Eerste test / Toyota Mirai FCEV - tweede keer, goede keer?

Concept

Het design van de nieuwe Toyota Mirai oogt minder futuristisch dan zijn voorganger. En dat is geen toeval, want de Japanners streven een ander doel na. Wou de eerste generatie vooral tonen wat technisch mogelijk was, dan wil zijn opvolger ook de dagelijks bruikbaarheid van een waterstofauto met brandstofcel in de verf zetten. De Mirai is een klassieke berline geworden, bouwend op de technische fundamenten waarop Lexus de LS en de LC zet. Dat achterwielaangedreven TNGA-L-platform biedt Toyota de vrijheid om het hoogtechnologische aandrijfgeheel in te bouwen.

De brandstofcel die de getankte waterstof in stroom omzet, ligt voortaan in neus van de Toyota Mirai. De elektromotor en de bufferbatterij liggen voortaan achterin de auto. Het officiële brandstofverbruik bedraagt 0,79 gram per 100 km, goed voor een theoretisch bereik van ongeveer 700 kilometer. De drie gekoelde brandstoftanks hebben een totaal volume 142 liter, wat goed is voor ongeveer 5,6 kilogram aan waterstof. De grote uitdaging blijft het vinden van een waterstoftankstation, want die zijn dun gezaaid in België. Maar als je er eentje vindt, dan tank je een stuk sneller dan een BEV (Battery Electric Vehicle; een elektrische auto met klassieke batterij). Vijf minuten volstaan om de tanks weer te vullen.

Rijgedrag

Het eerste wat je opvalt aan het stuur van de nieuwe Mirai is de stilte. Geen gezoem of gesis meer, zoals bij de vorige generatie. Geluiden die afkomstig waren van de compressor en de waterstofpomp. Voortaan klinkt deze Toyota zoals een echte elektrische wagen. De Japanners voorzien ook twee virtuele geluiden via de Active Sound Generator. Of je zet de radio aan. 

De tweede generatie Toyota Mirai is een achterwielaangedreven voertuig. Maar verwacht geen naar de apex happende sportberline, want het rijgedrag van deze waterstofauto vertoont een uitgesproken neiging tot onderstuur. Ook de kanonacceleraties die we gewoon geworden zijn van elektrische wagens, ontbreekt een beetje. De krachtonplooiing geschiedt geleidelijk en soepel, met een duidelijke duw in de rug in de plaats van een ruwe por. Traag is deze Toyota niet, maar supersnel kan je de 9,2 seconden die de Mirai nodig heeft om van 0 naar 100 km/u te sprinten evenmin noemen. De sportmodus brengt nauwelijks soelaas, hoewel die het vermogen naar 182 pk boost.

De beperkte proefrit in het Brusselse bedroeg niet meer dan 50 kilometer. Waarvan zo'n 20 kilometer op de snelweg. Dat vertaalde zich in een testverbruik van 1,08 kg/100 km, wat zich vertaalt in een autonomie van ongeveer 500 kilometer. Dat is een stuk minder dan aangekondigd, maar wel beter dan voorheen. Bovendien zijn er weinig BEV's die zo ver geraken op een volle acculading.

Verdict

De Toyota Mirai laat zien dat de waterstofceltechnologie tot volle wasdom is gekomen, met een minder buitenaards koetswerkontwerp en een volwassen rijgedrag. Verder rijdt deze Japanner zoals een elektrische auto, maar dan zonder de stress om zonder stroom te vallen. Omdat je voortdurend uitkijkt naar een manier om weer waterstof te tanken, want de infrastructuur is nog minder goed dan die voor elektrische stekkervoertuigen.