Blogtests / Wat vind ik van de Volkswagen Golf GTI?

Noem het een reflex van de oude garde, maar de kans om een GTI te kunnen testrijden, die laat ik niet snel liggen. Onder het motto ‘nu het nog kan’, want de hot hatch is een bedreigde diersoort geworden in deze tijden van steeds verregaander elektrificering. Sommige merken proberen dan maar plug-inhybrides als ‘heetgebakerd’ te vermarkten, maar in alle eerlijkheid: de eerste ‘sportieve’ PHEV die mij van de eerste tot de laatste meter van mijn sokken blaast, die moet ik nog tegenkomen.

Dat geldt ook voor de Volkswagen Golf GTE waarmee ik een hele tijd geleden de weg op mocht. “Als je echt de limieten gaat opzoeken, heeft hij niet de coherentie van een echte sportieveling”, schreef ik toen in mijn oordeel. Benieuwd dus of die beschrijving wél opging voor de Golf GTI, die met zijn 245 pk sterke tweeliter exact evenveel vermogen in de schaal werpt, maar bedankt voor die elektrische ondersteuning en de extra kilo’s ballast die de hybridisering met zich brengt.

Twee vaststellingen die op zich het beste doen verhopen, maar helemaal zeker van mijn zaak was ik toch niet, want de vorige generatie Golf GTI herinnerde ik me als vlot, maar ook nogal ingetogen, ja zelfs een tikkeltje… saai. Gelukkig bleek er meer levensvreugde te schuilen in generatie VIII…

Leuk

Het is niet de eerste keer dat ik met een DSG in een sportief Volkswagen-product op stap ga, dus ik weet wat me in zo’n geval te doen staat: na het indrukken van de startknop de kleine hendel op de middenconsole meteen in Sport flikkeren. Dan hangt de tweeliter al een stuk beter aan het gas, en mag de viercilinder ook al eens meer dan 3.000 o/m draaien. Maar écht leuk wordt het pas als je zelf met de lepels aan het stuur aan de slag gaat – in die configuratie komt het kleine jongetje in de man vanzelf bovendrijven. Verslavend!

Ongeacht het toerental of de gekozen verhouding, de 245 pk sterk TFSI van de GTI antwoordt altijd met een ‘naturel’ en een vloeiendheid die de GTE vreemd is. Onder aan de streep zijn de twee ongeveer even snel, maar de manier waarop ze die tijden neerzetten, verschilt hemelsbreed: terwijl de plug-inhybride op het scherp van de snee veel van zijn coherentie verliest – met schokken in de aandrijflijn en een zwoegende 1.4 TSI tot gevolg – lijkt deze GTI bijna plezier te scheppen in een zware voet.

Maar het geniale aan deze Golf GTI? Hij kan zich ook perfect beschaafd gedragen en leent zich net zo goed tot een rustig ritje met het hele gezin (twee pubers passen er nog net in). Omstandigheden waarin de gestuurde schokdempers van de optionele DCC-ophanging hun volle nut bewijzen, want de Comfort-stand doet haar naam alle eer aan. Vooral in de stad is ze meer dan welkom: in de Sport-stand trapt de achteras onaangenaam na wanneer je een verkeersdrempel afrijdt.

Kortom, ik kan die spreidstand wel waarderen. En dan hoeft zo’n Golf GTI er voor mij ook niet uit te zien als kwam hij rechtstreeks van het ‘GTI Treffen am Worthersee’. Ik vind hem eigenlijk best prima zo; het blijft allemaal nog smaakvol, van de dakspoiler over de velgen tot de obligate rode GTI-labels en de twee uitlaatsierstukken aan weerszijden van de bumper. De GTI’s uit de Volkswagen-stal zijn altijd al de meest afgeborstelde jongens van de atletiekklas geweest, die look maakt gewoon deel uit van het DNA van deze auto.

Jammer

Die discrete look, oké, maar wat meer extravagantie onderweg, dat zou ook van mij wel mogen. De combinatie motor-DSG is weliswaar dodelijk efficiënt, maar net iets meer beleving en expressiviteit bij een normale rijstijl zou zeker geen kwaad kunnen. De uitlaatklank wordt bijvoorbeeld wel wat voller in de Sport-stand, maar om de uitlaatlijn tot wat reutelen en ploffen te verleiden, moet je als een wildeman met het gaspedaal omspringen, en dan nog... Als ik de gemiddelde Golf GTI-eigenaar zo zie – of liever: hoor – rondrijden, gaan de Akrapovicen van deze wereld gouden zaken doen aan deze GTI…

Van een sportwagen verwacht ik daarnaast ook een iets snediger voortrein. Het is allemaal wel nauwkeurig, maar niet superdirect – er zit net iets te veel ruis op de lijn tussen stuurwiel en tandheugel om van deze Golf een eersteklas bochtenpikker te maken. Geen probleem in een 1.0 TSI, maar voor iets met een GTI-label mag het ook op dat vlak wat meer zijn. De Sport-stand zet alvast niet veel zoden aan de dijk: veel meer dan de weerstand kunstmatig vergroten lijkt die niet te doen.

Met de bovenstaande kritiek in het achterhoofd wordt de aanwezigheid van een Eco-rijprogamma helemaal potsierlijk – alsof ook maar één GTI-eigenaar daar ooit van zal gebruikmaken. Het lijkt me daarom geen slecht idee om bij Volkswagen de invulling van de drie rijmodi eens te herbekijken. De Comfort-stand is eigenlijk al ‘braaf’ genoeg om als basisprogramma dienst te doen… en boven de huidige Sport-stand is zeker nog ruimte voor een rijmodus met wat meer branie.

Dus

Ik heb oprecht plezier beleefd aan deze VW Golf VIII GTI, die beduidend minder aseptisch rijdt dan ik me zijn voorganger herinner. Het scherpste mes in de lade is dit nog altijd niet, maar daar stelt hij wel een aangename alledaagse bruikbaarheid tegenover, die zijn meer hardcore rivalen dan weer vreemd is. Maar wat ik vooral onthouden heb: die goeie ouwe GTI rijdt nog altijd leuker dan de plug-inhybride GTE. Oef, er zijn nog zekerheden in het leven…