Blogtests / Wat vind ik van de Toyota GR Supra 2.0?

Een zwarte Datsun 280 ZX-T in een Super Trumpf-kwartetspel uit medio jaren tachtig; daar en dan ligt de bakermat van mijn fascinatie voor Japanse coupés. Tot dan dweepte mijn kleinejongenshart nog met Alfa Romeo (de verdienste van de toenmalige Giulietta), BMW (voor de 3-Reeks ‘E21’) en natuurlijk de obligate Porsche 911, maar die 280 ZX-T was voor mij een revelatie: potjandorie, er werden ook in Japan ‘coole’ auto’s gebouwd...

We zijn intussen zowat 35 jaar verder, en om eerlijk te zijn: heel veel sportcoupés rollen er in het land van de Rijzende Zon niet meer van de band. Het is onze eigen schuld als consument: wij kopen dit soort auto’s niet meer – niet langer een slanke coupé, maar wel een dikke SUV is het nieuwe statussymbool geworden. Met als gevolg dat nog maar weinig massaconstructeurs bereid zijn tijd en geld in de ontwikkeling van een coupé te stoppen.

Nochtans is zo’n sportieve blikvanger een verdomd handig instrument om je imago te boosten, en dat weten ze ook bij Toyota sinds de Fast & Furious-films maar al te goed. Dus toen BMW op zoek was naar een partner om de nieuwe Z4 te helpen financieren, waren ze bij Japans grootste autobouwer één en al oor. En zo staat er vandaag een nieuwe Supra in de showrooms, na een sabbatical van een slordige twintig jaar.

Feest, toeters en bellen... en toch was de liefhebber in mij sceptisch. Toyota en... BMW? En dan nog op basis van de kleine Z4? Was deze ‘GR’ wel een waardige Supra? Ik keek dus met veel belangstelling uit naar deze eerste kennismaking met de tweezitscoupé, die ik meekreeg met de ‘kleine’ tweelitermotor – een versie die op papier iets minder snel is, maar vooral een pak (lees: 15.000 euro) minder duur.

Leuk

Overal waar de Supra komt, trekken zijn looks de aandacht. Het is niet moeilijk te begrijpen waarom. Kijk gewoon naar die indrukwekkende achterkant, met rondingen en welvingen waarop zelfs Kim Kardashian jaloers zou zijn. En als klap op de vuurpijl die ducktail en de diffusor met zijn vuistdikke uitlaten. Subtiel? Neen, niet echt, maar wat een présence…

Is het met deze kleine 2.0 all show and no go? Hoegenaamd niet: de viercilinder uit Beieren is met zijn 258 pk en 400 Nm verbazend rap – 5,2 seconden van 0 naar 100 is even snel als de oude Mk4 met zijn drieliter. De tweeliter trekt bovendien stevig door van bij de laagste toeren en klinkt zeker niet onaangenaam. Ons testverbruik lag op 8,8 l/100 km. In de lijn der verwachtingen dus...

Nu ben ik geen racecoureur – auto’s dwars zetten, handremmetjes trekken: het is niet mijn manier om van autorijden te genieten – maar zelfs als je ‘normaal’ rijdt, voel je dat deze coupé zich leent tot een stevig potje sturen. Jammer dat daarvoor zo weinig gelegenheid is in ons dichtbevolkte Vlaanderen. Met zo’n auto zou een mens eigenlijk de Ardennen in de achtertuin moeten hebben (“Schat, ik ga even naar de bakker; ben binnen een uurtje of twee terug!”).

Jammer

Officieel heet het dat BMW en Toyota hebben samengewerkt voor hun Z4/GR Supra, maar in de praktijk is het overduidelijk dat de Duitsers aan het roer stonden en de Japanners vooral hebben mogen sponsoren. Anders gezegd: ik heb bij deze Toyota te veel een BMW-gevoel. Heel het interieur schreeuwt Z4; deze coupé ruikt zelfs naar Beieren. Voor een auto die de naam Supra draagt, toch een beetje een afknapper.

Het aandrijfgeheel van deze GR Supra 2.0 is in de stand Normal verrassend meegaand, maar deze auto als daily driver gebruiken? Neen, daarvoor pas ik. Op secundaire wegen zijn de rolgeluiden allesoverheersend, op de snelweg steken ook windgeluiden de kop op. Voeg daar de monotone brom van de vierpitter aan toe en je krijgt een cocktail die snel gaat vermoeien. Op onze typisch Vlaamse betonbanen zul je met deze GR Supra daarentegen niet snel in slaap vallen; daar schudt de combinatie van de strakke ophanging en de korte wielbasis je wel wakker...

Misschien is het vloeken in de kerk, maar helaas, wild enthousiast word ik niet van het uiterlijk van deze coupé. Jawel, vanuit sommige hoeken ziet deze GR Supra er subliem uit, maar de som der delen werkt visueel niet voor mij. Vooral in profiel klopt er naar mijn gevoel iets niet aan de proporties, alsof de achterkant en/of de neus te ‘zwaar’ zijn voor een auto met zo’n korte wielbasis. Of komt het door die barokke ‘double bubble’ – alsof Zagato er zich mee bemoeid heeft – die de daklijn kunstmatig verhoogt?

Dus

Nostalgie is toch een raar beestje. Want hoe goed deze GR Supra ook is – zelfs in deze 2.0-uitvoering is het een heerlijke rijmachine – dat BMW-gevoel blijft knagen. Het is voor mij ook een principekwestie: een Supra hoort voor mij een sportwagen te zijn die de vloer aanveegt met de Duitse concurrentie, en deze generatie is potjandorie met de ‘vijand’ gaan heulen. Maar laat me wel wezen: Toyota heeft met deze GR Supra wél een uitstekende Z4 Coupé gebouwd...