De AutoWereld-redactie blikt terug op 2021 aan de hand van persoonlijke hoogte- en dieptepunten van een jaar testrijden. Gisteren had Yeelen Möller het woord, vandaag is het de beurt aan Klaas Janssens. Daarna volgen achtereenvolgens Hans Dierckx, Steven Appelmans, eindredacteur Piet Andries en hoofdredacteur Alain Devos.
Auto van het Jaar 2021: Mercedes C-Klasse (Break)
Echt spannend kan je de Mercedes C-Klasse moeilijk noemen, neen. Maar van alle testwagens waarmee ik in 2021 reed, is het wellicht de enige die echt indruk maakte. En dat is minder evident dan je denkt, want ik was ook een grote fan van de vorige generatie. Het moet een combinatie van factoren zijn: het voor mijn gezin perfecte formaat, het stijlrijke voorkomen dat elegantie mixt met spierkracht, het hoge comfortniveau dat de rijdynamiek niet al te nadrukkelijk in de weg loopt, de premium feel van het interieur en de ruimte in de koffer. Mocht ik zelf een wagen mogen kiezen, het zou de Mercedes C Break zijn. Wel eentje zonder sportophanging, graag. Mag een diesel zijn.
Ook steengoed: Ik ben geen fan van de zogeheten SUV-Coupé, maar de Renault Arkana heeft me in positieve zin verrast. Hij ziet eruit als "nen X4 van den Aldi", maar ontpopt zich onderweg tot een verrassend homogeen totaalpakket. De beste elektrische auto van het jaar moet de Audi RS e-Tron GT geweest zijn, zelfs al vind ik het eigenlijk een lelijke Taycan. Maar met de elektrische Porsche heb ik nog niet kunnen testrijden. Als ik ook wat passie mag laten meespreken, dan kom ik automatisch uit bij de VW Golf R. Voor het eerst beter dan de GTI en de GTI Clubsport. De Break, als het even kan.
Beauty van het Jaar 2021: Maserati MC20
Het leek een frustrend dagje te gaan worden. Het circuit waarop ik de Maserati MC20 mocht uitproberen, was te compact voor een sportwagen van dit kaliber. En de weersomstandigheden wilden evenmin mee, want wat regende het pijpenstelen. Maar de Italiaanse schone gaf geen krimp. Niet op het Mickey Mouse-omloopje en niet in de zondvloed. De bloedmooie looks van de MC20 zijn eigenlijk enkel bonus. Het is ooit anders geweest bij Maserati.
Ook bloedmooi: Aanvankelijk was ik wat tegen restomods, maar pakweg de Kimera EVO37, de Fioravanti Testarossa of de Singer ACS tonen wat er allemaal mogelijk is als je het verleden met het heden mixt. Wat niet hoeft te betekenen dat alle constructeurs uit een nostalgisch vaatje moeten gaan tappen, want een retrodesign is al te vaak een gemakkelijksoplossing. Al toont de Hyundai Ioniq 5 dat het wel kan.
Lolbroek van het Jaar 2021: Toyota GR86
Gazoo Racing blijft indruk op me maken. Na de GR Yaris vorig jaar is het nu de beurt aan de Toyota GR86 om het tot mijn persoonlijke Lolbroek van Jaar te schoppen. Het concept is eenvoudig, maar de uitwerking geniaal: alles staat immers in het teken van puur en onversneden rijplezier. De GR86 is niet de mooiste, niet de krachtigste en niet slimste, maar wel de leukste. En niet alleen op een afgesloten omloop, zoals dat met zoveel sportievelingen tegenwoordig het geval is. Eigenlijk heeft Toyota een restomod gebouwd; niet van een bepaald model, maar van een bepaald soort auto.
Ook erg geinig: De BMW M4 is lelijk. Wat te krachtig en veel te zwaar. Maar het blijft wel een bijzonder aangename danspartner. Ook de Hyundai i20 N heeft me kunnen bekoren. Het bewijs dat compacte hot hatches nog lang niet dood zijn. En dan is er de Bentley Continental GT Speed, het 660 pk sterke en 2,3 ton zware monster dat ik full throttle over een gesloten luchtmachtbasis mocht jagen: kicken. En dan is er F1-wedstrijdleider Michael Massi, die het duel tussen Max Verstappen en Lewis Hamilton een extra dimensie gaf door zijn soms merkwaardige beslissingen. Nu goed, ik vind de Nederlandse Red Bull-rijder wél de terechte wereldkampioen.
Teleurstelling van het Jaar 2021: Dacia Spring Electric
Misschien ben ik nog niet helemaal mee en zie ik vooral de nadelen in plaats van de voordelen. Maar de elektrische auto heeft me nog steeds niet kunnen overtuigen. Deels omdat het opladen zo'n gedoe blijft en deels omdat ik ze over het algemeen niet goed vind rijden. Ze beperken mijn vrijheid en doen me (nog) niets. Genoeg gezeurd, behalve dan over de Dacia Spring Electric. Die doet echt niets goed. Ik ben nochtans een grote fan van het merk, ik verkies de Duster steevast boven een heleboel duurdere SUV-modellen. Maar de Spring... Dan koop ik liever twee Sandero's.
Ook doodzonde: Dat BMW-design, het blijft wringen. In het echt is de iX nog erger dan op de foto's, ik wist zelfs niet dat dat nog kon. Die speciale reeksen die prestigeconstructeurs uitvinden om sommige modellen nog duurder te verkopen dan ze eigenlijk al zijn, daar krijg ik het soms ook van op mijn heupen. En begin niet over de ongenuanceerde berichtgeving over elektrische auto's in de algemene media of over die steenrijke influencers op social media...
De belofte voor 2022: Lotus Emira
De laatste Lotus met een klassieke verbrandingsmotor, het model dat zowel de Elise als de Exige moet doen vergeten. Dan kan het toch niet anders of de Lotus Emira wordt een meesterwerkje? Heel eerlijk: ik vrees er een beetje voor, wegens wat te groot en iets te zwaar. Minder puur dan verhoopt. Al wacht ik liever de testrit af vooraleer een oordeel te vellen.
Ook om naar uit te kijken: Zorgen de nieuwe F1-regels ervoor dat Ferrari en McLaren zich opnieuw kunnen meten met de absolute top? En wat doet de afwezigheid van Sébastien Ogier met het eveneens op een nieuwe regelgeving steunend Wereldkampioenschap Rally? Al kijk ik vooral uit naar het nieuwe WEC-tijdperk, want de komende edities van de 24 Uur van Le Mans beloven een geweldig feestje te gaan worden.
Lees ook:
Klaas' terugblik op 2011
Klaas' terugblik op 2012
Klaas' terugblik op 2013
Klaas' terugblik op 2014
Klaas' terugblik op 2015
Klaas' terugblik op 2016
Klaas' terugblik op 2017
Klaas' terugblik op 2018
Klaas' terugblik op 2019
Klaas' terugblik op 2020
BLIJF OP DE HOOGTE VAN HET LAATSTE AUTONIEUWS!
Nieuwe modellen, tests, advies, exclusieve evenementen! Het is gratis!
Nieuws
