Blogtests / Wat vind ik van de Hyundai i30 N DCT?

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog met een perswagen kon rijden, maar ook in andere omstandigheden zou dit eentje geweest zijn om naar uit te kijken: de Hyundai i30 N, de faceliftversie van de pretraket die Hyundai in 2017 op ons losliet. Ik heb maar één keer kort met de pre-facelift kunnen rijden, tijdens een fotoshoot op het circuit van Zolder, toen de auto van de ene kant van het circuit naar de andere moest gebracht worden. Natuurlijk mocht ik daarbij geen tijd verliezen.

De facelift brengt iets meer vermogen met zich mee, schrapt de instapversie met 250 pk en schopt het meteen tot 280 pk (plus wat meer koppel), en de handbak wordt nu vergezeld door een DCT-8-robotbak met flippers en een dubbele koppeling. Over het algemeen heb ik liever een handbak in een hot hatch, met een automaat heb ik meer het gevoel dat de auto bepaalt hoe je rijdt via de rijmodi, in plaats van dat je dat zelf kiest met je rechtervoet. Het weekje met de i30 N moest dus een langere indruk geven van het model én uitmaken of zo'n DCT ook iets voor mij kan zijn.

Leuk

Het goede nieuws is dat het brutale karakter van de Hyundai i30 N (wat een contrast met de standaard i30!) niet verloren is gegaan met de facelift. De uitlaat klinkt nog steeds lekker luid ondanks de steeds strengere geluidsnormen en kreeg zelfs nog dikkere pijpen, de looks zijn on point en binnenin zijn er nu kuipzetels met... verlichte N-logo's, à la BMW M. Maar het leukste is wel om de uitlaat te doen knallen als je van het gas gaat in de hogere toerenregionen. Plots snap ik waarom sommige mensen dat zo leuk vinden om te doen in het stadscentrum. Een beetje inhouden, dus...

De explosieve aandrijflijn draagt alleen maar bij aan de fun. Toch als je een van de N-modi activeert via de knoppen aan het stuur. Dan staat de i30 N direct klaar voor actie, met een sprint van 0 naar 100 in amper 5,4 seconden en vooral een honger naar nog veel hogere snelheden. De respons is bijna direct en de DCT-bak knalt bliksemsnel door de versnellingen, of je nu op- of terugschakelt. Zelf flipperen of de robotbak zijn ding laten doen maakt niet zo uit, het werkt allemaal erg goed op snelheid...

Jammer

... maar jammer genoeg wat minder goed als je traag rijdt. Het is geen drama, maar bij het vertrekken of manoeuvreren gaat het allemaal nog wat schokkerig. Je voelt echt de koppelingen aangrijpen en dus ook wanneer ze het nog niet doen. Een kwaaltje dat wel meer robotbakken treft, dus slechter dan de concurrentie doet Hyundai het zeker niet. Het gevoel dat een handbak iets leuker én doseerbaarder zou zijn, is mij dus niet ontsnapt tijdens de testweek. Behalve in de file, natuurlijk.

Sowieso vond ik de Hyundai i30 N niet de ideale auto als je, zoals ik, dagelijks vooral van stad naar stad rijdt via de snelweg. Ik weet het, daar is de auto helemaal niet voor gemaakt, maar zo is helaas de realiteit in mijn geval. En als daily moet je dus een te groot compromis maken in de i30 N, vooral qua veercomfort op onze Belgische wegen. De dempers zijn wel instelbaar, maar het bereik gaat van stevig naar té stevig, waarbij de wielen stuiteren en bokken op zoek naar grip en tractie als je de zweep laat knallen. De beste instelling voor sportieve ritjes is dus alles op stand kamikaze behalve het stuur en de dempers. Dan is de i30 N indrukwekkend stabiel, ook bij zeer hoge bochtensnelheden.

Nog een laatste dingetje dat mij lichtjes stoorde aan de Hyundai i30 N: die nieuwe kuipzetels. Ze zien er strak uit en laten zich uitgebreid instellen, maar de vaste hoofdsteun komt niet hoog genoeg voor grote mensen. Ook de zijwangen van het zitvlak waren iets te smal voor mij, maar dat ligt eerder aan mij... Bovendien zou het comfort volgens mij nog wat toenemen met de standaard zetels, die zou ik dus kiezen als ze ook voldoende steun bieden.

Dus

Wat een pretraket, die Hyundai i30 N. Hij daagt je continu uit om een tandje hoger te gaan, met de DCT-bak ga je zelfs nog sneller dan voordien. Ook de sound en de looks zijn goed voor elkaar. Een echte aanrader voor liefhebbers van het genre, dus.

Maar net een tandje teveel voor mij. Ik heb niet het geluk om vlakbij leuke binnenbaantjes te wonen, waardoor ik me heb geërgerd aan de stevige ophanging, de soms schokkende DCT-bak en de iets te krappe kuipzetels. Ik zou graag willen dat het een goede auto voor mij was, maar na een weekje vond ik het geen erg om de sleutels terug te geven. Alleen krijg ik bij het schrijven weer zin om een rondje te rijden... Heeft de i30 N mij dan toch verleid?