Eerste test / Ferrari Daytona SP3 (2022): Halleluja

Even terugspoelen naar 6 februari 1967. Naar de 24 Uur van Daytona, waar de eerste ronde van het Wereldkampioenschap voor Sportprototypes gereden wordt. Een jaar nadat Ford de Scuderia een pak voor de broek had gegeven tijdens de legendarische etmaalrace in Le Mans, slaat Ferrari genadeloos terug op Amerikaanse bodem.

De scharlaken stoottroepen leggen een legertje Fords GT40 over hun knie en bezetten het volledige podium na een ouderwets dominante vertoning. De zege gaat naar de door Mauro Forghieri ontworpen 330 P3/4, bestuurd door Lorenzo Bandini en Chris Amon. De trofeekasten in Maranello puilen uit, maar die overwinning krijgt een ereplaats. En dient als aanzet voor deze Ferrari Daytona SP3, de derde telg van de zogeheten Icona-reeks die in 2018 van start ging met de Monza SP1 en SP2.

Koetswerk en afmetingen

De bolle wielkasten en de ver naar voren geplaatste voorruit zijn die van een sportprototype uit de jaren 60, toch staat die schoonheid volledig in dienst van de aerodynamica. Zoek niet naar winglets, tea treys of actieve flaps, het lijnenspel moest zo puur mogelijk blijven.

Het merendeel van de downforce wordt dan ook gegenereerd via de vloer, die de Daytona bij hoge snelheden tegen de grond zuigt. Precieze cijfers wil Ferrari er niet opkleven, enkel dat de SP3 meer neerwaartse druk genereert dan de meeste propvol spoilers gehangen supercars van de concurrentie.

De zijdelingse plaatsing van de radiatoren inspireerde de ingenieurs tot luchtinlaten waarvan de opening zich in de deuren bevindt. De in die gaten verzamelde rijwind wervelt door het koetswerk van de Ferrari Daytona SP3, koelt de aandrijflijn en duwt de achtersteven nog wat steviger tegen de grond. Die keuze is ook verantwoordelijk voor de opvallende positie van de zijspiegels, die op de voorste spatborden staan. Niet alleen omdat ze zo niet interfereren met de airflow, maar ook omdat die plaatsing het zicht verbetert.

De designers hebben ook werk gemaakt van de lichtblokken. De exemplaren vooraan kunnen knipogen, die achteraan bestaan uit smalle ledstrips die zich tussen de horizontale lamellen op de kont wringen. Prachtig om naar te kijken, toch zijn het die twee centraal gemonteerde uitlaatpijpen die alle aandacht naar zich toe zuigen.

Interieur en kofferruimte

Wanneer de zware vlinderdeuren zich openplooien, kijk je op de carbon kuip die zich tussen de voorwielen murwt. Alsof je een echt sportprototype monstert. De monocoque is nauw verwant met de basisstructuur die de LaFerrari Aperta gebruikte, maar de in de Formule 1 vergaarde knowhow resulteert wel in een heleboel verbeteringen die de Ferrari Daytona SP3 nog lichter en nog stijver zouden maken.

Instappen vraagt wat lenigheid; je moet eerst je billen op de smalle kuipjes zetten en vervolgens je voorovergebogen lichaam en je ingetrokken benen in de nauwe cockpit duwen. Geen sinecure, en al helemaal niet als je ook een helm draagt. Het verwijderen van het targadak maakt het een en ander wat eenvoudiger. Het vederlichte, uit carbon vervaardigde element bestaat uit één stuk en kan je niet meenemen. Gaat het onderweg regenen, dan kan je een noodzeiltje uit het vooronder plukken. Maar dan kan je niet harder dan 120 km/u.

De Ferrari Daytona SP3 doet het zonder aparte stoelen, het gaat om zittingen die een integraal deel vormen van de basisstructuur. Een bewuste keuze die de sensaties aan boord verder moeten versterken, door de vibraties van de aandrijflijn via de ruggengraat door te geven aan de bestuurder. Het stuur en de pedalen zijn gelukkig wel verstelbaar, zodat je gauw een goede rijhouding vindt in het opvallend ver naar voren geplaatste interieur. Alsof je voeten zich op de vooras bevinden. Het is even wennen aan de koepelvormige voorruit en aan de digitale binnenspiegel, die de Daytona recupereert van de 812 Competizione.

