Eerste test / Mitsubishi L200: het ernstige werk

We hoeven er geen tekeningetje bij te maken: het is veel lastiger om een pick-up er nieuw te doen uitzien dan een conventionele berline, die bij een generatiewissel probleemloos van silhouet kan veranderen. Zo heeft de Mitsubishi L200, de vijfde generatie intussen, een volledig nieuw koetswerk, maar zie je dat er amper aan. In de eerste plaats omdat hij niet moderner oogt dan zijn voorganger, en verder omdat hij nu wel heel sterk lijkt op de D-Max van concurrent Isuzu.

Toch hebben de esthetische ingrepen iets geruststellends. Om maar die wijzigingen te noemen die ons spontaan te binnen vallen: zijn meer gekunstelde koplampen beloven een betere lichtopbrengst, en de nieuwe vouwen op de fl anken resulteren in een vloeiender overgang tussen cabine en laadbak. Door de vleugels en de (nog breder geworden) wielkasten visueel te verbinden dragen ze bij tot de indruk van robuustheid die van de L200 uitgaat.

Meer dan een ander soort auto hoort een pick-up er stevig uit te zien. De cabine heeft dan ook de rondingen opgegeven die de L200 zo origineel maakten, met name de naar voren krullende achterdeuren, die het passagierscompartiment van de vorige generatie iets van een cocon gaven, netjes gescheiden van de laadbak. Met het oog op een optimale binnenruimte en instap werden de deuren en de deuropeningen vergroot (vooral de achterste). Nog om plaats in het interieur te winnen moest de elektrisch te openen achterruit wijken. Jammer, want die functie was niet alleen prettig – ze zorgde voor een aangename bries tijdens het rijden – maar ook verdomd handig om bijvoorbeeld lange planken te laden. Zeker omdat de laadbak van de L200 sowieso al iets korter is dan gemiddeld in dit segment.