Blogtests / Wat vind ik van de Seat Leon Break 1.5 eTSI?

Seat heeft niet echt een traditie in het bouwen van breaks. Maar de weinige stationwagons die het Spaanse merk uitbracht onder Volkswagen-vlag, kon ik doorgaans wel smaken. De Exeo ST heb ik bijvoorbeeld altijd een knappe restyling gevonden van de oude Audi A4 Avant, en de vorige Leon ST was naar mijn mening de mooiste van de Volkswagen-drieling Leon-Octavia-Golf. En in elk geval degene van de drie die er het meest dynamisch uitzag – en ook zo aanvoelde.

De nieuwe generatie van de Leon Break – Ford heeft een probleem met het gebruik van die afkorting ‘ST’, en onze Belgische invoerder vond dat SportsTourer van andere markten maar niks – ziet de dingen echter wat anders. Hij rekte zich maximaal uit (tot 4,64 meter) en lijkt nu vooral in te zetten op comfort, uitrusting en functionele kwaliteiten. Drie vlakken waarop hij voortaan kan wedijveren met de Skoda Octavia Combi, zo ondervonden we aan het stuur van de 150 pk sterke 1.5 TSI-benzine, gekoppeld aan de DSG-zevenbak en een mildhybride ondersteuning.

Leuk

Ik ga er geen doekjes om winden: de 150 pk sterke 1.5 TSI van de Volkswagen-groep is een van mijn favoriete motoren van het moment. Hij is soepel, gewillig en energiek on demand (best wel even de DSG in zijn sportstand zetten dan), maar bovenal ontzettend beschaafd. Nooit produceert hij een valse noot of trilling, zelfs niet wanneer hij twee van zijn vier cilinders op non-actief zet, een technologie die Volkswagen duidelijk beter onder de knie heeft dan sommige rivalen.

Met een beetje lichte rechtervoet valt trouwens op hoe vaak die cilinderuitschakeling in werking treedt (je ziet dat aan het Eco-logo op het dashboard). Voeg daar de weldaden van de mildhybride ondersteuning bij, die de motor zo vaak mogelijk afkoppelt of zelfs uitschakelt, en je krijgt een echt zuinigheidswonder: na een week verkeer met weliswaar een groot aandeel Brusselse Ring (en dus een spaarzame 100 km/u) kwamen we uit op 5,7 l/100 km. Voor zo’n grote break op benzine is dat een knap resultaat.

Want groot is de Leon Break inderdaad geworden. Gelukkig staat daar ook een aantrekkelijke binnenruimte tegenover: in de mooi afgewerkte koffer kun je maar liefst 620 liter kwijt, en op de achterbank bood een Spaanse break nog nooit zoveel plaats voor de benen. Op dat vlak hoeft de Leon echt niet meer onder te doen voor zijn twee neven, de VW Golf Variant en de Skoda Octavia Combi – die 20 liter extra die de Tsjech onder zijn bagagescherm kwijt kan, maakt in de praktijk het verschil niet.

Jammer

Seat heeft een eigen interface ontwikkeld voor het veelbesproken MIB-infotainmentsysteem. Die ziet er een pak kleurrijker uit dan die van de VW Golf, maar lijkt me nóg minder gebruiksvriendelijk. Je verdwaalt al snel in de catacomben van de menustructuur, temeer daar er geen ‘terug’-knop is om naar het vorige scherm terug te keren (of ze is zo goed verstopt dat ik erover heb gekeken). Nog een misser: de vermaledijde touchpads onder het scherm waarmee je het volume of de temperatuur regelt, zijn ’s nachts niet verlicht. En ze zijn overdag al zo moeilijk te doseren...

Het wordt stilaan een klassieker bij de ergernissen: de rijhulpsystemen. In se is het in deze Seat Leon niet erger dan in de gemiddelde moderne auto van vandaag, alleen ben ik niet echt gediend van het aanmatigende toontje van de meldingen achter het stuur. Van een bevel als “Voet van het gaspedaal!” (let op het uitroepteken) word ik alleen maar opstandig. Idem voor de misplaatste “Rij alstublieft in het midden van de rijstrook” al die keren dat de camera’s nota bene zelf de mist ingingen op een kletsnat wegdek...

Nochtans is er één rijhulpsysteem dat ik niet zou willen missen op deze Leon Break: de achteruitrijcamera (een optie die niet op onze testauto aanwezig was). De uitgesproken overhang en de gewelfde achterpartij van deze Spanjaard zijn aartsmoeilijk in te schatten op basis van het beeld door de achterruit en gezien de complexe vorm van de achterkant durf ik niet blind te vertrouwen op de parkeersensoren alleen...

Dus

“It’s a Leon, Jim, but not as we know it...” Zeker als break voelt deze nieuwe Seat Leon helemaal anders aan dan de generaties voor hem. Het kwajongensachtige is eraf, er gaat nu een maturiteit vanuit die ik op zich zeker niet onaangenaam vind.

Tegelijkertijd maakt dat deze Leon Break ook wat meer inwisselbaar voor gelijkaardige breaks – zowel binnen als buiten de groep – waardoor hij voor mij een klein beetje van zijn charme heeft verloren. Maar één ding is zeker: als ik voor een Leon Break in de running was, dan werd het zeker die 1.5 eTSI.