Het minimalistische dashboard krijgt het alomvattende instrumentarium dat Ferrari introduceerde op de SF90 Stradale, inclusief de enigszins chaotische menulogica en de wel erg gevoelige touchpads op het multifunctionele stuur. Dat is niet langer vierkant, zoals op de LaFerrari, en ook de diameter werd wat kleiner, maar het bundelt nog steeds de meeste bedieningsorganen zodat je je handen tijdens het rijden niet van het stuur zou moeten halen. 

Specificaties en prestaties

Het 6,5-literblok is een zoveelste evolutie van de krachtbron die we ook in de hybride LaFerrari vinden, maar dan bevrijd van diens gecompliceerde elektromodule en zware batterijpakket. Aan power is er nochtans geen gebrek: ook zonder elektrische ondersteuning verzamelt het blok 840 pk, een piekvermogen dat bereikt wordt bij 9.250 toeren per minuut. Ook het maximale koppel van 697 Nm moet je in de hogere toerentalregionen gaan zoeken, want dat komt pas vrij bij 7.250 omwentelingen.

Geholpen door de elektronische lanceerhulp sprint de achterwielaangedreven Ferrari Daytona SP3 in 2,9 seconden van 0 naar 100 km/u en in 7,4 seconden van 0 naar 200 km/u, terwijl de topsnelheid meer dan 340 km/u bedraagt.

Rijgedrag

Zodra de V12 warmgedraaid is, jagen we de digitale naald van de toerenteller naar 9.500 omwentelingen. Alsof je een tenor in zijn ballen trapt. Het snerpende geluid van de Ferrari Daytona SP3 doet wat aan dat van een oude F1-wagen denken, maar dan minder luid. De soundtrack klinkt beter dan wat je op Spotify vindt, met subtiele nuances over het hele toerentalbereik. Het aanzuiggeluid en de mechanische klanken geven het concert extra diepte.

En hulde voor de geluidsingenieurs, want het is niet de uitlaatlijn, maar de motor van de Ferrari Daytona SP3 die het concerto domineert. Voor de bisnummers zorgt de versnellingsbak, want een speciale tuning zorgt ervoor dat de gerobotiseerde zevenbak bijzonder agressief van verzet verandert. Toch in de rijmodus Race. De korte, maar hevige interventies van de V12 hebben wat weg van een F16 die door de geluidsmuur knalt.

Hoewel we dat prestatiepotentieel niet volledig kunnen bevrijden op Circuit Zolder, voelt deze Ferrari zich overduidelijk in zijn sas op een afgesloten omloop, met een beweeglijk chassis dat flink wat provocatie nodig heeft om buiten de lijntjes te kleuren. Het stuur is merkelijk zwaarder dan bij de jongste Ferrari-modellen, waardoor je harder moet werken om de Daytona van de ene kerb naar de volgende apex te leiden.

Dat komt ook door de speciale afstelling van de software. Hoewel de Ferrari Daytona SP3 over de jongste generatie van de elektronisch gestuurde rijhulpmiddelen beschikt, worden de corrigerende interventies wat weggemoffeld zodat je als rijder het gevoel krijgt dat jij verantwoordelijk bent om dit steigerende paard bij de teugels te houden. Hetzelfde met de speciaal ontwikkelde Pirelli-banden, die eerst wat gaan glijden vooraleer echt grip te verliezen. Het geeft een delicaat rijgevoel dat je zintuigen op scherp zet.

Meer dan in een 296 GTB of zelfs een 812 Competizione krijg je het gevoel met een racewagen onderweg te zijn, niet met een supersnel speeltje dat sneller drift dan zijn schaduw. De Daytona SP3 is nog een Ferrari die veel input en nog meer respect vraagt.

Belgische prijs

De Ferrari Daytona SP3 wordt gebouwd in een tot 599 stuks gelimiteerde oplage. Hoewel Maranello ongeveer 2 miljoen euro per exemplaar vraagt, hebben alle wagens inmiddels een eigenaar gevonden. 

Ferrari ging eerst aankloppen bij de eigenaars van een SP1 of SP2 en die reageerden allemaal positief. De 499 gelukkigen die al een Monza in hun garage hebben staan, kunnen daar binnenkort dus een Daytona naast parkeren. De overige 100 SP3’s gaan naar Ferraristi die destijds naast de SP1 en SP2 Monza grepen.

Ferrari Daytona SP3 - verdict AutoGids

Maranello maakt nu ook plug-inhybride sportwagens, komt binnenkort met een SUV op de proppen en experimenteert volop met 100% elektrische aandrijftechnologie. Maar af en toe kijken ze in de achteruitkijkspiegel, naar al dat moois dat ze de voorbije 75 jaar verwezenlijkten. En dan krijg je magistrale meesterwerkjes zoals deze Ferrari Daytona SP3.