Net voor de Tonale is de Alfa Rome Giulia een week bij mij komen logeren. Een schijnbaar fait divers dat evenwel zijn vermelding verdient, want die uitleenbeurt heeft mijn test met de Tonale serieus bijgekleurd. De Giulia is namelijk nog een échte Alfa Romeo, steunend op dat fenomenale Giorgio-platform. Een rijdersauto pur sang, die evenwel nooit het commerciële succes heeft gekend de Italianen verwachtten en dat de auto eigenlijk ook verdiende.
Gezien de precaire situatie waarin Alfa Romeo zich daardoor had gemanoeuvreerd - we schrijven nog altijd pre-Stellantis - werd er voor de Tonale meer zekerheid ingebouwd. De ingenieurs kregen de blauwdrukken van de Jeep Compass toegeschoven, met het gebod daar een Alfa Romeo uit te boetseren.
Nu kan je de Jeep Compass veel kwaliteiten toedichten, maar een Cuore Sportivo heeft de Amerikaanse SUV niet. Waardoor het mij vooral benieuwde in hoeverre ik dan een passionele polsslag zou vinden in de Alfa Romeo Tonale? De Plug-in Hybrid Q4 280 kreeg een week om me van zijn kunnen te overtuigen.
Leuk Alfa Romeo Tonale PHEV
De fans - mezelf incluis - kunnen zich alvast optrekken aan het design. De Tonale is ontegensprekelijk een Alfa Romeo, met dus ook hier stijl en flair gutsend uit elke porie van het koetswerk. Een natuurlijk beauty, heet zoiets. Zij het wel met optionele maquillage: die goddelijke 20-duimers vergen immers een opleg (toch als je niet onmiddellijk voor de Tributo-afwerking opteert). Een meerprijs die ik uitzonderlijk wel zou betalen, ondanks het verlies aan dempingscomfort.
Daarover gesproken: in tegenstelling tot collega Xavier vond de Tonale qua ophangingsefficiëntie wel overtuigen. Voldoende strak zonder al te oncomfortabel te worden. Met in de hier geteste Veloce-uitvoering ook nog de adaptieve dempers die je desgewenst wat strakker kan zetten als het tempo omhoog gaat. Ja, strakker. Dit is een Alfa Romeo en dan primeert sportiviteit. Zie het eerder vermelde dempingscomfort dan ook in dat licht. Net als de elektrische bekrachtiging, die in een opvallend directe (13,6:1) communicatie voorziet met de voortrein.
Dat stuur zit trouwens ingewerkt in een kunstig ogende en bijzonder degelijk geassembleerde cockpit. Ik durf zelfs stellen dat de Tonale qua afwerking en materiaalkeuze beter scoort dan de Giulia, terwijl die laatste toch echt een categorie hoger speelt. Het is er bovendien ook aangenaam zetelen in de goed omvattende, maar toch voldoende ruim zittende sportstoelen.
Achteraan heb ik evenmin weinig klachten gehoord, al bleek er - zelfs dus voor het klein grut - ook geen overschot aan ruimte te zijn. Zoals collega Frédéric eerder schreef, voldoet de koffer. maar ook niet meer dan dat. De Tonale is dus een 'familiewagen' zij het met de hakken over de sloot.
Jammer Alfa Romeo Tonale PHEV
Even herhalen, dit is een Alfa Romeo en dan primeert de sportiviteit. Zeg niet alleen ik, ook de Italianen zelf kloppen bij elke gelegenheid die zich voordoet op die nagel. Nu ja, 'Italianen'. Ik kan me niet inbeelden dat iemand die is opgegroeid met de 133's, GTV's en 166's van deze wereld sportiviteit kan (of wil) associëren met deze Tonale.
Waarbij het niet gaat om het weggedrag: hoewel niet half zo overtuigend als de Guilia - en bij uitbreiding de Stelvio - weet de Alfa Romeo Tonale zeker zijn mannetje te staan op, pakweg, een alpencol. En dat dus ondanks zijn overgewicht. Want laat je niet bedotten door die scherpe lijnen. In realiteit is deze Plug-in Hybrid een dikkertje van 1,8 ton.
Maar, obesitas of niet, met een belofte van 280 pk mag je toch verwachten dat de Tonale enige vaart ontwikkelt van zodra je het gaspedaal aanraakt. Want - ik stip het toch nog maar eens aan - dit is een Alfa Romeo! Er zijn brommobielen die sneller van hun plek schieten dan deze SUV. Bij een normale slag van het gas geeft het ding dan ook amper thuis, waardoor je aan een slakkengang richting bestemming kruipt. Wil je actie, dan zit er niets anders op dan het gaspedaal te vloeren. Waarna het geheel ook dan nooit de indruk geeft het beloofde vermogen vrij te spelen. Gelukkig komt dat commando tegen dan wel al met een vaart waarmee je andere weggebruikers niet meer in de weg rijdt.
Een mate van ergernis die toeneemt naarmate het batterijvermogen - en dus de elektrische ondersteuning - afneemt. Afhankelijk van hoe snel je op je bestemming moet zijn (lees: hoe vaak je dus plankgas geeft) is dat na een goeie 40 à 50 kilometer. De rijmodi doorschakelen naar Dynamic, zeg je? Ja, dat doet de 1,5 liter inderdaad wat vlotter opnemen. Al voelt het ook dan alsof de vierpitter nooit helemaal vrijuit kan ademen. Met een zestrapautomaat die de astmatische cilinders nog wat sneller op de adem laat trappen door ze hoog in toeren te jagen en daar ook nodeloos lang te laten hangen.
Als het al met iets te vergelijken valt dan wel met een fiets met ongesmeerde ketting en vastgelopen derailleurwieltjes. Daar moet je ook geforceerd hard bij stampen om er enig tempo uit te krijgen. Wat evenzeer gepaard gaat met de nodige geluidsoverlast, in casu het extra gezeur van de viercilinder. Opnieuw, welke rechtschapen Italiaan met herinneringen aan brute boxers en loeiende GTA's geeft dergelijke auditieve treurnis nu groen licht?
Ik zwijg dan nog over het verbruik dat, eens de stroom is opgebruikt, gemiddeldes laat noteren die zelfs de Cosa Nostra onkies zou vinden. Of de schokken waarop de Tonale occasioneel trakteert als er geschakeld moet worden tussen aandrijfvormen. Als dit het 'premium'-niveau is dat Alfa Romeo weer moet doen aansluiten bij BMW, Mercedes en Audi...
Dus Alfa Romeo Tonale PHEV
De Tonale is veel - een gedegen gedempte, goed geassembleerde en elektronisch correct uitgeruste SUV bijvoorbeeld - maar het is geen Alfa Romeo. Tenminste, toch niet als Plug-in Hybrid. Daarvoor mist de aandrijflijn grinta.
Wat ik de Tonale misschien niet eens aangewreven zou hebben, mocht hij zich een degelijke hybride hebben getoond. Maar ook daar schiet de installatie te kort. Van zodra de batterij leeg is, zet deze Alfa Romeo het op een zuipen. Extra liters benzine die daarom niet noodzakelijk resulteren in betere prestaties.
Met het opgaan van Alfa Romeo in Stellantis is de Tonale ontdaan van zijn rol als merkredder. Deze SUV is eigenlijk een commercieel zoethoudertje, tot nieuwe baas Imparato met de betere componenten die hem nu ter beschikking worden gesteld opnieuw modellen zal kunnen maken die de Biscione alle eer aandoen. Te beginnen met de Milano.
Da's althans het scenario waar ik sinds de test met de Tonale kaarsen voor heb staan branden.
7
