Eerste test / Mini One D

Geen verrassing op motorvlak: het kloppende hart van de Mini One D is niets anders dan de 1.6 HDi van 90 pk, een krachtbron die we al erg vaak zagen in de modellen van de Ford- en de PSA-groep. Concreet verschilt deze motor van de 110 pk-variant uit de Cooper D door een andere motorsturing en een kleinere intercooler. De Mini One D neemt de onderstelafstellingen over van de Cooper D, zodat hij in grote lijnen hetzelfde weggedrag vertoont. Zijn zeer directe stuurinrichting geeft hem een levendig karakter en hij komt aangenaam uit de hoek van bij erg lage snelheden, waarbij hij over het algemeen de indruk geeft te rijden als een grote kart. Dat is ook zo, maar dat rijplezier kan wel snel omslaan in koud zweet als je beslist om er ongebreideld voor te gaan op een weg die bezaaid ligt met oneffenheden. De Mini is bijzonder aangenaam om naar te kijken, maar erg praktisch is hij niet. De ruimte die is voorbehouden aan de voorste inzittenden, voldoet zeker, maar de achterste inzittenden hebben minder reden tot feesten: zij moeten zich in bochten wringen om de achterbank te bereiken, waarna ze er de hele rit opgevouwen moeten zitten, aangezien hun hoofd- en beenruimte meer dan beperkt is. En de koffer maakt al niet veel goed: die is zo belachelijk klein (160 liter) dat je er met moeite twee pakken water in krijgt. Mooi of praktisch, het is blijkbaar kiezen of delen...

Als One D verliest de nieuwe Mini niets van zijn verleidingskracht. Integendeel zelfs, want met zijn zestienhonderd van 90 pk is hij zelfs homogener dan de Cooper D met 110 pk. Waarom niet dus? Temeer omdat de overheidspremie van vijftien procent (2.730 euro) en de premie voor auto's met een partikelfilter (210 euro) deze Mini financieel gezien ronduit interessant maken: met alle kortingen verrekend heb je al een One D voor 14.260 euro...