Blogtests / Wat vind ik van de Suzuki Swift Sport Hybrid?

Het is best wel ironisch (en eigenlijk veelzeggend over de maatschappij waarin we leven):  terwijl peperdure en buitensporig krachtige RS-, M- en AMG-vierwielers niet aan te slepen zijn, is het crisis in het segment van de échte GTI’s – dat van de sympathieke en nog enigszins betaalbare modellen. Historisch gezien zijn de jaren-negentigsportievelingen vandaag geëvolueerd tot de hot hatches in het B- en C-segment, maar zelfs die zijn met hun 200 tot 300 pk eigenlijk al van het goede te veel in het dagelijkse verkeer.

Enter Suzuki met zijn Swift Sport. Al vijftien jaar lang brengt het Japanse merk een nog redelijke visie op de sportieveling, eentje die je trakteert op doorleefde sensaties zonder dat je daarvoor meteen je rijbewijs op het spel hoeft te zetten. Niet toevallig is de kleine Japanner samen met de Mazda MX-5 – die ongeveer dezelfde filosofie aanhangt –de ‘editor’s pick’ voor heel wat autojournalisten (of is dat omdat we ons met ons loon geen RS, M of AMG kunnen veroorloven?)...

In elk geval draag ook ik de Swift Sport een warm hart toe, een sympathie die teruggaat tot de eerste generatie uit 2006 en zelfs nog vroeger, tot de Ignis Sport. Ik was dan ook best benieuwd of de snelste Swift zijn predicaat nog waard was nu hij zijn 140 pk sterke 1.4-turbo toekneep tot 129 pk en dat compenseerde door middel van mildhybridetechnologie. ‘Sportief’ en ‘hybride’, valt dat eigenlijk wel een beetje met elkaar te rijmen?

Leuk

De tijd van 9,1 seconden die Suzuki opgeeft om van 0 naar 100 te spurten, doet niet veel goeds vermoeden: de komst van de mild hybrid-ondersteuning heeft de Swift Sport officieel een volle seconde (!) trager gemaakt. Tot zover de klinische cijfers; het buikgevoel vertelt een heel ander verhaal. De elektrische boost van de starter-alternator maakt de kleine namelijk 1.4 extreem gewillig ongeacht het toerental. De tussensprintjes verlopen zo vinnig en gretig dat je het gevoel hebt dat deze Swift alles en iedereen aankan.

Maar levert de mildhybride ondersteuning ook op verbruiksvlak wat op? In ons geval is het antwoord een volmondige ‘ja’. Na een week kwamen we aan de pomp uit op 5,7 l/100 km. En nu hebben wij weliswaar geen Nurbürgring in de achtertuin liggen, maar af en toe hebben we het beestje toch stevig op de staart getrapt. Ter vergelijking: met de 140 pk-Boosterjet strandden we in vergelijkbare omstandigheden nog op 6,5 l/100 km. Oké, niemand koopt een auto als deze voor zijn lage verbruik, maar het is toch mooi meegenomen.

Ook als Sport blijft de Swift dagelijks bruikbaar. De ophanging is weliswaar iets harder, maar het is zeker niet onoverkomelijk. Bovendien blijft de Swift – Sport of niet – verbazen door zijn riante binnenruimte voor een autootje dat maar 3,84 meter lang is. Zowel voor- als achterin heb je in alle richtingen plaats genoeg, in de hoogte zelfs meer dan genoeg. Het plafond – en de daklijn – had gerust 5 centimeter lager kunnen liggen. Of zouden er tegenwoordig nog mensen zijn die een bolhoed dragen tijdens het rijden?

Jammer

In een tijd waarin zelfs de kleinste Koreaanse stadsauto al zachte kunststoffen gebruikt voor zijn dashboard, is het harde en holle plastic in de Swift een pijnlijke flashback naar de Japanners van de jaren negentig. Ook de uitstulping op de deuren waarop de knoppen voor de ruiten staan, voelt niet echt robuust aan – even met je knie ertegen duwen doet het hele paneel bewegen. Dat moet anno 2020 toch beter kunnen?

Typisch Japans: die ‘elfendertig’ schermen die je moet doorlopen wanneer je door de boordcomputer scrollt. Leuk voor op de PlayStation, maar er zitten toch wat spielereitjes tussen met weinig toegevoegde waarde. Met als toppunt de ‘Accelerate/Brake’-weergave, die aan de hand van gekleurde balkjes toont in welke mate je de voorbije 10 seconden gas hebt gegeven of geremd. Ja hallo Tokyo, zo ver reikt ons kortetermijngeheugen nu ook nog wel...

En dan is er nog dat Champions Yellow van de testauto. Schitterende kleur voor een persauto – je Swift spat ermee van het beeldscherm of van het papier... Maar eerlijk? Het zou de laatste kleur zijn waarin ik zelf een Swift Sport zou bestellen. Doe hem mij maar in het donkergrijs of zwart. Of in dat prachtige parelmoerwit – dat oogt zo veel discreter en klassevoller.  

Dus

Met of zonder hybride, de Swift Sport blijft een leuk karretje. En ook al is hij steeds minder de kwajongensachtige speelvogel van weleer, de kleine Japanner blijft heerlijk om je mee te vermaken op een nog enigszins verantwoorde manier. Maar wat me vooral deugd doet, is dat er überhaupt nog constructeurs zijn die nog heil zien in dit soort auto’s. Bedankt Suzuki.