Blogtests / Roadtrip - met de Stelvio over de... Sint-Bernardinopas

Het plan: een roadtrip van meer dan 3.000 km richting Toscane met mijn ouderlijk gezin, om emotionele redenen. We nemen namelijk een stukje mee van Bernard, mijn te vroeg overleden stiefvader, die elk jaar in Italië tot rust kwam en er ten volle kon genieten van alles wat dit prachtige land te bieden heeft. Een beetje zoals de televisiereeks ‘Boris’, dus, maar dan zonder cameraploeg en met nog veel flauwere moppen.

Ik wilde er een ontspannen roadtrip van maken, met enkele tussenstops langs de vele autogerelateerde hoogtepunten die er tussen Duitsland en Italië te vinden zijn, mijn copiloot wilde het liefst in één keer doorrijden om zo weinig mogelijk tijd te verliezen. Het compromis werd een heenrit in twee etappes met enkele omwegen, de terugreis zou rechtstreeks verlopen. Nu restte er nog één detail om af te vinken: het vervoer. Dat werd een knalblauwe en zopas gefacelifte Alfa Romeo Stelvio Veloce, met de 280 pk sterke turbobenzine. Het verbruik zou wel meevallen met zoveel snelweg... toch?

Dynamische eerste indruk

De eerste indrukken bij het ophalen van de wagen zijn alvast goed: het stuurgevoel van de Italiaanse SUV is voorbeeldig, de zetels zitten goed en de benzinemotor toont zich gewillig en pittig (0-100 km/u in 5,7 seconden). Het kleine infotainmentschermpje valt op en oogt wat verouderd voor een splinternieuw model. Het verbinden met Apple CarPlay gaat enkel via de USB-poorten in het opbergvak onder de middenarmsteun – dat duurde enkele minuten om te vinden – en het geluidssysteem klinkt redelijk goed. Ook de demping met de 21-duimvelgen is een stuk beter dan verwacht. Ik begin al uit te kijken naar de rit!

We vertrekken op vrijdagochtend, met in de eerste etappe maar twee omwegen: een tankstop in Luxemburg en een ommetje langs de Schwarzwaldhochstrasse. De Stelvio wordt afgeladen met drie personen (de vierde nam het vliegtuig) en de nodige bagage, waarmee hij al quasi vol zit, met een vrij beperkte zitruimte achterin. Ook het verbruik baart me zorgen: het totale gemiddelde van de wagen stond op meer dan 12 l/100 km toen ik de auto ging ophalen, al begint het gelukkig wel te zakken na enkele kilometers.

Schwarzwaldhochstrasse

In Baden-Baden, net over de grens met Frankrijk, is het weer aan mij om achter het stuur te kruipen. Daar begint namelijk de B500 richting Freudenstadt, ook bekend als de Schwarzwaldhochstrasse. Een bochtige en heuvelachtige weg met prachtige uitzichten dwars door het Zwarte Woud die piekt aan de Mummelsee, op meer dan 1.000 meter boven zeeniveau. Het grote aantal motards bevestigt dat de B500 een fijnproeversweg is, alleen jammer van het gebrek aan inhaalmogelijkheden.

Na de kronkelweg is het tijd voor een stukje Autobahn, waar de Stelvio bewijst dat hij de nodige pit heeft, maar boven de 130 km/u begint het windgeruis al snel de kop op te steken. De topsnelheid van 230 km/u hebben we niet getest, wel blijft het een plezier om je eigen kruissnelheid te mogen kiezen die een stukje boven ‘onze’ limiet van 120 km/u ligt... om vervolgens snoeihard te worden ingehaald door Duitsers met haast.

Het mooie Zwitserland

De laatste stop voor dag één bevindt zich aan het hotel aan de Walensee in Zwitserland, een meer omringd door bergen, waarvan we er eentje moeten beklimmen om tot aan de slaapplaats te geraken. Een enorm rustige plek, met als gevolg dat... er maar weinig te vinden is om te eten. Gelukkig is de keuken nog open bij een naburig hotel en kunnen we een dure schnitzel verorberen om ons te sterken voor dag twee.

