Eerste test / Volkswagen Passat

We weten het al langer dan vandaag: Volkswagen neemt zelden risico's bij de vernieuwing van zijn succesmodellen. De Passat bouwt tegelijk voort op de troeven van zijn voorganger en laat ruimte voor hoogtechnologische uitrusting. Wat die uitrusting betreft, werpt de Passat zich trouwens op als pionier in zijn segment, met een slaperigheidsdetector (zoals in de Mercedes E-Klasse). Met de jacht op de CO2-uitstoot in het achterhoofd verkleint de Passat zijn ecologische voetafdruk door middel van een gamma geoptimaliseerde motoren. Afgezien van details zoals de hoekiger deurgrepen of het Phaeton-achtige klokje, is het interieur van de Passat niet veranderd. Het enige schaduwkantje is dat door de (standaard) elektrische verstelling van de rugleuning de zitting van de stoel verhoogd moest worden, wat jammer genoeg afbreuk doet aan de rijhouding.

Het gevoel tijdens het rijden bleef hetzelfde. Logisch, want aan het onderstel werd niet geraakt. De Passat is dus nog altijd een goedmoedige berline die zich bijzonder efficiënt en sereen gedraagt in bochten en tegelijk erg stabiel rechtdoor rijdt. Een verschil tussen de oude en de nieuwe is er nagenoeg niet, behalve wat de geluiddemping betreft, die nu veel beter is. De breakversie Variant reproduceert getrouw de gedragingen van de berline, met als extra voordeel een echt gigantisch koffervolume. We vragen ons alleen af waarom het bagagescherm nog altijd niet automatisch is, een absurditeit gezien de geniale combinatie van de gemotoriseerde achterklep en de handsfree toegang.

Evolutie zonder revolutie, dat is al jaren het adagium van de Passat, en ook deze zevende generatie bouwt voort op de verworvenheden van zijn voorganger. Wat niet wegneemt dat het nog altijd om een bijzonder homogene berline gaat, die voor zijn nieuwe leven kan rekenen op moderne uitrusting en een verfijnd motorgamma. Zowel zakelijke rijders (zeventig procent van de klanten) als particulieren zullen hem zeker blijven appreciëren.