Blogtests / Wat vind ik van de Opel Insignia Grand Sport GSi?

Ik ga eerlijk zijn: grote Opels en ik, het is nooit echt wat geweest. Ja, die twee generaties Senator misschien, die vond ik wel wat hebben. En de laatste Omega had ook zijn charmes – vooral als break. Maar de modellen net daaronder? Neen, voor een Ascona, Rekord of Vectra heb ik nooit warm kunnen lopen. Zelfs die eerste generatie Insignia die met veel bombarie werd aangekondigd, deed me niet echt iets. En nadat ik er voor de eerste keer in plaatsnam en prompt met mijn kruin tegen het plafond bleek aan te schuren, had hij het bij mij helemaal verkorven.

Eigenlijk is het dus best wel bijzonder dat de huidige Insignia – behept met het ietwat potsierlijke achtervoegsel ‘Grand Sport’ – net een van mijn favoriete auto’s in zijn categorie is. Omdat hij anders dan de allesoverheersende premiumrivalen in dit segment nog niet helemaal heeft toegegeven aan die trend van ‘alles digitaal’. Omdat hij, in tegenstelling tot zijn voorganger, grossiert in binnenruimte – in alle richtingen en op alle plaatsen. En omdat hij een heerlijk comfortabel onderstel heeft, zonder als een dweil te rijden.

Kortom, wat mij betreft is deze laatste GM-stuiptrekking binnen de huidige Opel-line-up misschien wel een van de meest overtuigende Opels van de jongste jaren. En om het Amerikaanse hoofdstuk helemaal in schoonheid af te sluiten mocht de Insignia in 2017 een legendarische drieletternaam van onder het stof halen: GSi. Toen was dat nog een diesel, intussen kleeft de naam op een tweeliter-turbo, die sinds de facelift van het model nog ‘maar’ 230 pk sterk is in plaats van 250. Of ik over zo’n detail moeilijk ga doen? Natuurlijk niet...

Leuk

Goethe wist het al: “In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister”. Dat ‘less is more’-principe geldt wat mij betreft dubbel en dik voor sportieve afgeleides van grote berlines. En daar slaat deze Opel Insignia spijkers met koppen: geen smakeloos carbon of vuistdikke uitlaatpijpen hier, de GSI tooit zich met net genoeg spoilers en schorten om zijn punt duidelijk te maken, maar blijft vooral klassevol. Mijn favoriet? Die kleine ducktail op de achterklep...

Ook van het dashboard van de Insignia ben ik een stille bewonderaar. Hoe heerlijk is het dat de digitalisering hier nog maar schoorvoetend zijn intrede heeft gedaan... Bedankt Opel, voor die knoppen op de middenconsole voor de klimaatregeling. En kijk naar die instrumenten. Deels digitaal, maar voor de helft opgebouwd uit klassieke meters met nog échte naalden. Een echte lust voor het oog... Geloof me: er gaat een tijd komen dat constructeurs ons nog opnieuw gaan laten bijbetalen voor die analoge tellers...

Maar hoe rijdt dat nu eigenlijk, zo’n Insignia GSi? Wel, fantastisch, zo blijkt. Het onderstel is heerlijk dynamisch, met snedige en lichte reacties die deze grote auto veel lichter doen aanvoelen dan hij is. Die vectoriële koppelverdeling op de achteras verricht duidelijk wonderen... Ook het directe stuurtje krijgt van mij een dikke duim. En minstens even indrukwekkend: de filtering blijft uitstekend, of toch als je bedenkt dat deze Insignia GSi op joekels van velgen staat.

Jammer

De fraaie GSi-aankleding aan de buitenkant vertaalt zich binnen in de testauto vooral in opzichtige sportstoelen uit één stuk met een hoog Star Wars-gehalte – het blijkt om de optionele GSi Performance Seats te gaan. Ook die dragen trots het orthopedische AGR-certificaat, dat bij dezen voor mij meteen een stuk van zijn geloofwaardigheid verliest. Ja, deze sportstoelen bieden een goede steun, maar ze zijn er los over in deze al bij al nog brave GT: ik ben echt geen ‘brede’, en zelfs mijn nieren worden al samengeknepen door de wangen.

Toen ik hierboven zei dat de Insignia GSI “fantastisch rijdt”, had ik het over het onderstel. Want het aandrijfgeheel laat het wat afweten. De tweeliter met 230 pk is zo’n typische turbovierpitter uit het Euro 6d-tijperk: massa’s koppel onderin, maar tegelijk zo lineair en vlak als maar zijn kan. En mooi klinken doet hij niet. Neen, dan vond ik zelfs de diesel die een aantal jaren terug in de Insignia GSi lag, nog meer temperament hebben.

Het helpt natuurlijk niet dat de negentrapsautomaat er alleen maar op uit is om zo snel mogelijk op te schakelen – waarmee hij weliswaar prima inspeelt op het motorkoppel, maar je meteen ook een groot deel van de pret ontzegt. In theorie zouden de schakellepels aan het stuur een oplossing kunnen bieden, ware het niet dat die én veel te klein zijn én bovendien van waardeloos plastic gemaakt zijn – ik ken racestuurtjes voor de spelconsole met betere ‘peddels’.

Dus

Ik hou van de Opel Insignia Grand Sport. En ik hou nog meer van de GSi... Voor zijn looks. Voor de manier waarop hij door de bocht gaat. Voor het comfort waarmee hij kilometers verslindt, als een ware GT. Omdat het een heerlijke understatement-auto is. Maar eerlijk? Zo’n rijmachine verdient een motor-versnellingsbak met wat meer brio. Terwijl die spacy GSi Performance-stoelen van mij dan weer netjes in Rüsselsheim mogen blijven...

 

 

 

 

 

View this post on Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

A post shared by Werner Van Kerckhoven (@wernerautogids)