Een dag die begint met een ongelooflijk uitzicht vanop het terras, waar we ons ontbijt met open mond moesten zien binnen te werken. Wat een prachtig land blijft Zwitserland toch... De nachtrust was minder verkwikkend door een te warme kamer, maar de Alfa is klaar voor vertrek, toch als we hem kunnen voorzien van een verse tank benzine. We maken de fout door niet terug te rijden naar het nabijgelegen tankstation, waardoor we genoegen moeten nemen met dure snelwegbenzine. Een halve tank dan maar. Hopelijk zijn de brandstofprijzen iets gunstiger in Italië...

Sint-Bernardinopas als eerbetoon

De grens naar het land van de pasta, de pizza en de wijn steken we niet over via een efficiënte maar saaie tunnel. En ook de Stelviopas laten we links liggen, hoe toepasselijk die ook zou zijn, gezien ons vervoer. Neen, we kiezen ervoor (enfin, ik koos ervoor...) om de Sint-Bernardinopas te nemen, als eerbetoon aan ons ontbrekende familielid. Een kronkelige beklimming die piekt op 2.066 meter boven zeeniveau, om vervolgens af te dalen met een spectaculair uitzicht. En we zijn niet de enigen die deze route hebben gekozen, want bij het bereiken van de piek zijn we ineens omsingeld door een lokale Porsche-club. De GT3’s, GT4’s en zelfs enkele klassiekers hadden net halt gehouden aan het Hospiz St. Bernhardin en vertrokken enkele minuten later voor deel twee van hun roadtrip. Wat een leuk toeval!

De Stelvio toont zich gewillig om het tempo op te voeren, maar gezien de bagage en de maag van de passagiers leek het mij geen goed idee om het onderste uit de kan te halen. Wel mag de DNA-schakelaar in de meest dynamische stand en de versnellingsbak in manueel, om die enorme schakelflippers – die tijdens gewoon gebruik vooral in de weg zitten – eindelijk te kunnen benutten. De Stelvio is geen sportwagen, maar toch zijn de grote metalen lepels een plezier in gebruik, dankzij hun perfecte plaatsing en de onmiddellijke reactie wanneer je een schakel hoger of lager kiest. Er zijn maar weinig modellen die zo’n aandacht besteden aan, toegegeven, een zeer niche-element voor een gezins-SUV.

Mislukte poging

Wanneer we terug richting zeeniveau zijn afgedaald, is het tijd om de snelweg weer op te rijden richting Italië. We worden verwelkomd door enkele plensbuien, die nog een eigenaardigheid onthullen van de Stelvio: de ruitenwissers bedien je niet door de grote hendel aan de rechterkant naar boven en naar beneden te duwen, maar met de kleine schakelaar in het midden van die hendel, die zelf enkel dient voor de... achterruitwisser. Erg verwarrend in eerste instantie, maar gelukkig heeft het geen gevaarlijke situaties veroorzaakt.

Het plan in Italië was om langs enkele autogerelateerde hoogtepunten te rijden onderweg naar onze bestemming in Toscane, te beginnen met het Alfa Romeo-museum bij Milaan en vervolgens langs de fabrieken van Ferrari, Lamborghini en Pagani, die allemaal op een boogscheut van elkaar én van de snelweg bij Bologna liggen. De snelle fotostop bij de ingang van het museum lukt, met vlakbij ook nog eens een redelijk geprijsd tankstation, maar door een fout bij het ingeven van de navigatie rijden we enkel langs een verlaten (het is weekend, natuurlijk) Pagani-fabriek midden in een levenloos industrieterrein. De tijd begint te dringen, waardoor we besluiten rechtstreeks door te kachelen richting eindbestemming. Dan maar een ander jaar eens terugkeren om de Italiaanse sportwagenbouwers van nabij te bezoeken.

