Korte tests / BMW 128ti - volgens de klassieke hot-hatchformule

Concept

Met de nieuwe BMW 128ti dicht München het gat tussen de 1 Reeks en diens sportieve M135i-variant. Onder de motorkap ligt dezelfde, opnieuw aan een Steptronic-achttrapsautomaat gehangen 2 liter-turbobenzine, maar het piekvermogen wordt gereduceerd van 306 naar 265 pk. In tegenstelling tot de vierwielaangedreven M135i xDrive houdt de BMW 128ti het bovendien bij louter voorwielaandrijving, meteen goed voor een gewichtsbesparing van ongeveer 80 kilogram. Voor de nodige tractie zorgen het standaard gemonteerde Torsen-sperdifferentieel en de Michelin Pilot Sport4-banden.

De BMW 128ti sprint in 6,1 seconden van 0 naar 100 km/u en haalt een elektronisch begrensde topsnelheid van 250 km/u. Het met 10 millimeter verlaagde sportonderstel erft de met stijvere veren, dynamischere dempers en dikkere stabilisatorstangen gezegende set-up van de M135i. De BMW 128ti combineert die verlaagde sportophanging met specifieke 18-duimsvelgen, gevuld met rode remzadels. Het koetswerk krijgt speciale designdetails in het rood (of het zwart als je opteert voor de kleuren Melbourne Rot of Misano Blau). Ook interieur baadt in de rode accenten, van de stiksels op het M-sportstuur tot de bekleding van de speciale sportstoelen.

Geen M128i, maar 128ti. BMW had het toch wat moeilijk om de M-benaming op een voorwielaangedreven 1 Reeks te kleven. Nu heeft die "Turismo Internazionale" ook een mooie weerklank, toch als je denkt aan legendarische modellen zoals de 1600 ti en de 2002 ti. Iets minder legendarisch zijn de 323ti en de 325ti op basis van de 3 Reeks Compact.

Weggedrag

Het is niet omdat de BMW 128ti het met minder vermogen en enkel voorwielaandrijving moet rooien, dat hij minder radicaal voor de dag komt dan de krachtigere en dus vierwielaangedreven M135i. Het weggedrag is best radicaal, met een snedige voortrein die als op rails lijkt te liggen. Met volledig uitgeschakeld ESP zorgt het beweeglijke karakter van de achtertrein ervoor leuke kunstjes kan uithalen bij lastwissels. De mechanische zelfsper tussen de aangedreven voorwielen zorgt ervoor dat je alle 265 paarden moeiteloos op het asfalt gelegd krijgt, toch kampt de BMW 218ti met koppelreacties in het artificieel aanvoelende stuur. Vooral in de Sportmodus is het ons allemaal wat te karikaturaal. 

De 2 liter-turbobenzine van de BMW 128ti toont zich pittig en klimt gretig in de toeren, maar het lineaire karakter dempt echte motorsensaties. Hoewel de einddemper van de uitlaatlijn over een vlinderklep beschikt om de soundtrack op te vrolijken, hoor je binnenin enkel het kunstmatige gebrom door de luidsprekers. Ook jammer: de sportstoelen staan te hoog en de hoofdsteun staat eigenlijk in de weg. Of zou dat een manier zijn om je te dwingen om de  optionele M-stoelen te bestellen?

De BMW pakt uit met een erg goede balans wat de filtering van kleine onregelmatigheden betreft (die worden met een aangenaam rubberachtig gevoel geabsorbeerd), maar op een weg die er niet biljartlakenvlak bij ligt, worden je ingewanden in de 128ti de hele tijd dooreengeschud. Het is zo ondraaglijk dat we meer dan eens overwogen hebben een omweg te maken om bepaalde plattelandsweggetjes toch maar te vermijden. En dat kan niet de bedoeling zijn voor een wagen die zich als hot-hatchalternatief voor de Hyundai i30N, Renault Mégane RS en VW Golf GTI in de markt zet.

Verdict

Een hot hatch hoort karakter te hebben, maar de BMW 128ti overdrijft een beetje. Bij een sportieve rijstijl is de efficiëntie en het rijplezier wel degelijk van de partij, maar enkel als het asfalt er biljartvlak bijligt. Bovendien zorgen sommige settings ervoor dat het allemaal wat geforceerd aanvoelt, alsof ze in Beieren schrik hadden dat de BMW versleten zou worden als een minderwaardige M135i. Dat voelt Volkswagen toch een stuk beter aan met de Golf, want een GTI en een R zijn helemaal anders sportief zonder elkaar in de weg te lopen. Een ti is geen GTI, voilà.