Blogtests / Wat vind ik van de Mercedes C-Klasse Break met dieselhybride?

Premiumlogo? Check! Duits? Check! Fiscaal 100 procent aftrekbaar? Check! Beschikbaar als break? Check! De plug-inhybride Mercedes C-Klasse vinkt alle hokjes af om zelfstandigen en ondernemers in ons land te kunnen bekoren. Meer nog, die kunnen zelfs kiezen, want Mercedes biedt meteen twee versies aan: de 300 e en de 300 de – met benzine- en met dieselmotor dus.

Voor deze test kreeg ik de sleutels overhandigd van de versie met zelfontbrander, een variant die me toch wat in dubio laat. An sich past die tweeliter-diesel door zijn volle karakter perfect bij de vreedzame rijstijl waartoe een hybride uitnodigt, en zijn sonore brom stoort me niet. Maar ik hou toch mijn hart vast voor de werking van de uitlaatgasnabehandelingssystemen in een diesel waarin de verbrandingsmotor misschien maar zelden de vereiste temperatuur bereikt.

Mercedes beweert daaraan gedacht te hebben en allerlei procedures te hebben uitgewerkt om verstopte filters te voorkomen, maar voorkomen lijkt me in dezen altijd beter dan genezen: voor mij liever 300 e dan 300 de dus. Maar als je zeker bent genoeg lange ritten te kunnen afleggen zonder file – waar kan dat nog? – valt de keuze voor de 300 de te overwegen, en zelfs te verdedigen. Want op zich is het zeker geen slechte auto, verre van zelfs... 

Leuk

Als hybride is deze Mercedes C 300 de dubbel en dik geslaagd. Hou je rechtervoet in bedwang, en de sturing van het aandrijfgeheel maakt oordeelkundig gebruik van de elektromotor, hetzij om volledig elektrisch te rijden, hetzij om een duwtje in de rug te geven. Zelfs als de batterij leeg is, blijft het verbruik daardoor rond de 5 l/100 km schommelen. En met een volle batterij kwam ik telkens meer dan 40 kilometer ver – ook op de snelweg.

Het overzicht bewaren is in deze plug-inhybride kinderspel. De uitgebreide boordcomputer bedient cijferliefhebbers zoals ik op hun wenken, door handige overzichten van het verbruik te tonen, zowel elektrisch als niet-elektrisch, zonder dat je voortdurend hoeft te scrollen. Ook het resterende elektrische rijbereik is permanent zichtbaar. Goed zo.

Ook meer in het algemeen blijf ik fan van het C-Klasse-interieur. Als je dan toch je hele dashboard volhangt met schermen, zorg dan dat ze er piekfijn uitzien, en dat heeft Mercedes beter onder de knie dan wie ook. Knap werk, temeer omdat de C-Klasse nog geen recht heeft op de MBUX-interface met al haar gimmicks – ik ga die goeie ouwe Comand-controller nog missen...

Jammer

In de Mercedes C 300 de is er geen B(rake)-stand, de auto bepaalt zelf de mate van elektrische motorrem, doorgaans op basis van de afstand tot een voorligger. Voor mij is dat net iets te veel kunstmatige intelligentie: in de praktijk betekent dat dat je nooit helemaal kunt inschatten hoe sterk de auto gaat vertragen wanneer je van het gas gaat.

De Mode 2-laadkabel voor een klassiek stopcontact geeft Mercedes mee in een opvallend compact tasje. Hoe dat kan? Simpel: de kabel is uitrekbaar, van het type telefoonsnoer. Praktisch... tot wanneer zo’n kabel in de knoop draait en er echte hersengymnastiek aan te pas komt om de knoop te ontwarren. Alsof je naar een schilderij van Escher kijkt: om gek van te worden.

Nu, dat zijn uiteindelijk maar details. Eigenlijk heeft de plug-inhybride C-Klasse maar één tekortkoming, maar het is er wel meteen eentje van formaat. Dat de huidige C-Klasse nooit voorbestemd was voor een dermate grote batterij, wordt pijnlijk duidelijk wanneer je de achterklep opent. Wat ben je in godsnaam met een break als de koffervloer halverwege een niveauverschil heeft van zowat 10 centimeter? Zelfs wekelijkse boodschappen meenemen wordt op die manier een uitdaging.

Dus

Geef me een blanco cheque en laat me een auto kiezen in dit segment, en de kans is groot dat het een Mercedes C-Klasse Break wordt. Maar een plug-inhybride zal het niet zijn: ik zou me die keuze beklagen elke keer dat ik in de koffer keek. Jammer, want voor de rest is op deze 300 de weinig tot niks aan te merken.