Korte tests / Volvo XC90 B5 Hybrid Diesel - haat-liefdeverhouding

Concept

Bij Volvo hebben ze het gehad met de diesel. De Zweedse constructeur ziet weinig tot geen toekomst meer weggelegd voor deze brandstof en schrapt ze geleidelijk aan uit haar modelreeksen. De S60 en S90 en de compacte SUV XC40 hebben de dieselmotor intussen al afgezworen; in de breaks en de grotere SUV’s is het aanbod beperkt tot maximaal één of twee zelfontbranders, telkens met mildhybride ondersteuning.

De technologie in kwestie maakt in het geval van de XC90 B5 gebruik van een starter-alternator op een spanning van 48 volt. Die kan kortstondig een duw in de rug geven van 14 pk/10 kW en 40 Nm en zo het verbruik drukken. Gevolg: terwijl het vermogen van de nieuwe B5 niet wijzigde ten opzichte van de ‘oude’ D5 (235 pk), zou de mildhybride versie wel “tot 15 procent zuiniger” zijn. Althans als we Volvo mogen geloven...

De komst van de nieuwe technologie ging gepaard met een kleine update voor deze grote SUV, die naast subtiele visuele aanpassingen (onder meer aan de grille) ook het veiligheidsarsenaal verder uitbreidde. Aan het interieur zelf veranderde niet echt iets: het is nog altijd bijzonder goed toeven in deze aangename cocon met zijn grote glaspartijen en overvloedige lichtinval. Ook de zevenzitsversie blijft gewoon beschikbaar.

Rijgedrag

Onderweg overtuigt Volvo’s grootste SUV nog altijd door zijn algemene comfort, of toch met de Four C-luchtvering van onze testauto. Al doen de optionele 22-duimvelgen met hun flinterdunne banden een deel van de inspanningen weer teniet. Te mijden dus... Gelukkig maken de stoelen – in ons geval sportexemplaren – met hun typische Volvo-zitcomfort veel goed. Hun lichtgrijze wollen bekleding geeft het geheel bovendien een onmiskenbaar Scandinavisch accent.

Ook al gaat het maar om een tweeliter, over de prestaties van de B5-motor valt niks te klagen: de acceleraties en hernemingen zijn meer dan vlot genoeg, zeker in de rijmodus Dynamic, waar de automaat wat meer bij de les is. Een kleine doorn in het oog – of liever het oor – is wel de wat banale, licht nasale klank die de tweeliter onder belasting voortbrengt. Een zeurderige stem die wat vloekt met de standing – en de hoge prijs – van deze XC90.

Van de werking van het mildhybridesysteem merk je daarentegen niet veel. Zelfs het stop-startsysteem wacht nog altijd tot je bijna stilstaat vooraleer het de tweeliter stillegt, laat staan dat er sprake zou zijn van een uitgesproken motorrem wanneer je van het gas gaat. Ook de beloofde winst qua verbruik komt er niet helemaal uit. Ons aantrekkelijke gemiddelde van 7,6 l/100 km is een beetje bedrieglijk, aangezien ons parcours voor een groot deel bestond uit stukken snelweg begrensd op 100 km/u. Met wat meer stoppen en optrekken kom je al snel een liter hoger uit. Al bij al zijn dat waarden vergelijkbaar met die van de vroegere D5... waarmee de diesel wél een stuk zuiniger blijft dan de benzine-T5 – of de T8 wanneer de batterij leeg is...

Verdict

Geen diesels meer, het is een krachtig statement... maar Volvo moet opletten dat het het kind niet met het badwater weggooit. Want in het geval van de XC90 is deze diesel-B5 allicht de motor met de interessantste verhouding prestaties-verbruik van allemaal. En wanneer de fiscus binnenkort voor de aftrekbaarheid enkel nog naar de WLTP-waardes kijkt en er een eind komt aan het fiscale voordeel van de plug-inhybride, zou deze diesel weleens eerherstel kunnen krijgen bij het doelpubliek...