Vergelijkende test / Jaguar F-Pace tegen 3 concurrenten

Vóór de F-Pace beperkten de handelsactiviteiten van Jaguar zich tot vierdeursberlines en tweedeurscoupés en -cabrio’s, de twee koetswerkpijlers waarop de hele geschiedenis van het Britse merk steunt. In 2004 breidde de lancering van de X-Type Estate – de eerste creatie van Ian Callum, die nu ook tekende voor de vormgeving van de F-Pace – de berlinecultuur van het merk uit tot de break. Die X-Type effende in 2012 het pad voor de komst van de breakversie van de XF, de XF Sportbrake. In beide gevallen ging het om auto’s die rustten op een platform van Ford, waarvan Jaguar tot in 2008 afhing.

Het was wachten op het aluminium iQ-platform (A1) in 2013 om Jaguar de eerste stappen te zien zetten in de richting van een SUV. De F-Pace is het derde Jaguar-model dat profiteert van de ultralichte structuur, na de XE (lente 2015) en de tweede generatie van de XF (einde 2015). Deze constructiemethode versnelt de opvolging van modellen en beperkt de ontwikkelingstijd van nieuwe. Een goede zaak, ook al is de achterstand waarmee Jaguar toetrad tot het SUV-segment, er natuurlijk wel voor verantwoordelijk dat de F-Pace nu enkele hoofdrolspelers tegenover zich krijgt die al een hele poos in het segment de lakens uitdelen.

Onze F-Pace staat dus oog in oog met drie referenties: de BMW X3 (als pionier bij de premiummiddenklasse-SUV’s verschenen in 2004 en sinds 2011 bezig aan zijn tweede generatie), de Audi Q5 (gelanceerd in 2008 en dus de oudste van de bende) en de Mercedes GLC (die vorig jaar ten tonele verscheen als vervanger van de GLK uit 2008, en van naam veranderde om de nieuwe modelbenamingen bij Mercedes in te luiden). We hadden daar nog de Porsche Macan aan kunnen toevoegen – die zijn platform deelt met de Q5 – maar enkel indien deze vergelijkende test 3 liter grote zescilinderdiesels zou hebben samengebracht, want aan viercilinderzijde biedt Porsche alleen maar een benzine van 2 liter aan in zijn middenklasse-SUV.