Blogtests / Wat vind ik van de Jaguar F-Type?

Dit is een uitstervende soort. Het lijkt wel of niemand, op hier en daar een liefhebber na, nog geïnteresseerd is in een ranke coupé waarin je heerlijk laag over het asfalt scheert. Het genre is het afgelopen decennium in verval geraakt, de typische klandizie van van vaak wat oudere mannen met een dikke beurs heeft zich massaal op de SUV gestort. Deze F-Type heeft dan ook nog eens een 5-liter-V8 in de boeg, ook niet bepaald technologie die een grote toekomst tegemoet gaat, integendeel.

Ook Jaguar zelf heeft het lastig. De berlines verkopen slecht, de cross-overmodellen net wat beter, en met de I-Pace had het merkde eerste Europese Tesla-concurrent, maar commercieel kan die ook niet op tegen de Amerikaanse referentie. Deze F-Type blijft niettemin een smakelijke parel aan de kroon.

Nu de V6 uit de rekken is gehaald, blijft enkel de viercilinderturbo en deze V8-compressor over. Ik ging op pad met die laatste, de R-variant dan nog, 575 pk sterk en met standaard vierwielaandrijving. Voor een fotoreportage nog even de kat uitlaten in de Oostkantons, voordat België door de coronacrisis op slot ging.

Leuk

De opknapbeurt voor modeljaar 2020 is beperkt; het opvallendst zijn de nieuwe koplampen. Dankzij hedendaagse ledtechnologie konden die een stuk kleiner worden, waardoor de F-Type nu dezelfde toegeknepen ogen heeft als onder andere de XE. Even wennen, want het geeft hem een heel ander aanzicht, alsof iemand die je goed kent, door de plastisch chirurg aan de oogleden heeft laten werken. Maar ik vind dat hij er een stuk mooier van geworden is. Qua proporties een zeer klassieke coupé, met een lange motorkap, compacte cockpit en brede, gewelfde billen, maar tegelijk helemaal hedendaags. In het geel is het al helemaal een aandachtstrekker, we voelden ons onderweg nogal bekeken.

De Engelsen hebben wat aan het onderstel gesleuteld, met name de schokdempers en de stuurinrichting, die nu wat meer gevoel schenkt. De F-Type is er alleen maar daadkrachtiger van geworden. Dit is zo’n sportwagen die illustreert dat bijna 600 pk dezer dagen nauwelijks nog intimideert. Rappe Jaguars van een tiental jaar terug, zoals de XKR-S, waren behoorlijk wild, met een kont die onder volle belasting stevig durfde te kwispelen. Dat is allemaal weggevlakt en omgezet in pure efficiëntie.

Charisma dunt dezer dagen uit. Steeds meer sportieve auto’s hebben turbomotoren met een gesmoord uitlaatgeluid, zeker met de recentste decibelnormen. Aan dat laatste ontsnapt ook de F-Type niet, maar het blijft een bedwelmend pure machine, met die V8 met zijn grienende compressor. Een genoegen van de oude school, en het is een kwestie van er nog even van te genieten, want over enkele jaren zal het wellicht gedaan zijn. Nochtans verraste de ecologische voetafdruk ons positief, althans gezien de verwachtingen met zo’n achtpitter: 11,9 l/100 km is zeker niet slecht voor dit motortype.

Jammer

Je moet ermee leren leven dat niet iedereen even tuk is op zo’n gele sportkar. Zo’n opzichtige brulaap leidt tot ergernis bij wandelaars en fietsers, die de rust verstoord zien; een terechte ergernis, vind ik overigens. Bijvoorbeeld bij het invoegen op de snelweg stel je ook vast dat sommige medeweggebruikers zo’n auto liever de pas afsnijden. Hoge bomen vangen veel wind.

Digitale tellers zie je overal dezer dagen. Daarachter zit een economische logica: een scherm kost dezer dagen niets, het wordt in de fabricage geprint, waar klassieke tellers handwerk vereisen. Ik ben er niet vaak dol op, maar mij verder niet gelaten. Alleen: in een sportwagen hoort, dunkt me, een analoge toerenteller, zoals een mooi polshorloge ook altijd mechanisch is gebleven. Niet alles hoeft gedigitaliseerd te worden. En als het dan toch moet, dan mag het ook beter. Zowel de bediening van het rechtse als van het centrale scherm is onvoldoende duidelijk uitgewerkt.

Ondanks de aluminium bouw tikt deze F-Type R af op een dikke 1,8 ton. Voor een tweezitter is dat veel te veel, V8 of niet. Ik wijs met een beschuldigende vinger naar overbodige zaken als een elektrische stuurverstelling, dito stoelen en zelfs de centrale ventilatiemonden, die bij vertrek door een motortje omhoog getild worden. Waar is dat voor nodig? Een niet eens zo hardvochtig dieet zou volstaan om er vlotjes 100 kilo af te knijpen.

Dus

De F-Type is niet mijn favoriete sportwagen, ik verkies een lichtere en efficiëntere pretauto, genre Toyota GT86, Mazda MX-5 of Porsche 718 Cayman. Tegelijk blijft deze brallende Brit wel iets hebben, en zeker nu: je wéét gewoon dat de kansen om met zo’n uitbundige V8 te rijden geteld zijn. Een elegante coupé met vaardige mechaniek, het blijft een onweerstaanbare combinatie. Waarom het genre verdrukt wordt door de massale overstap op protserige SUV’s, ik kan het niet begrijpen.