Eerste test / Infiniti M

Na eerst de kaart van de originaliteit getrokken te hebben, vooral dan met de cross-overs FX et EX, pakt Infiniti de zaken wat traditioneler aan met de berline M. Deze vierdeurs wil namelijk een woordje meespreken in het erg behoudsgezinde E-segment, dat van de onvermurwbare Audi A6, Mercedes E-Klasse en BMW 5-Reeks. Een eerste vaststelling binnenin is dat de afwerkingskwaliteit er heel wat op vooruitgegaan in vergelijking met de andere modellen van het gamma. De M heeft recht op bijzonder verzorgde materialen waarvan de assemblage vrij van alle kritiek is. Mooi zo...

Na de eerste meters komen de comfortkwaliteiten van deze berline meteen aan het licht. De stoelen bieden een perfecte steun en zijn toch zacht, terwijl de geluiddemping de perfectie benadert, ongeacht het type wegdek. De dieselversie verdient overigens een pluim voor de discretie die hij aan de dag legt, en voor het riante koppel van de V6, dat garant staat voor superieure hernemingen. Het plaatje zou perfect zijn geweest, mocht ook de sturing van de automaat nog iets fijner afgesteld zijn. Naarmate de kilometers elkaar opvolgen, merk je dat de automaat soms aarzelt bij stapvoets rijden of nutteloos terugschakelt wanneer je het pedaal slechts lichtjes intrapt. Nog een kleine tegenvaller: de afwezigheid van een gestuurde ophanging. Die zou wellicht in staat zijn geweest om de enigszins droge reacties van de ophanging op sommige oneffenheden teniet te doen.

De M30d werpt zich op als een erg homogeen aanbod, enkele details niet te na gesproken (droge ophanging, niet perfect afgestelde zeventrapsautomaat, smalle koffer, geen neerklapbare achterbank, enzovoort). Bovendien pakt hij uit met een aantrekkelijke verhouding prijsuitrusting. We zien dan ook geen reden waarom hij niet zou aanslaan, ware het niet dat hij 2.000 euro meer kost dan een BMW 530d en als tweedehandswagen wellicht beduidend minder zal opleveren dan zijn hierboven genoemde rivaal. Anders rijden betekent vaak ook toegevingen doen...