Eerste test / McLaren 570GT : De McLaren voor elke dag

McLaren behoort tot de specialisten van de hypersportieve bolides. De ingenieurs leggen zich toe op de essentie en concentreren hun talenten op een koets van koolstof en ophangingsonderdelen van aluminium, spelen met de afstelling van één enkele V8-biturbomotor en één enkele gerobotiseerde overbrenging met dubbele koppeling en maken er een erezaak van om de stroomlijn en de verhouding gewicht-vermogen beter te verzorgen dan hun concurrenten, twee absolute prestatiecriteria waarvoor ze in Woking geen compromissen sluiten. De stilisten moeten genoegen nemen met enkele kleine uitspattingen.

Op basis van die essentiële ingrediënten hebben de F1-experts op nauwelijks zes jaar tijd een volwaardig gamma van seriemodellen uitgewerkt, bestaande uit coupés en cabriolets die worden ondergebracht in drie modellenfamilies of Series. Te beginnen bij de Super Series, bestaande uit ultraperformante bolides die tot nog toe de corebusiness van McLaren uitmaakten: de huidige 650S en superieure 675LT, allebei verkrijgbaar als Coupé en Spider. Het eerste model in deze reeks, de MP4-12C, wordt niet meer gebouwd en heeft zich bij de F1 uit de jaren negentig gevoegd in het hiernamaals. Maar ook de exemplaren van die ‘oude’ modellen die door de Legacy-afdeling in concoursstaat worden gehouden, behoren tot de Super Series. Daarboven staat de Ultimate Series (beperkte reeksen met de intussen niet meer verkrijgbare hybride P1 als meest spectaculaire realisatie) en sinds kort vind je een trapje lager ook de Sports Series, met de 570S als vaandeldrager.

Net als hun grote broers uit de Super en Ultimate Series hebben de modellen uit de Sports Series een passagierskooi van koolstof (waarvan de breedte en toegankelijkheid werden geoptimaliseerd: de drempels – de randen van de kuip in koolstof – werden dunner en bevinden zich 80 millimeter lager) en een vervormbare structuur van langsliggers vooraan en achteraan van aluminium. Anderzijds zijn de koetswerkpanelen uitgevoerd in warm geperst aluminium, wat een grote vormvrijheid verzekert, al is die nog niet zo groot als bij koolstofvezel en composietmaterialen (gebruikt op de duurdere modellen). Koetswerken van aluminium hebben echter één voordeel in vergelijking met koolstofbladen: ze zijn gemakkelijker te polijsten en geven de afwerkingslak een diepere glans.