Eerste test / Mini Coupé

Dankzij de conceptcar die de lijnen van het seriemodel mooi heeft aangekondigd, doet de Mini Coupé bijna vertrouwd aan. Toch heeft hij voldoende eigen karakter om de meningen te verdelen: je houdt ervan of je houdt er niet van. Zo onderscheidt hij zich door een erg schuin geplaatste voorruit en een aflopende daklijn. Die dynamische profiellijn wordt nog versterkt door de uitschuifbare kofferspoiler. Gezien de hellingsgraad van de achterruit spreekt het voor zich dat de Mini Coupé het bij twee plaatsen houdt. Daardoor ziet hij zijn koffervolume aanzienlijk toenemen.

De Coupé is enkel verkrijgbaar met de meer gespierde Mini-motoren, een keuze die hij rechtvaardigt door zijn status van sportieve versie. In vergelijking met de andere Mini's verliest de Coupé punten door het beperkte zicht rondom. De erg schuin geplaatste A-stijlen hinderen het zicht schuin naar voren in een scherpe bocht of op een rotonde. Maar vooral het zicht achteruit blijkt problematisch, door het kleine achterruitje. En wanneer de achterspoiler uit het kofferdeksel schuift, zie je al helemaal niet meer wat er achter je gebeurt. Dit addendum, dat een neerwaartse druk tot 40 kilogram kan opwekken, draagt echter bij tot de stabiliteit van de Coupé in lange, snelle bochten.

Op zijn erg persoonlijk stijl na biedt de Coupé dezelfde kwaliteiten en gebreken als de rest van het Mini-gamma. Hoewel hij in de eerste plaats een plezierauto blijft, weet hij zich te onderscheiden door zijn praktischere koffer. Daarvoor moesten de achterste zitplaatsen wijken, maar die zouden toch moeilijk bruikbaar zijn. Meteen verhoogt Mini ook de prijs met 1.650 euro in vergelijking met de hatchback, terwijl de uitrusting (op de talloze accessoires tegen meerprijs na) allesbehalve rijkelijk blijft.