Fun op de kronkelwegen

Eenmaal toegekomen in Toscane zijn we moe, maar niet geradbraakt. De zetels van de Stelvio hebben hun werk goed gedaan en hebben geen (extra) rugpijn opgeleverd. Nog een laatste rit richting Rome om passagier nummer vier op te pikken, en we zijn voltallig, waardoor de Stelvio zijn functie als pakezel mag inruilen voor die van gezinsvervoer voor enkele lokale tripjes. Dat levert geen grote verrassingen op, al leek de airco niet zo gewillig om de auto op temperatuur te brengen na een tijdje in de zon te hebben gestaan.

Tussen de heen- en terugrit door kon ik wel een paar keer het dynamische potentieel van de Stelvio benutten op de bochtige en heuvelachtige wegen van Toscane, waar hij zich ontpopte tot sportwagen op hoge pootjes. Het comfort blijft aanwezig, maar de behendigheid en de gewilligheid van de besturing van deze toch vrij forse SUV is simpelweg voorbeeldig. De koets zet zich precies waar je hem wilt hebben, al treedt er wel wat onderstuur op als je te vroeg op het gas gaat. Een echte alleskunner, deze Stelvio.

Marathon terug naar huis

En dan is het tijd voor de terugreis, een marathon van meer dan 1.400 km. Het eerste deel moet met vier personen plus alle bagage, om de vliegtuigreiziger af te zetten aan de luchthaven van Firenze. Een krappe bedoening, die enkel mogelijk was met een deel van de achterbank plat – we hadden dan ook de nodige wijn en olijfolie mee naar huis.

Na Firenze was het doorkachelen geblazen: de kortste weg naar huis, alstublieft. Een slechte beslissing, zo blijkt, wanneer we de grens met Zwitserland naderen: de gps wil ons door de Mont-Blanctunnel sturen, een doorsteek die ons meer dan 50 euro zou kosten! We besluiten uit te wijken naar de Grand St. Bernard-tunnel – hoe toepasselijk – die niet enkel een mooier uitzicht oplevert, maar ook ongeveer 20 euro goedkoper is. Uitwijken naar een gratis alternatief zou te veel tijd kosten.

De rit door Zwitserland verloopt vlekkeloos, met opnieuw een prachtig uitzicht als we het Lac Leman passeren. Had ik al gezegd dat Zwitserland erg mooi is? We besluiten om langer door Zwitserland te rijden – die tol hebben we toch al betaald – om zo minder Franse péages te moeten passeren. Met als gevolg dat we de Franse betaalsnelwegen uiteindelijk volledig mijden en het platteland doorkruisen langs de départementales en de nationale wegen. Het levert wat meer variatie op dan de eindeloze snelwegen, maar tegelijk begint het gebrek aan tankstations met sanitaire voorzieningen te wringen. Een grote supermarkt biedt gelukkig soelaas.

We tanken nog een laatste keer in Luxemburg – eindelijk, lage brandstofprijzen! –, we kopen nog een broodje langs de snelweg en de laatste rechte lijn is ingezet naar huis. De grensovergang naar België laat zich al snel voelen, vooral de E411 is een verschrikking als je net van de biljartlakenvlakke wegen in Zwitserland komt. Na een dikke 17 uur in de auto komen we eindelijk toe in het warme België, met de stoffelijke resten van duizenden insecten als jachttrofee op de neus van de Alfa.

Ons verdict

Hoe goed is de Alfa Romeo Stelvio als roadtripwagen? De basis heeft hij in ieder geval heel goed onder de knie: een puike dynamiek, een goede demping en voldoende zitcomfort vooraan om lange afstanden te kunnen rijden zonder rugpijn. Het infotainmentsysteem is ietwat verouderd, maar het werkt wel goed, en de klank uit de speakers zit ook boven het gemiddelde.

Het verbruik viel echter wat tegen, met een gemiddelde van 8,7 liter over een afstand van bijna 4.000 km – niet goed voor het budget. Andere, zelfs grotere modellen met vergelijkbare motoren doen het intussen een pak beter. Een overschot aan ruimte is er ook niet als je passagiers en bagage combineert, efficiënt inpakken is dus aangeraden. Maar de Stelvio heeft ons op geen enkel moment in de steek gelaten, en heeft ons zelfs wat plezier geschonken als het even kon. Een positieve ervaring, dus, maar misschien niet voor herhaling vatbaar...