Blogtests / Wat vind ik van de Peugeot 308 1.2 PureTech?

Bij de lancering van de nieuwe Peugeot 308 ging alle aandacht uit naar de plug-inhybrideversies (van 180 of 225 pk), maar de Franse compacte middenklasser is ook nog altijd te krijgen met klassiekere aandrijfgehelen, waaronder zelfs nog een goeie ouwe diesel – de 1.5 BlueHDi met 130 pk. Ik kon echter een weekje op pad met de 1.2 PureTech, een driecilinder die hier net als in heel wat andere modellen van verschillende Stellantis-merken beschikbaar is met 110 of met 130 pk.

Die minst krachtige variant kan enkel worden besteld in combinatie met het laagste uitrustingsniveau Active pack, die er zonder zijn ‘ledslagtanden’ (de dagrijlichten in de voorbumper), wel wat minder expressief uitziet. Aangezien mijn testauto een Allure Pack was (het derde niveau, na de Allure), betrof het dus de 130 pk-uitvoering. Wellicht ook de populairste versie bij particulieren, gezien het huidige antidieselklimaat, maar ook gezien het prijsverschil met de minst dure plug-inhybride van toch bijna 10.000 euro – een bedrag waarvoor je niet zo gek lang geleden nog een kleine stadsauto nieuw kon kopen, maar goed, dat is een andere discussie…

Leuk

Laat ik er maar meteen voor uitkomen: bij gebrek aan een opvolger van de Alfa Romeo Giulietta vind ik de Peugeot 308 een van de knapste compacte middenklassers van het moment, samen met de Mazda 3 en… de Toyota Corolla (had je mij enkele jaren geleden verteld dat ik dat ooit zou verkondigen, dan zou ik wellicht eens goed gelachen hebben). Maar van alleen een mooi bord kun je natuurlijk niet eten, dus was ik wel eens benieuwd of de 308 ook zo goed rijdt als hij eruitziet.

Qua weggedrag werd ik alvast niet teleurgesteld. Peugeot heeft zijn compacte middenklasser een plezierig chassis meegegeven, een indruk die nog versterkt wordt met het kleine i-Cockpit-stuurtje. Over dat laatste zijn de meningen verdeeld, maar mij persoonlijk stoort het helemaal niet, en ik kan de extra snedigheid en directheid wel appreciëren. Nog goed nieuws op dat front is dat het dynamische weggedrag dat het EMP2-platform biedt, niet ten koste gaat van het comfort.

Al moest ik wat dat betreft, tijdens mijn testweek wel weemoedig terugdenken aan mijn allereerste auto van lang (lang) geleden, toevallig een verre voorouder van deze Peugeot: een 305, die op zijn ballonbanden en zijn soepele vering de term ‘Frans comfort’ perfect illustreerde. Over de rolneigingen die daarmee gepaard gingen, zullen we het echter maar niet hebben. Daar heeft Peugeots ‘30x-reeks’ anno 2022 hoegenaamd geen last van: hij gaat altijd mooi vlak door de bocht en van onderstuur is nauwelijks sprake. Bij een ietwat dynamische rijstijl is de 308 dan ook een plezier om te besturen, ook al ga je in die omstandigheden al snel wensen dat de PureTech-motor een cilindertje meer en een langere adem had gehad.

Jammer

Van die 1.2-driecilinder ben ik namelijk minder fan. Pas op, het is een uitstekende krachtbron die zichzelf al ruimschoots heeft bewezen en die ook niet te gulzig is (al is mijn testgemiddelde van 6,6 l/100 km nu ook niet uitzonderlijk). Ik hou gewoon persoonlijk niet zo van zijn karakter. Sommigen vinden zijn vrij uitgesproken driecilindergepruttel best sympathiek, maar ik behoor dus jammer genoeg niet tot die groep. Bovendien vind ik zijn nuttig toerentalbereik iets te beperkt en biedt de manuele zesbak waaraan hij gekoppeld is, weinig schakelplezier. Niet alleen door het gevoel van het schakelen zelf, maar ook door de goedkoop aanvoelende plastic pookknop, die heimwee doet krijgen naar de perfect in je hand passende aluminium bol in de RC-versies van vroegere Peugeots (ook al voelde die ijskoud aan in de winter en heet in de zomer…). Nog een puntje van kritiek wat het rijden betreft: het kleine stuurtje vergroot dan wel de directheid en de betrokkenheid, maar zorgt op lange rechte stukken aan hoge snelheid voor een ietwat zenuwachtig gevoel rond de rechtuitstand – zonder dat het echter onoverkomelijk wordt.

Net als bij de Mazda 3 komt de knappe look van de nieuwe Peugeot 308 ook wel met een nadeel: het zicht schuin naar achteren, als gevolg van de forse C-stijl. Al is het bij de Fransman niet zo erg als bij de Japanner. Bovendien krijgen de achterste inzittenden hier niet zo’n claustrofobisch gevoel als in de Mazda 3, waarmee we niet willen zeggen dat ze een zee van ruimte genieten in de Peugeot, integendeel. Voorin heb je daar geen last van, maar daar zijn dan weer andere kleine details die me stoorden. Zoals het infotainmentsysteem, dat wat mij betreft een tikkeltje sneller zou mogen reageren en dat het bovendien vertikte om muziek af te spelen van op mijn gsm, terwijl die nochtans wel degelijk gekoppeld was, zowel voor bellen als voor het streamen van muziek. En de aanraaksneltoetsen onder het centrale scherm zijn wel handig, maar het nut van een aanraaksneltoets én een fysieke sneltoets schuin daaronder voor de airco, die je allebei in exact hetzelfde menu doen uitkomen, ontgaat mij enigszins.

Dus

De nieuwe Peugeot 308 zou een topper kunnen zijn. Door zijn looks zou ik hem zo op mijn hypothetische oprit willen. Maar hoewel het een kranig motortje is, weet ik niet of ik zou kunnen leven met de 1.2 PureTech. In ieder geval zou ik hem dan sowieso laten koppelen aan de optionele achttrapsautomaat. Of misschien dan toch maar doorsparen voor de – veel duurdere – plug-inhybrideversie? Al zet die natuurlijk bijna 400 kilo extra op de weegschaal…

Wellicht zou de voor mij ideale Peugeot 308 worden aangedreven door een drukgevoede 1.6-viercilinder met 180 pk. Zoals de Hybrid dus, maar dan zonder de elektromotor en de batterijen. Al zou die natuurlijk tegen de tijdsgeest indruisen… Misschien moet ik de diesel maar eens aan de tand voelen?

 

 

 

 

 

View this post on Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

A post shared by Kevin Kersemans (@kvnkrsmnsonwheels)