Lifestyle / Real life test – Elektrische auto’s: de grillen van opladen

Waarschuwing: soms loopt het fout. Naast Tesla, dat zijn eigen efficiënt snellaadnetwerk heeft uitgebouwd (voorbehouden aan klanten), rekenen andere constructeurs vooral op openbare laadpalen die een beetje overal verspreid zitten. Daarvoor wordt er soms een badge of kaart meegeleverd met de elektrische auto om het (betalend) laden te activeren op deze bekende en soms snelle laadpunten. Anders moet de elektromobilist zelf zijn formule via een kaart, app of professionele tankkaart kiezen. De netwerkkaart lijkt voldoende, met een redelijk dicht net en veel groene of blauwe punten op de kaart die de beschikbaarheid van laadpalen aanduiden. Makkelijk, lijkt het. In de praktijk toch niet altijd. Hier volgt een (licht gedramatiseerde) compilatie van de problemen die wij hebben meegemaakt bij het testen van elektrische auto’s.

Onze slechtste momenten

Het klassieke geval: uw autonomie dobbert aan een gevaarlijk laag niveau en u heeft 15 minuten tijd in uw planning voor een oplaadpauze. U komt aan bij het laadpunt en de laadpaal is bezet. Het is geen druk moment van de dag, dus u kijkt even binnen bij de fastfoodtent. Er zit maar één klant aan wie u kan vragen hoe lang het nog zou duren. “Enkel de tijd die nodig is om volledig op te laden, ik heb nog wat kilometers voor de boeg.” Behalve dat deze schurk heeft gekozen om langzaam op te laden, terwijl het model (hetzelfde als het uwe, dus u kent het wel) compatibel is met een snellader. Goed, u had al geen zin om in de file te staan naar Luxemburg in het dieseltijdperk, dus u neemt genoegen met als een slak achter de vrachtwagens te rijden om, een beetje geïrriteerd, toe te komen aan de laadpaal op het werk. Die persoon had tenminste een elektrische auto. Auto’s met een verbrandingsmotor die de oplaadplekken innemen, dat maakt u pas helemaal pissig!

Het meest verontrustende moment: de autonomie staat in het rood. Uw navigatie stuurt u naar een oplaadpaal op een onwaarschijnlijk parkeerterrein achter een winkel. U komt ter plaatse en ontdekt apparatuur die vernield is door vandalen, al zeker enkele weken geleden. Goed, naar een volgende terminal in de hoop dat die minder dan 15 km ver is, wat u nog rest tot een stroompanne aan boord.

Het meest irritante: deze terminal is Chademo, uw auto is Combo. Of het tegenovergestelde. U had maar de instructies op uw ChargePluginMap-applicatie beter moeten lezen. De Super-vulpistolen hebben tenminste wel allemaal dezelfde vorm… Argh! Laat u niet verleiden, olie is taboe.

Het meest deprimerende: kijk, een mooie onbezette terminal. U zet de auto goed (soms achteruit om te zorgen dat de kabel aan het stopcontact kan), u neemt de kabel, u haalt de pas boven om de terminal te activeren. En… badge geweigerd! U checkt de app. Bingo! Deze laadpaal maakt geen deel meer uit van het netwerk dat onder uw abonnement valt. Geen keuze, u moet uw kabel opbergen en weer vertrekken. Zucht. Op zoek naar een andere laadpaal via uw GPS (wat zou het leuk zijn als die up-to-date was). En waarom is het niet mogelijk om gewoon een kredietkaart te gebruiken bij deze terminals? Waarom?

Het meest ontmoedigende: teminal kapot! Oef, er is een tweede paal die lijkt te werken (dat is toch wat zijn scherm aangeeft). Natuurlijk niet, maar u beseft het pas te laat. En omdat die via SMS werd betaald, bent u een betalend berichtje kwijt voor niets…

