Eerste test / McLaren 675LT: chirurgische precisie

Het concept

In 1997, twee jaar na zijn grandioze succes in de 24 Uren van Le Mans, besliste McLaren om een ultieme versie te ontwikkelen van zijn McLaren F1 GTR om het hoofd te bieden aan de steeds sterkere concurrentie. Zo ontstond de LT, voor Longtail, die liefst 135 kilo ballast overboord gooide en gekleed ging in een met 641 millimeter verlengde koets om de downforce te vergroten en de luchtweerstand te verlagen. Haast twintig jaar later poetst de McLaren 675LT het blazoen van zijn voorganger op en bijt hij de spits af als extreme variant van de Sport Series en Super Series. De achterliggende filosofie? Een pluimgewicht, een geoptimaliseerde stroomlijn, nog meer vermogen en een afstelling die op flitsende rondetijden en rijplezier mikt. En dat zonder iets aan dagelijks rijgemak op te offeren. 

Wat er verandert er

Technisch gezien is de 675LT veel meer dan zomaar een evolutie van de 650S. De ingenieurs in Woking hadden liefst anderhalf jaar ontwikkelingswerk nodig om hem helemaal klaar te stomen, waarbij overigens een derde van de onderdelen aangepast werd. De klemtoon lag daarbij op gewichtsvermindering, met als resultaat een winst van 100 kilo, onder andere door massaal gebruik te maken van koolstofvezel voor de koetswerkpanelen en het onderstel. Aan de buitenkant kreeg de Engelsman een meer uitstekende splitter vooraan met twee vleugeltjes aan de uiteinden, bijkomende zijdelingse luchthappers aan de onderzijde en een hertekende achterbumper, met daarop de imposante actieve luchtrem van koolstofvezel, die twee keer zo groot is als bij de 650S. Daardoor nam de neerwaartse druk toe met 40 procent.

De 3,8 liter grote biturbo-V8 won 25 pk en 32 Nm, wat hem 675 pk en 700 Nm sterk maakt. De helft van zijn onderdelen werd gewijzigd om de inertie en het gewicht terug te dringen, met als resultaat een winst van 6 kilo. Zo werden de nokkenassen, turbo’s, drijfstangen en uitlaatcollector grondig aangepast. Wat de ophanging betreft, werden de sporen met 20 millimeter vergroot, terwijl de veren vooraan 27 en achteraan 63 procent stugger werden, om koetswerkbewegingen nog beter onder controle te houden. voor de dubbele driehoeken werd inspiratie gezocht bij de P1 en het stuur werd directer (13,9:1 tegenover 15,2 in het geval van de 650S). Voeg daar nog een uitlaat van titanium aan toe, superlichte velgen (-3,2 kilo) en standaard Pirelli PZero Trofeo R-banden en je krijgt een echt racemonster dat geknipt is voor op circuit. 

Hoe rijdt hij?

Op het circuit van Silverstone spreidde de McLaren 675LT al zijn talenten tentoon door de rondjes met een chirurgische precisie aan elkaar te rijgen. De schokdemping en het aandrijfgeheel bieden nog steeds drie rijmodi (Normal, Sport, Track), maar de stabiliteitscontrole wordt voortaan afzonderlijk geregeld. In de meest permissieve stand komt dat laatste bijzonder discreet en efficiënt tussenbeide, waardoor je bij het uitkomen van de bocht erg vroeg gas kunt geven en snelle stukken met vertrouwen kunt aansnijden. En terwijl de biturbo-V8 garant staat voor intergalactische prestaties – optrekken van 0 tot 200 (!) km/h zou slechts 7,9 seconden in beslag nemen – is het meest indrukwekkende nog de fenomenale zijdelingse grip, die van die aard is dat je jezelf moet dwingen om de bocht met een rotvaart in te duiken om de banden ten volle te benutten. Dankzij het bijzonder snedige en informatieve stuur laat de neus zich intuïtief in de bocht zetten, terwijl het onderstel de indruk geeft onwrikbaar te zijn, vooral dan in lange bochten, waar de extra downforce zich nog het meest laat voelen. De 675LT speelt nog op een heel ander niveau dan de 650S, wat genoeg zegt over zijn verbluffende prestaties. Ook produceert hij een karaktervollere en luidere klank, wat de rijervaring nog intenser maakt. De verleiding om een snelle tijd neer te zetten wordt onweerstaanbaar. Als kers op de taart blijft het dempingscomfort op de openbare weg opmerkelijk goed voor een supercar, zodat deze McLaren zich perfect leent voor occasionele ritjes. 

Budget & uitrusting

Met een prijskaartje van 315.250 euro kost de McLaren 675LT nog 80.000 euro meer (de prijs van een Porsche Cayman GTS…) dan de 650S, en dat is dan nog buiten de opties gerekend. U hoeft echter geen hypotheek te nemen op uw huis, want de 500 exemplaren, allemaal coupés, zijn reeds verkocht. Mogelijk een toekomstig collector’s item.

Concurrenten

Met een dergelijk prestatieniveau zit de McLaren 675LT niet ver meer uit de buurt van hypercars zoals de Porsche 918 Spyder, de Ferrari LaFerrari of de McLaren P1. Het zou best wel eens kunnen dat de Ferrari 488 GTB het moet afleggen op circuit, net als de Porsche 911 GT3 RS, die het onderspit moet delven qua acceleraties. Hetzelfde geldt voor de Porsche 911 Turbo S, de Mercedes-AMG GT S, de Audi R8 V10 Plus en de Lamborghini Huracan, die allemaal in een lagere categorie spelen, met name dor hun minder sportieve banden.

Ons verdict

De 675LT doet de reputatie van McLaren alle eer aan. De ingenieurs van Woking hebben al hun knowhow aangesproken om hem messcherp te doen rijden op circuit, zonder daarom zijn dagelijkse bruikbaarheid of rijgemak in het gedrang te brengen. Tegelijk biedt de 675LT dat extra vleugje emotie en ziel dat de 650S moet ontberen. Een hele krachttoer, die getuigt van de blakende gezondheid van de kleine Britse constructeur en die hem moet sterken in zijn ambitie om zijn verkoopvolumes tegen 2018 te verdubbelen.