Blogtests / Wat vind ik van de Citroën C4 1.5 BlueHDi 130?

Ik ben stilaan op een leeftijd gekomen dat nostalgie bij mij altijd werkt. Ook en vooral als het om auto’s gaat. Neem nu Citroëns nieuwe C4. Dat oranjebruin van de eerste persbeelden, de lichtsignatuur: ik was zo blij als een kind om al bij de eerste oogopslag de GS en GSA uit mijn jonge jaren te herkennen. Wat eigenlijk best gek is als je bedenkt dat ik destijds zo’n GS zowat de minst aantrekkelijke auto vond die je in dat segment kon kopen, maar soit.

In elk geval: mijn interesse hadden ze bij Citroën gewekt, en toen enkele collega-journalisten in hun testverslagen dan ook nog eens uitvoerig de loftrompet staken over zijn overdadige comfort, werd ik alleen maar nog nieuwsgieriger. Hadden de Fransen hier een auto uit hun mouw geschud die ook mijn persoonlijke top drie bij de compacte middenklassers zomaar op zijn kop zou kunnen zetten? Het antwoord zou komen van een weekje met een C4 1.5 BlueHDi met 130 pk en de EAT8-automaat.

Leuk

Normaal zou ik in deze klasse blind voor de benzinemotor kiezen, maar deze BlueHDi doet me twijfelen. Want hoe krachtig en levendig de 1.2 PureTech ook mag zijn, hij kan niet tippen aan de gewilligheid en het volle karakter van deze 1.5-diesel. Bovendien is deze viercilinder ook beschaafder qua ‘laufkultur’ dan de driecilinderbenzine. De EAT8-automaat van deze topversie past er uitstekend bij en is uiterst zelden op een uitschuiver te betrappen.

Vlot is deze tandem genoeg, zuinig nog meer: uiteindelijk kwam ik na opmeting aan een verbijsterende 4,1 l/100 km. Ik ben drie jaar terug in mijn Excel-file gaan graven, maar heb nergens een auto kunnen vinden die nóg spaarzamer was (tenzij plug-inhybrides, maar die spelen vals). Oké, een groot deel van mijn testkilometers liep over de Brusselse Ring, waar 100 km/u de norm is geworden, en dat scheelt best wel wat. Maar toch...

En ik moet zeggen: het waren over het algemeen fijne kilometers. Over de geslaagde motor-versnellingsbakcombinatie had ik het al, maar ook het onderstel is helemaal mijn meug. Er zit inderdaad een prettig soepel kantje aan de in- en uitveerreacties, dat van deze C4 een heerlijke reisauto maakt.

Dat fameuze ‘zwevende tapijt’ dat collega’s nogal snel in de mond nemen als het over een Citroën gaat? Neen, zover wil ik niet gaan; daar stel ik me toch nog wat anders bij voor wat filtering betreft. Anderzijds heb ik dan weer niks gemerkt van de buitensporige rolneigingen waarover diezelfde collega’s bijna even systematisch struikelen bij een auto van dit merk. Conclusie: voor mijn dagelijkse parcours is het ophangingscompromis nagenoeg perfect.

Jammer

Neen, niet zozeer uitgesproken rolneigingen komen voor mij het rijplezier in deze Citroën C4 verstoren, wel de afstelling van het stuur. Zeker bij lage snelheden (tot 60 km/u) voelt dat overbekrachtigd en veel te licht aan, met bitter weinig feedback. Het is nog net niet zo erg als de totaal gevoelloze City-stand van de stuurbekrachtiging in de Fiats en Lancia’s van de jaren 90 en 2000 – was er eigenlijk ooit iemand die daarvan gebruikmaakte?

En jammer genoeg was dat niet de enige valse noot. Dat constructeurs de elegantie van een echte wijzerplaat steeds vaker overboord gooien, vind ik een spijtige trend. Maar het wordt helemaal erg als ze die klokkenwinkel vervangen door een simplistisch paneeltje zoals in deze C4: buiten de gereden snelheid en de gekozen versnellingsbakverkhouding toont het niks fatsoenlijks. Die twee minuscule metertjes voor het toerental en de motortemperatuur? Sorry Citroën, dat vind ik toch maar een zwaktebod.

En tot slot moet ik toch nog even terugkeren naar dat koetswerkdesign. Want hoe ‘zot’ ik ervan was op papier, zo onbewogen bleef ik bij het eindresultaat. De schuld van die SUV-look, die met zijn bodemvrijheid en zwarte kunststof dit ontwerp grotendeels ontdoet van het raffinement dat ik op die eerste persbeelden meende te ontwaren. Neen, met die ranke GS uit mijn kindertijd heeft deze C4 bij nader inzien niks te maken.

En als ik wat langer kijk, zitten er voor mij ook veel te veel tierlantijntjes aan dit ontwerp. Waarom moeten die ledstripjes in de neus en op de achterkant zoveel kanten op wijzen? En dat ‘vetrolletje’ onder aan de achterruit, waarin de achterlichten doorlopen – wat brengt dat bij? Het had voor mij allemaal wat cleaner en strakker gemogen...

Dus

Ik ben zeker niet teleurgesteld door deze Citroën C4 1.5 BlueHDi, die ik heb leren kennen als een bijzonder fijne reisauto – ook al had ik dat stuur liever wat zwaarder gezien. Maar of hij me nu helemaal van mijn sokken geblazen heeft – zoals ik eigenlijk een beetje had verwacht – daar ben ik nog altijd niet uit.

 

 

 

 

 

View this post on Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

A post shared by Werner Van Kerckhoven (@wernerautogids)