Vorig jaar kocht ik een tweedehandse benzinewagen, en ik loop sindsdien te beweren dat mijn volgende auto - als alles goed gaat over een jaar of 8 - een hybride gaat zijn van Toyota, ook een occasie. Waarom? Omdat het duale aandrijvingssysteem van de Japanse autobouwer hyperbetrouwbaar is en bovendien weinig verbruikt. Duurzaam in twee betekenissen van het woord, een goede basis om een duurzame relatie op te smeden.
Nu, een RAV4 gaat dat niet worden, een SUV hoef ik niet. Eerder een Corolla-break, denk ik, die huidige versie vind ik uitstekend. De nieuwe RAV4 heeft anders wel wat, er zitten spitsvondigheden in het ontwerp, zoals die accentlijnen op de D-stijl of die strak ingerichte cockpit.
Deze versie is de AWD-i, oftewel de vierwielaandrijver met tussen de achterwielen een elektromotor. Sowieso zit voorin een 2.5, niet de 1.8 of 2.0 van de Prius, Corolla en compagnie. Op alle vlakken is het de betere optie, want hij is rapper én zuiniger. Maar kost wel een dikke 2.500 euro meer.
Leuk
Toyota is het kotsbeu dat mensen hun auto’s als saai bestempelen en injecteert al een tijdje wat meer opwinding in zijn producten; het is een strijd die opperhoofd Akio Toyoda persoonlijk aangaat. Niettemin blijft het heel strikte kwaliteitsparameters hanteren, en dat vertaalt zich in weldaad. In uitstekend steunende stoelen bijvoorbeeld, of een puike geluidsdemping, of een opmerkelijke koetswerkstijfheid, wat altijd extra geruststelling geeft. Of de schokdempers bijvoorbeeld, die stevig zijn maar klappen opvangen. Zoals altijd zijn het doordachte compromissen, geen nodeloos patsergedrag met beenharde sportdempers.
Interieurinrichting is niet Toyota’s sterkste kant, maar deze cockpit vind ik heel geslaagd. Sober en geriefelijk, elegant vormgegeven en zonder nutteloze prullen. Er is genoeg opbergruimte in de middenconsole en de zetel- en stoelverwarming hebben een schakelaar die op zijn stand blijft, waardoor je die niet elke ochtend opnieuw hoeft in te drukken. De RAV4 is ook gespeend van onzin als aanraaktoetsen - je weet wel, van die glimmende oppervlakken die je maar hoeft te aaien om een functie te activeren.
Dat nieuwe Hybrid Dynamic Force-systeem is indrukwekkend verfijnd. De facto zijn er tot 3 motoren tegelijk aan de slag, maar je moet op het boordscherm kijken om te weten of de verbrandingsmotor aan de slag is of niet. Enfin, je hoort hem wel zachtjes brommen, maar de overgangen tussen de verschillende standen zijn zo vloeiend als een viltje.
Jammer
Alle beloften ten spijt, ik was toch wat ontgoocheld door het gemiddelde verbruik: 6,9 l/100 km. Dat kan niet tippen aan dat van een Prius of Corolla-hybride, die een kleinere benzinemotor dragen en natuurlijk ook een stuk lichter en gestroomlijnder zijn. Het zit overigens in dezelfde regionen als in de Lexus ES die ik een jaar geleden testte en die dezelfde aandrijflijn met 2,5 liter-benzine heeft. Ik had beter verwacht.
Met de multimedia is Toyota nog niet helemaal mee. De zoekfunctie van de gps werkt traag, en het was weer even zoeken voor we er onze weg in gevonden hadden; een goed systeem heb je meteen in je vingers en blijft daar. Bovendien kon ik tijdens het Spotify’en mijn telefoon niet bedienen via het stuur of het aanraakscherm, om een liedje over te slaan, moest ik telkens naar het toestel zelf grijpen. Kan beter.
Kunstleder vind je bij zowat alle autobouwers, tot en met Mercedes. Maar terwijl de Duitsers doorgaans nog wat artificiële korrel in hun namaak persen, prefereren de Japanners een gladde stof. Daar ben ik niet zo dol op.
Dus
Een RAV4 zal het niet worden, die occasie over een jaar of acht. Een benzineverbruik van 6,9 l/100 km is amper minder dan ik met mijn huidige benzinewagen presteer. Verder weinig kwaad over deze Japanner, het is een uitstekend geheel. Maar geef me toch maar een van zijn kleinere broers.
27
