Ik moet toegeven: toen de eerste foto’s van de nieuwe Volkswagen Golf binnendruppelden op de redactie, werd ik toch wat ongerust. Niet over het uiterlijk van nummer acht, want dat is nooit echt een verrassing – en ook nu weer niet. Neen, het waren die beelden van het interieur die me zorgen baarden: geen knoppen meer, maar aanraakschermen, zo ver als het oog reikte. En aanraakschermen en ik, wij zijn doorgaans geen goeie vrienden.
De eerste testverslagen van collega’s maakten het er niet beter op. Telkens weer viel de opmerking dat die nieuwe aanraakinterface ergonomisch toch niet helemaal een verbetering was; hier en daar werd zelfs geopperd dat deze digitale revolutie trouwe klanten zou kunnen afschrikken. Was het werkelijk zo erg? Een weekje met een witte 1.5 eTSI moest uitsluitsel brengen...
Leuk
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: die hele digitale transitie valt goed mee. Ja, het heeft even geduurd voor ik de basisbeginselen van die aanraakinterface onder de knie had (dat blauwe vierkant links op het scherm bleek de ‘home’-knop te zijn), maar eigenlijk wijst alles zichzelf vrij snel uit. Ook de touchpads voor volume en temperatuur reageren vrij goed op aanrakingen: swipebewegingen op een horizontaal oppervlak zijn veel makkelijker te doseren dan verticale.
Sowieso moet ik toegeven dat het hele concept van de bestuurderspost me wel bevalt. En dan bedoel ik die drie zwarte vlakken, die als een soort driedimensionale cockpit het stuur omgeven. Het ziet er knap uit en mist zijn effect niet. Het feit dat instrumenten en centrale interface twee afzonderlijke schermen blijven in plaats van één groot te vormen, zie ik als een voordeel: zo zit er nooit informatie achter de stuurvelg verstopt.
Voor wie een Golf overweegt: de 1.5 eTSI doet het schitterend in deze compacte middenklasser. In combinatie met de vliegensvlugge DSG-bak kan deze motor met alle rijstijlen overweg: hij kan de sportieve bestuurder plezieren, maar overtuigt ook bij een lichtere rechtervoet. In dat tweede geval is hij bovendien opmerkelijk spaarzaam: ik kwam uit op 5,5 l/100 km, zonder abnormaal mijn best te doen. Mooi, en vooral de verdienste van de cilinderuitschakeling.
Jammer
Een ramp is het niet, maar ik kon er me maar niet overzetten: bij het in- en uitstappen was de batterij van het mildhybride systeem me telkens weer een doorn in het oog. Die lijkt namelijk gewoon inderhaast onder de bestuurdersstoel geplempt. Komaan Volkswagen, dat moet toch eleganter weg te werken zijn?
Ook op andere vlakken laat de afwerking een steekje vallen. Neem nu de glanzend zwarte kunststof bekleding op de buitenkant van de B-stijlen, die in de testauto kraakte wanneer je ze vastpakt. En Volkswagens idee om het plaatwerk van de deuren een stukje zichtbaar te laten van in het interieur (A-stijl en C-stijl)? Tof in een Up, maar toch niet in een auto die zichzelf als premium profileert?
Want dat die premiumambities er wel degelijk zijn, blijkt uit de prijs. Nu is een Golf nooit een koopje geweest, maar deze 1.5 eTSI Life is zowaar duurder dan een qua vermogen vergelijkbare BMW 118i A. Oké, die is dan weliswaar minder goed uitgerust, maar goed, de toon is duidelijk gezet.
Dus
Digitale revolutie of niet, de Golf flikt het ‘m weer: vijf minuten en ik voelde me helemaal thuis. Zeker met deze 1.5 eTSI is dit een echte allemansvriend die nergens grove steken laat vallen. Door dat veelzijdige karakter blijft hij een van mijn favorieten in dit segment... al doet die prijs me meer dan ooit twijfelen.
22