Het meest grijpende: alles is goed verlopen. Uw abonnement werkt bij de paal, het snelladen heeft u 200 km opgeleverd in 40 minuten, de koffie en het gebak van het kleine restaurantje waren niet slecht. U bent trots en blij met uw inzet voor de planeet. U haalt uw RFID-badge boven, drukt op het rode pictogrammetje om de lading stop te zetten en ontgrendelt de auto om de stekker los te maken. Maar die wilt er niet uit. De auto en de laadpaal willen koppig blijven opladen. Uw batterij is al voor 90% vol. Twee beschikbare oplossingen: hopen dat het laden automatisch stopt bij 100%, of vertrouwen hebben in de technologie en het apparaat proberen forceren. Na 5 liter zweet belt u toch de hotline. De man lijkt aan de andere kant van de wereld te zitten, u begrijpt niets van wat hij vertelt. U moet hem het juiste nummer van de laadpaal geven, de nummer van uw pas (waar staat dat?) en de geboortedatum van Nikola Tesla (neen, dat is een beetje fake news). Uiteindelijk (aan 98% autonomie) laat hij weten dat hij vanop afstand een reset kan uitvoeren. 3 minuten later (99%) verandert de terminal in een kerstboom en laat hij u lóóóós, laat het gááááán!

Het meest frustrerende: de terminal werkt, de badge of de kaart worden geaccepteerd. Super! U sluit de kabel aan, u duwt op de knop om het laden te activeren. Alles is groen. Er blijft nog 150 km over, u moet dus zeker 250 km hebben na een burgertje. Genoeg voor de rest van de reis. Behalve dat, bij terugkeer, het bereik 151 km aangeeft! Wat? De terminal is gestopt met opladen omdat de veiligheidsklep van de stekker tijdens het laden naar beneden is gegaan. Dus, vermoedelijk om veiligheidsredenen, heeft het systeem de stroom afgesloten. Wind, een vandaal, of een foutje van uw kant? Moeilijk te achterhalen. U onthoudt het type laadpaal om het niet meer te gebruiken (bovendien is het een lelijk ding). En nu opnieuw op zoek naar een andere terminal…

Het meest pijnlijke: het regent, de zolen van uw mooiste schoenen zijn al nat geworden op de weg tussen het schattige cadeauwinkeltje en de terminal. Maar u vergeet dat de groene beschildering van parkeerplaatsen voor elektrische auto’s spekglad is. Klets! Het gaat gepaard met, uiteraard, een pijnlijke val en een bevlekte broek vlak voor een belangrijke afspraak…

Het meest mysterieuze: uw gespecialiseerde GPS stuurt u naar een adres in een verlaten zone om dé terminal te bereiken die u absoluut nodig heeft. Maar waar is hij? Ook al rijdt u het labyrint van wegen vernoemd naar wetenschappers in, toch blijft hij onzichtbaar… Nochtans zou hij moeten bestaan, de internetters hebben hem 3 sterren gegeven! U zoekt nog steeds, maar nu te voet gezien de autonomie die u nog rest…

Het meest kwaadwillende: waar is het genie dat beslist heeft om een laadpaal te installeren in een parking waarbij de toegang wordt gecontroleerd door een barrière zonder indicatie hoe u eruit geraakt? “Geef uw jeton”. “Maar welke jeton? Waar kan ik die vinden? Alles is dicht, het is zondagavond…”

Het meest commerciële: uw favoriete winkelcentrum heeft gereserveerde parkeerplaatsen, vlakbij de ingang, om elektrische auto’s op te laden. Bovendien is het gratis. Geweldig, waarom geen namiddagje shoppen? Maar deze zaterdag is het markt, en de tent staat net op “uw” parkeerplaats… Parkeren moet helemaal aan het einde, net als iedereen. En uw plan trekken met uw 10 km autonomie om terug te geraken.

Het meest meertalige: dankzij deze laadpaal hebt u Duits geleerd. Omdat u het beu was om hem te vragen om Nederlands of Frans te spreken, en daarvoor 4 keer op de ijskoude knoppen te moeten duwen. Er is een Duitstalige gemeenschap in België, maar niet op 15 km van Brussel!

Het groenste: eindelijk een “snelle” laadpaal die perfect werkt. Na 15 minuten laden heeft u net 3 km autonomie gewonnen. Maar waarom? Omdat het 22u30 is en de terminal gevoed wordt door zonne-energie, die tijdens deze prachtige herfstdag onder de drek zit, waardoor het vermogen beperkt wordt. “Waar is het dichtstbijzijnde hotel, waar ik de lente kan afwachten?”