Blogtests / Wat vind ik van de Mitsubishi Eclipse Cross?

Mitsubishi is niet meer wat het ooit geweest is. Sportwagens zoals de Starion Turbo of de 3000 GT maken de Japanners niet meer. Ik denk ook aan de Pajero, stuivend door het woestijnzand en springend over de duinen. Op weg naar een zoveelste overwinning in de Dakar-rallyraid. Mitsubishi zou de monsterrally meer dan 10 keer winnen.

Al mis ik vooral de Lancer Evo, die nog altijd tot mijn virtuele Gran Turismo-garage behoort. De Evo VI Tomi Mäkinen Edition, natuurlijk. Zonder de Fin en zijn haast onklopbare Mitsubishi zouden Carlos Sainz en Colin McRae dubbel zoveel WRC-overwinningen en -titels behaald hebben. Ik had het wel voor Mitsubishi.

Die affiniteit is intussen verdwenen. De Outlander PHEV bleek zijn tijd vooruit, maar van een Space Star of een ASX krijg ik het warm noch koud. Rest de Eclipse Sport, die een collega autojournalist omschreef als een wagen die enkel goed genoeg is om de SUV-hoop te vergroten. Heeft hij gelijk of beschikt de Eclipse Sport over verdoken talenten?

Leuk

De SUV-focus die Mitsubishi vandaag hanteert, pas perfect bij de hedendaagse tijdsgeest. Toch merk je dat de Japanners hun verleden niet vergeten zijn, want hier en daar knipoogt de Eclipse Cross naar de Pajero en de Lancer Evo. Een blik op de schakelpeddels zegt genoeg; opvallend groot en handig in gebruik. Alsof het een sportwagen betreft.

De topversie met dieselkrachtbron komt standaard met een 4x4-aandrijving. Niet zomaar een automatisch ingeschakelend systeem dat tractieverlies moet tegengaan, maar een permanente set-up die de aandrijf- en remkrachten actief stuurt in functie van de grip, de rijdynamiek en de stabiliteit. Net zoals de WRC-machines van Mitsubishi beschikt de vierwielaangedreven Eclipse Cross over Active Yaw Control, een actieve giercontrole die het ESP en ABS gebruikt.

De Eclipse Cross rijdt niet bijzonder, toch niet als je van A naar B pendelt. De koetswerkbewegingen worden mooi ondersteund door de stevige ophanging, zonder dat het ooit oncomfortabel wordt. Verhoog het temp en je merkt dat deze SUV over een bovengemiddelde balans beschikt, waardoor er zelfs wat rijplezier te beleven valt. En je hoeft geen schrik te hebben voor een beetje off-roadwerk.

Jammer

De Eclipse Cross ziet er goed uit, zeker in het zeslagige Red Diamond waarin onze testwagen gespoten werd. Vooral vooraan vind ik het een knappe SUV. Die duikende daklijn oogt minder geslaagd, al is het de gesplitste achterruit waarvan ik echt niets moet weten. Het werkte in de jaren 80 op de Honda CRX, maar anno 2020 oogt het als een tang op een varken. En bevorderlijk voor de zichtbaarheid naar achteren is dergelijke achterklep evenmin.

Het multimediasysteem reageert wat traag, maar het scherm oogt degelijk en aan functies heb je geen gebrek. Die touchpadbediening oogt retromodern, zoals in een sciencefictionfilm van begin deze eeuw. Maar goed werken, neen. Gelukkig is er ook een aanraakscherm...

Eclipse. Dat is een andere, lagere en sportievere Mitsubishi. Een sportcoupé uit een ander tijdperk. Ze deden het eerder met de Space Star en dat werkte evenmin. Waarom kiest de Japanse constructeur niet voor een nieuwe naam, eentje die mooi past bij de andere modellen van het gamma? Ik vond die revolvernamen wel iets hebben: Colt, Magnum, … Maar niet langer politiek correct, wellicht.

Dus

De Eclipse Cross is geen wagen die onder je vel kruipt, maar welke SUV’s doen dat wel? De dieselmotor is ok, het rijgedrag is ok, de afwerking is ok, alles is ok-ish. Toch heeft deze Mitsubishi zijn merites, al moet je er even achter zoeken. Met een beetje goede wil en een heleboel nostalgie voel ik nog wat restanten van de Pajero en de Lancer Evo. Of is dat hoop en heimwee?