Blogtests / Wat vind ik van de vernieuwde Citroën C3 ?

De huidige Citroën C3 is niet meer weg te denken uit het straatbeeld – met name in het wit met een rood dak (de kleuren van een bekende autodeelfirma) zie je ze overal in onze steden opduiken. Maar hoewel deze generatie al sinds 2016 op de markt is, had ik er nog nooit een voet ingezet. Best wel jammer, want aan een Citroën als de C4 Cactus bijvoorbeeld houd ik goede herinneringen over.

Dat ik de naam van dat model hier laat vallen, is geen toeval, want naar mijn gevoel hebben de C3 en C4 Cactus elkaar altijd wat voor de voeten gelopen in het Citroën-gamma. Heel veel verschil in formaat zat er niet tussen de twee, en allebei cultiveerden ze de cross-overstatus, volgens een recept dat voor beiden behoorlijk vergelijkbaar was: een iets verhoogde ophanging, zwarte wielkastranden en die originele Airbumps op de deuren.

De vraag is dan ook: zou de gefacelifte C3 1.2 PureTech waarmee ik een week op pad kon, me net zo kunnen charmeren als wijlen die C4 Cactus? En kon onze test-C3 Citroëns boude claims rond de ophanging (“best in class” aldus het Franse merk), zitcomfort en geluiddemping hard kon maken? Nou...

Leuk

De C3 is een beetje een dertien-in-eendozijnauto, zeker in het wit – het is verrassend hoeveel witte C3’s je ziet rondrijden als je er een keer op begint te letten. Toch kun je het beestje leuk aankleden – en sinds de facelift zelfs meer dan ooit. Getuige de uitmonstering van onze testauto: de turquoise accenten voor koetswerk (dak, spiegels) en interieur geven het geheel een onmiskenbare frisheid. Ook de originele deurbekleding en dito stoelen krijgen een thumbs up van mij.

De algemene koetswerklijnen getuigen van eenvoud – hier geen oplopende gordellijn of brede C-stijl die kinderen op de achterbank het zicht op de buitenwereld ontneemt. Weinig spannend misschien, maar voor het zicht rondom en de lichtinval in het interieur zijn die grote glaspartijen een zegen. Voor mij is dat veel meer waard dan een ‘snelle look’...

Dat de 1.2 PureTech geen zuipschuit is, heeft hij al vaker bewezen. In onze C3 hield de benzinedriecilinder het bij een knappe 5,5 l/100 km. Voor een stadsauto heeft deze Citroën bovendien een grote tank (45 liter), zodat een rijbereik van meer dan 800 kilometer mogelijk is. Pure weelde in een tijd waarin sommige elektrische tegenhangers al blij zijn als ze al een kwart van die afstand kunnen halen...

Jammer

Gelukkig maar dat de tank zo groot is, en dat je dus minder vaak hoeft te gaan tanken, want de tankdop laat zich nog altijd met de sleutel ontgrendelen – zoals bij een lowbudgetauto van twee generaties terug. En dat is toch altijd een heel gepruts en gedoe... Het is een van de indicatoren die verraden dat de technische basis van deze C3 toch al eventjes meegaat.

De 1.2 PureTech (hier met 110 pk) herinner ik me uit andere PSA-modellen als een prettige motor, maar hier heeft deze benzinemotor veel van een gestampte boer: wat een herrie maakt hij in deze C3! Zo heeft de driepitter na een koude start een stevig ochtendhumeur, maar vooral bij tussensprintjes waarbij je wat hogere toeren opzoekt, davert en dreunt hij er stevig op los.

Kwam het nu door de hoogdravende pretenties van Citroën ter zake? Feit is in elk geval dat ik niet echt onder de indruk was van de filtering van de C3 – een Citroën mag voor mij gerust wat zachter en soepeler opgehangen zijn. Op dat vlak komt deze C3 nog niet aan de enkels van de C4 Cactus... De nieuwe vulling van de brede stoelen is qua hardheid dan weer wél goed gekozen.

Dus

Neen, de beste in zijn klasse is de Citroën C3 1.2 PureTech niet – ook niet op het vlak van het comfort (filtering, geluiddemping), waar ik er toch wat meer van had verwacht. Maar de compacte Citroën ziet er nog altijd leuk en fris uit (zeker na zijn facelift), biedt een aanvaardbare binnenruimte en getuigt van een complexloosheid die me wel bevalt. Ik zou er zowaar zijn kleine kantjes van gaan vergeten...