Blogtests / Wat vind ik van de Mercedes C 200 Break?
Geschreven door Piet Andries op 27-01-2022
Zijn de breaks van Mercedes een bedreigde soort? Mogelijks. AutoGids-testrijder Piet Andries kroop voor een week achter het stuur van een Mercedes C 200 Break. Dit is zijn relaas.
Het is waar dat je nog altijd kan beweren dat de echte ingang naar het universum van Mercedes zich bij de C-Klasse bevindt. Omwille van de achterwielaandrijving? O, jawel. Maar ook omdat het nog altijd het warmst verkopende broodje uit de bakkerij van Stuttgart is.
Mijn eerste kennismaking met de jongste generatie van de grote middenklasser is meteen een heel symbolische. Het gaat namelijk om een C 200 met een uitbouw achterop. Een Break, het soort Mercedes dat telt als erfgoed, als collectief bewustzijn, maar die ook onderwerp is van de hardnekkige roddel dat het modeltype zal verdwijnen tegen dat dit decennium er zelf bij inschiet. De elektrische aardbeving en de niet te stillen SUV-manie eisen nu eenmaal slachtoffers. Verwondering zal mijn deel niet zijn, mocht het blijken te kloppen. Vroeg of laat verandert alles, zo gaat dat.
Met de regelmaat van een klok wordt de Mercedes C-Klasse weggezet als een babyversie van de S-Klasse. Maar met vergevorderde spraakassistentie, personaliseerbare displays, een optielijst die leest als een koninklijke bul, stoelen om je warmpjes in te nestelen en genoeg rijassistenten om er languit in achterover te leunen, is deze C misschien wel de nieuwe S.
De sofisticatie ligt zo hoog dat ‘consuminderen met grote C’ nog de beste verkoopslogan is die Mercedes boven zijn configurator kon hangen. Hebben ze niet gedaan, maar ze mogen altijd bellen. Toch één vlek op dat blazoen: de luchtvering, die als technologisch rood tapijt onder de vorige versie stak, werd bedankt voor bewezen diensten. Het is geen voorbeeld van vrekkigheid. Als optie sloeg ze simpelweg niet aan, en dan beginnen de boekhouders ten huize Das Haus al snel oncomfortabel op hun ‘Stuhl’ te wriemelen.
Leuk
Die koffer dus. Hij staat misschien ter discussie, toch laat hij niet na een dijk van een indruk te maken. Vanwege zijn praktische vorm, vanwege de ergonomische manipulatie waarmee je in een handomdraai een bruikbaar laadplatform tevoorschijn tovert en vanwege de beschikbare 1.375 liter aan maximale ruimte. Dat design aan de buitenkant is dan wel een staaltje van herkauwde Wagener-kost, het steekt intelligent in elkaar, zodat achterin elke vierkante centimeter te benutten valt. Desondanks staat deze C met een lengte van 4,7 meter nog altijd met zijn vier banden in de grote middenklasse.
Excellent wordt het vooral onderweg. En dan in het bijzonder over autosnelwegtrajecten. Niet dat deze compacte Mercedes geen raad weet met een aaneenschakeling van bochten en hoogteverschillen – verre van zelfs – , dat is gewoon een talent waar hij niet openhartig mee te koop loopt. Zijn habitat zijn alle wegen waar een grote E of grote A voor prijkt. Dan kan hij zijn bovengemiddelde isolatie, het wat wollige stuurgevoel rond de rechtuitstand en zijn actieve cruisecontrol met fluwelen handschoenen helemaal uitspelen. Als de C met zijn ledlichten één ijkprofiel onder zijn klantenkring wil beschijnen, dan is het wel dat van de gemiddelde kilometervreter en forenzer. Met een auto als deze wens je dat de tijden van thuiswerk weer gauw voorbij zijn.
Dat accent op welbehagen vertaalt zich verder in een schermfeestje binnenin dat bij zijn rivalen zijn gelijke niet kent. Maar ondanks de geïnspireerde schermvormen, de fabelachtige graphics en een relatief eenvoudige bediening houdt Mercedes de juiste toon aan. Overdreven is het niet, eens je ermee aan de slag gaat, al lijkt dat wel zo in het begin. Een speciale vermelding verdient de tellermodus ‘Ingetogen’. Dan krijg je een van alle clutter bespaarde weergave. Erg bevorderlijk voor de concentratie ’s nachts en erg gelijkend op wat Saab ooit met zijn Night Panel deed.
En op mechanisch vlak? Dan springt vooral de achterwielsturing eruit, die een handje toesteekt om zowel de stabiliteit als krappe draaimanoeuvres te bevorderen.
Jammer
Tuurlijk, er komt een leercurve kijken bij de bediening van de digitale controlekamer in de C-Klasse. En niet alle functies zijn even onontbeerlijk. De waaier aan mogelijkheden en rijmodi is als leuk nieuw speelgoed, maar na enkele dagen van gewenning plooi je toch al snel terug op één favoriete instelling, waarop de overige er maar verweesd bij zitten. Of in de weg, als je weer eens snel naar een volgend liedje wil zappen. Van de duimpads op het stuur, die je bewrijft voor de aansturing van boordcomputer en infotainment, ben ik ook nog altijd geen fan. En de plastic uitvoering van de hendeltjes achter het stuur, en de drukknoppen erop, laat wel te wensen over. Toch voor de hier gehanteerde prijzen.
Sinds de nieuwe generatie verlaat elke Mercedes C-Klasse de fabriek als milde hybride. Ook dus deze 204 pk sterke 200-badge. Dat leverde helaas minder verbruikswinst op dan vermeend. Met een gemiddelde van 8,3 liter per 100 kilometer lag het testverbruik bijna 2 liter hoger dan het officiële cijfer. Dat is al met al een behoorlijke kloof. Ook de automaat durft bij een kickdown de anders zo verlokkelijke zalvingen verstoren. Door zijn soms vertraagde reactie duikt de neus eerst kort, maar ongemakkelijk, naar beneden alvorens de versnelling zich inzet. Een schoonheidsvlek op een een voor het overige kritiekvrij schakelende bak.
Dus
De Mercedes C 200 is een goede doorsnede van waar de automobielindustrie zich vandaag bevindt. De digitale ervaring in het interieur doet je versteld staan, het semiautonoom rijden blaakt van fijngevoeligheid en het cocongevoel is nooit groter geweest voor een C-Klasse. Dit soort mobiel welzijn speelt niet alleen in de kaart van de pendelaar, maar past ook naadloos bij de reputatie van het merk uit Stuttgart. Onder de streep kan je niet anders dan concluderen dat deze generatie wijdbeense stappen vooruitzet, maar dan vooral op het vlak van technologie en verpakking.
Niet alle symptomen van de tijdsgeest verdienen een wolk wierook. Neem nu de gedownsizede viercilinder. Die klinkt nogal raspig en mist vuistslag om dat uitmuntende comfortgevoel op handen te dragen tijdens de hernemingen. Een mens verlangt plots naar het volronde koppel van de dieselende C 300 d, een gemis dat de mildhybride ondersteuning niet met dezelfde charme compenseert. Dat de prijs, vooral met opties erbij, verdwaald lijkt te zijn uit de hogere echelons van de markt, is niet noodzakelijk een teken des tijds. Dit is en blijft een Mercedes. De ware ingang tot Mercedes.
14
