dat nodig zou zijn). Het fenomenale Giorgio-platform met dubbele driehoeken voor- en een multilink achteraan vertaalt dat vermogen vervolgens in een rijgedrag waaraan menig sedan nog een puntje kan zuigen.

En dan is er die stuurbekrachtiging. Loepzuiver, millimeterprecies en met een comfortabele rechtuitstand moet het tot de beste stuursystemen van het moment behoren. Dan vergeet ik nog de ZF-achttrapsautomaat, de adaptieve schokdemping, het speels afgestelde ESP. Kortom, ik zou nog een tijdje de lof kunnen zingen over het dynamische kunnen van de Stelvio. Da's dan ook dé troef die deze SUV uit te spelen heeft. In die mate dat je al richting Porsche Macan moet wil je een concurrent vinden die beter doet.

Met dat verschil dat de Stelvio daaraan een praktisch gemak koppelt dat een stuk groter is dan dat van de Porsche. Een ruime koffer en dito achterbank zorgen dus ook voor een familiale invulling. Wat me brengt bij de hamvraag van vandaag: heeft Alfa deze keer in de buik ook gewerkt met degelijke materialen? Het antwoord is een volmondig 'ja'. Eindelijk krijgen de looks de feel die ze verdienen. Misschien op de versnellingspook na dan, die nog altijd wat knullig aanvoelt. 

Ook het infotainmentsysteem is terug bij de tijd, met alle functionaliteiten die je ervan mag verwachten. Een groot (8,8 duim) aanraakscherm én een draaiknop op de middentunnel bijvoorbeeld. Omdat de ene bedieningsvariant in sommige situties nu eenmaal handiger is dan de andere.

Overigens loopt de Stelvio qua elektronische gadgeterie achterop bij de gevestigde waarden, al heeft me dat eigenlijk nooit gestoord. Ik zal zelfs meer zeggen: het deed deugd eindelijk nog eens in een interieur te stappen waar je niet via elvendertig schermen en evenveel tabbladen moet om de airco ingesteld te krijgen. Je kan en mag je volledig focussen op wat er zich op de weg afspeelt, in plaats van bezig te moeten zijn met de lay-out van je tellerpartij of een coachingprogramma dat past bij je gemoedstoestand.

Jammer

Zij die rijkunde boven elektronisch gemak stellen, zijn een uitstervende soort. Ik vrees er dus voor dat bij het beoogde (fleet)publiek het gebrek aan digitale spielerei de Stelvio net wél punten zal kosten.

Voorts is het ook maar de vraag wat FCA nu van plan is met het merk. De portfolio van Alfa Romeo stelt amper nog iets voor, en op de Tonale na lijkt er evenmin nog iets in de pijplijn te zitten. Ik sluit dus nog altijd niet uit dat vroeg of laat de stekker er definitief uitgaat (zoals bij Lancia).

Ook het motorische aanbod is niet meer van deze tijd. Er wordt wel gesproken van een plug-inversie van zowel de Giulia als Stelvio, maar die stekkervariant zou ten vroegste in 2021 zijn opwachting maken. Wat evenzeer rijkelijk laat is – en eigenlijk zelfs te laat.

Maar, positief, die besoignes hebben vooral betrekking op de toekomst van zowel merk als model. Op het missen van een spaarversie na kunnen we vandaag dan ook niet direct een reden verzinnen waarom de Stelvio het niet zou verdienen op je oprit te staan.

Of misschien toch: de bediening van de achterruitwisser is wat onnatuurlijk. Je hoort daarvoor de hendel naar beneden te trekken, een beweging die ik echter associeer met het in werking stellen van de ruitenwissers vooraan.

Dus

Ik heb het SUV-concept nooit echt begrepen. Je wordt namelijk twee keer bedrogen: bij aankoop én aan de pomp. Terwijl het enige wat je daarmee dan koopt ten opzichte van de technisch identieke, maar goedkopere break, een vals veiligheidsgevoel is. Ik zou er dan ook nooit eentje op de oprit moeten hebben. Op de Stelvio na dan.

Zo goed is die Alfa Romeo dus. Het ding heeft me zelfs een paar keer aan het glimlachen gekregen, een prestatie waarvoor normaal gesproken meer exotische producten uit de garage moeten worden gehaald. Zeker nu ook de afwerkingseuvels zijn opgelost en de elektronische achterstand grotendeels is dichtgereden, is een plek op elke shortlist dan ook het absolute minimum.

Tenminste, als zowel jij als je boekhouder rijdynamiek hoger in het vaandel dragen dan pakweg CO2-uitstoot of elektrische autonomie. 

Foto's: Dennis Noten