Eerste test / Suzuki Swift Sport

Veel kenners hadden verwacht dat de nieuwe Swift Sport drukvoeding zou krijgen, maar daar is niets van. De Sport neemt gewoon het beproefde atmosferische M16Amotorblok over dat ook al de vorige generatie aandreef, zij het iets opgekieteld: een 1.6 met 136 pk en 160 Nm, tegenover 125 pk en 148 Nm voordien. We zijn niet rouwig om die keuze, want hoewel een turbocompressor het rendement en de soepelheid van de motor verbetert, is het leuk om zoals in de goeie ouwe tijd een atmosferische viercilinder op te zwepen die niet liever vraagt dan in de toeren te klimmen: de rode zone van deze viercilinder begint pas bij 7.000 o/m... Anderzijds is hij voortaan aan een manuele zesversnellingsbak gekoppeld, tegenover een vijfbak voordien. Het aandrijfgeheel is voller en soepeler zonder dat je met de pook hoeft te spelen, zelfs al laat die zich aangenaam bedienen en doet de rest niet liever dan volgen.

De Swift, die al leuk rijdt in zijn klassieke uitvoering, vraagt als Sport niet liever dan tot het uiterste te worden gedreven. De voortrein reageert getrouw op de aanwijzingen van het stuur, terwijl de achteras de koers volgt zonder uit te breken. Het degelijke weggedrag staat het dempingscomfort niet in de weg in deze auto, die net zoals zijn voorganger zijn passagiers nog steeds in de watten legt.

Dat Suzuki niet voor drukvoeding heeft gekozen voor de Swift Sport, is zeker niet om de voortrein van deze bruisende Japanner te ontzien. Het opmerkelijk stabiele en efficiënte onderstel had zo'n turbo zonder problemen aangekund. Maar volgens de geruchten gaat het geld vandaag naar een elektrische Swift met range extender. Minder sympathiek misschien, maar wel meer aangepast aan de tijdsgeest.