De Ford Focus is typisch zo’n auto waarvan er massaal veel rondrijden zonder dat je het merkt – de tijd dat Fords middenklasser overal de aandacht trok met zijn New Edge-design, ligt allang achter ons. Vandaag is de Focus een brave en wat anonieme auto geworden, met een designtaal die haast inwisselbaar lijkt voor wat heel wat Aziatische merken tegenwoordig brengen.
Om de sleur er wat uit te halen biedt Ford (opnieuw) een avontuurlijker aangeklede Active-versie aan van het model, zowel voor de hatchback als voor de hier geteste breakversie Clipper. En ik moet toegeven: die zwarte wielkastranden en zilveren bodembeschermers voor- en achteraan werken visueel wel, zeker in combinatie met het optionele zwarte dak van onze testauto.
Tenzij dat je een fractie hoger zit, merk je binnenin niets van die SUV-kuur. Niet dat er reden tot klagen is, want het is goed toeven in deze break. In zijn jongste generatie is de Focus Clipper ook achterin een echt ruimtewonder, met flink wat plaats in alle richtingen, terwijl de koffer niet alleen erg ruim is, maar ook makkelijk bruikbaar dankzij rechte vormen en een vloer die naadloos aansluit op de laaddrempel.
Voor deze test kregen wij de Active Clipper mee met de krachtigste benzinemotor: de 155 pk-versie van de 1.0 EcoBoost. Maar ook die blijft een gewone voorwieltrekker, al werd het ESP in deze Active-uitvoering wel voorzien van wat ‘offroadrijprogramma’s’, zoals we dat kennen van sommige concurrenten. Niet dat wij die nodig hebben gehad; wij bleven – net zoals het gros van de klanten? – met deze stoere break netjes op de openbare weg.
Leuk
Al die aanraakschermen en touchpads in moderne auto’s, ze ogen allemaal wel mooi, maar qua gebruiksgemak zijn ze zelden een aanwinst. De ‘ouderwetse’ bestuurderspost van de Focus krijgt daarom van mij een dikke duim voor zijn ergonomie. Het touchscreen (met grote virtuele knoppen) wordt hier aangevuld met dikke en handige draaiknoppen voor de radio, en een volwaardige cluster voor alles wat klimaatregeling en verwarming aangaat. Veel duidelijker wordt het niet.
Van verwarming gesproken: onze testauto was ook voorzien van het Winter Pack, dat – ahum – warm aanbevolen is. De stuurwielverwarming is op koude winterdagen een echte zegen om bevroren vingertoppen te vermijden, om nog maar te zwijgen van het gemak van die QuickClear-voorruitverwarming, die krabben overbodig maakt. Gezien de schappelijke prijs van dit pakket zou dit de eerste optie zijn die ik zou aanvinken.
Jawel, een goede automaat of gerobotiseerde bak is gemakkelijk, maar als puntje bij paaltje komt, geniet ik er nog altijd van om zelf met een versnellingspook aan de slag te gaan. Zeker als dat er eentje is zoals in de Focus: lichtlopend, maar nauwkeurig, en zacht, maar toch snel. Hij doet me denken aan de Toyota- of Nissan-versnellingsbakken uit de jaren negentig, die je bij wijze van spreken met een duwtje van je pink kon verzetten.
Jammer
De Focus geniet geen al te beste reputatie als het op kwaliteitsindruk aankomt. En ik moet zeggen, hier en daar doen de kunststoffen me inderdaad de wenkbrauwen fronsen, maar om daar nu over te vallen? Neen, dan heb ik veel meer moeite met die ‘ingenieuze’ rubbers die de randen van de deuren moeten beschermen tegen lakschade. Ze klappen mechanisch uit wanneer je de portieren opent, en dat zul je geweten (lees: gehoord) hebben. Wat een vreselijk – en goedkoop – geluid maakt dat mechanisme!
De 1.0 EcoBoost van 155 pk vertoont twee gezichten: bij lage belasting is deze driepitter zacht en relatief stil, maar zodra het wat moet vooruitgaan en je het gaspedaal dieper intrapt, gaat hij toch stevig brommen. Ook de werking van de clinderuitschakeling is goed merkbaar: door de trillingen in tweecilindermodus heb je altijd het gevoel dat de eenliter naar lucht of brandstof lijkt te snakken. Een mens zou er spontaan wat meer gas van gaan geven…
Wat meteen een ander heikel punt oproept: die 155 paarden komen alleen meespreken als je de driepitter uitperst. Bij een normale tot vlotte rijstijl lijkt het verschil met de 125 pk-versie niet wereldschokkend. Beide varianten zijn officieel overigens even spaarzaam, met een WLTP-gemiddelde van 5,3 l/100 km. Die waarde heeft er echter nooit ingezeten: na een week van vooral snelwegkilometers met 120 km/u kwamen wij uit op 6,5 l/100 km gemeten aan de pomp. An sich niet slecht, ook al hadden we stiekem toch op minder gehoopt.
Dus
Je hebt zo van die auto’s waarin je instapt en al na 2 minuten voelt dat het goed zit. De Focus Clipper is er wat mij betreft zo eentje, zeker als hij zoals onze testauto uitgerust is met alle toeters en bellen. Een bijzonder fijne metgezel, al zou voor mij de 125 pk-versie volstaan – handgeschakeld graag, nu het nog kan. En die Active-uitmonstering? Wel ja, waarom ook niet...
24
