Eerste test / Renault Clio

Net zoals de 208 voor Peugeot is de Clio een model van levensbelang voor Renault. Je mag de twee natuurlijk niet vergelijken en niemand verwacht dat de Clio het merk met het ruitje komt redden, iets wat trouwens niet nodig is. De Clio IV doet net het tegenovergestelde van de 208: hij krimpt niet, en wel integendeel, want zijn buitenafmetingen nemen zelfs nog toe. Die nieuwe proporties veranderen uiteraard alles, met een meer flamboyante en gespierde lijn. De grotere afmetingen veranderen echter niet zo veel voor de binnenruimte. Uiteindelijk betreft de enige echte vooruitgang het koffervolume.

De Clio is behoorlijk aangenaam om mee te leven: de passagiersruimte biedt heel wat plaats, er zijn bergvakken op overschot en de rijhouding stemt absoluut tot tevredenheid dankzij de dubbele verstelbaarheid van de stuurkolom. Het elektronische dashboard is daarentegen wat verwarrend, vooral met de overbemeten brandstofmeter. Is dat een manier om de klant te herinneren aan de hoge brandstofprijzen? Onderweg biedt de nieuwe Clio heel wat meer rijplezier dan zijn voorganger. Het directere stuur en de stuggere verbinding tussen het hulponderstel en het chassis maken hem levendiger maken in achtereenvolgende bochten.

Met de Clio IV kiest Renault voor een jongere koers. Het nieuwe model is verleidelijker zonder minder ruim te zijn, en we onthouden vooral de uitgebreide mogelijkheden op het vlak van connectiviteit en personalisering. Ook de veelbelovende 0,9 liter kleine TCe liet een goede indruk na en kondigt meer dan ooit de terugkeer aan van de benzinemotoren. Daarmee is de nieuwe Clio dus goed gewapend om zijn plaats te verdedigen in het felbevochten segment van de veelzijdige stadsauto's, en dan vooral tegenover de VW Polo, die hij zeer expliciet in het vizier neemt.

U kunt de Eerste Test van de Renault Clio nalezen in AutoGids 860 van 17/10/2012.