Blogtests / Wat vind ik van de Ford S-Max 2.5i HEV ST-Line?

Met lede ogen heb ik toegekeken hoe de monovolume het onderspit heeft moeten delven tegen de hype van SUV’s en de steeds strengere CO2-regels. Ze wogen te veel, vielen te groot uit en hoewel je hun uitstoot in alle redelijkheid eigenlijk moest delen door het aantal passagiers dat meestal aan boord klom, heeft het niet mogen baten. Het aanbod is uitgedund tot een schare overblijvers met veel dienstjaren op de teller.

Ford is een van de merken die dapper standhouden. De S-Max, geboortejaar 2006, herbedacht in 2015, werd zelfs onlangs nog gemoderniseerd met als enig overgebleven versie een hybride aandrijving, ter wille van die koolstofuitstoot. En nee, het is geen draad met stekker. Wel een klassiek en zogenaamd zelfopladend systeem zoals Toyota dat indertijd ingang heeft doen vinden via de brede poort. Kijk eens aan, je zou zelfs kunnen beweren dat deze S-Max niet alleen als wagentype maar zelfs als groen boetekleed totaal voorbijgestreefd is.

Is het symboliek? Geen idee, maar een lange trip richting het properste land van Europa, Zwitserland, heeft toch een ander licht op de zaak van deze de S-Max Hybrid ST-Line geworpen. Dat iets ondanks zijn leeftijd en immuniteit voor trends toch nog relevant kan zijn.

Leuk

Een legertje valiezen, speelgerei voor de kinderen, de obligate frigobox, leesvoer, uitgerafelde knuffels, noem maar op, er moet wel wat mee op vakantie. Blijkbaar kan dat ook zonder fronsend voorhoofd tijdens het laden. Alles netjes in de koffer gezet, geef ik nog een klein duwtje aan de stapel waarna ik zelfs de bagagehoes nog kan dichttrekken. Ook al is de S-Max, die ondanks zijn gezegende leeftijd de tijd goed doorstaat, een snediger getekende Galaxy, hij slikt de hele meuk zonder morren.

Ik zou wat cijferdropping kunnen doen over liters, maar het vooruitzicht dat tijdens de lange trip ongehinderd zicht door de achterruit te genieten, is belangrijker. De stijlvolle SUV waarmee mijn gezin vorig jaar dezelfde trip ondernam, stak tot de nok van zijn dak onder de spullen. Die gaf me het gezichtsveld van een pakjeskoerier.

Mijn verwachtingen zijn dat ik stramme leden voel, van zodra we aan de tweede tankstop toe zijn. Er hangt geen medisch keurmerk aan de stoelen van Ford (sportstoelen in het geval van deze ST-Line), maar dat blijkt niet nodig om lange ritten voor lijf en leden behaaglijk te houden. Een onverwacht pluspunt. Achterin staan zelfs drie afzonderlijke stoelen, plek dus voor drie aparte kinderzitjes. Er zijn labradors die een minder gezinsvriendelijk gedrag vertonen.

Dan die tweede tankstop. Wel, die is er nooit gekomen. Als de vaccinatie-agenda jouw route noodgedwongen via Duitsland legt, kan je het ‘Nachteil’ maar beter ombuigen in een ‘Vorteil’. Dus krik ik de gemiddelde snelheid een beetje op via het plusknopje voor de cruisecontrol op het stuurwiel. Meer zweep, maar het deert niet. De batterijmodule blijft de 2,5 liter aardig wat last uit handen nemen.

Ondanks die autobahnsnelheden arriveren we op bestemming met 6,1 liter per 100 kilometer, goed voor een rijbereik voorbehouden aan een knoert van een diesel. Straf. Straffer zelfs dan het officiële WLTP-cijfer. En des te straffer omdat het verbruik tijdens de terugrit, via dezelfde weg, zou dalen naar 5,9 l/100 km. Terwijl deze batterij niet om een laadpaal bedelt. Deze S-Max regelt zijn zaakjes zelf.

Bochten nemen doet de Ford trouwens ook met overgave. Door het precieze stuurgevoel, de alerte voortrein en de gecontroleerde koetswerkbewegingen vliegen de kilo’s eraf over de haardspelden die het Wallis-gebergte rijk is. In m’n dooie eentje liftpassen gaan kopen in het naburige dorp of boodschappen doen, het werd zelfs iets om naar uit te kijken.

Jammer

Maar ook in Zwitserland komen kermissen nooit zonder hun weerbots. De aankleding ST-Line van onze S-Max is voelbaar bij straffe van harde reacties van de 18-duimsvelgen en de strakkere dempers. Dat laat de kroost zich minder goed bevallen. Zelfs al ga je met omzichtigheid tewerk, het neveneffect blijkt moeilijk weg te gommen. En de remmen (hier de voornaamste bron om de batterij weer op te laden) blijven te plots reageren op een fluwelen voet door de regeneratie.

Over de inzet van de motor zijn we ook niet onverdeeld positief. Ja, hij heeft 190 pk, maar die moet hij diep onderin gaan zoeken, terwijl de automaat vaak huilerig tewerkgaat. In de bergen mis je ook schakellepels, of een manuele bediening, om zelf gerichter de motorrem in te zetten. Dat moet nu via de L-stand van de automaat - een bij Jaguar afgekeken draaiknop maar daarom niet handiger - maar die levert niet hetzelfde controlegevoel op.

Ach, het zijn zaken waarmee je snel leert leven. Het infotainmentsysteem Connect, dat onthult pas de ware leeftijd van deze S-Max. Al moet gezegd dat het systeem ons weet te verwonderen door beter files te vermijden dan compatibele apps zoals Waze. Maar de kaartweergave en de opbouw van de menu’s schreeuwen veroudering uit.   

Bijzonder behulpzaam nog tijdens deze marathontrip blijken de rijassistenten, met stip de actieve cruisecontrol die in zijn eentje, dankzij zijn zin voor nuance, het reizen fris en veilig weet te houden. Het contrast met de fileassistent kan niet groter zijn. Die schiet bokkend weer in gang als de voorligger vertrekt en remt zelfs soms onnodig, omdat hij niet goed weet of de file wel weer op gang trekt. Hij neemt dan maar het zeker voor het onzekere, met als risico dat je achterligger zich dan in je bumper boort. Je zou het hem of haar geeneens kwalijk kunnen nemen.

Dus

Het gratis panoramazicht op de bergen door het glazen dak, het spiekspiegeltje voor de achterbank, de plafondhouder voor de zonnebril, het bodemloos lijkende opbergvak tussen de voorste inzittenden, er zitten zoveel spitsvondigheden aan een monovolume dat hij met recht en reden een buitenechtelijk familielid mag worden genoemd.

Hopelijk luidt de overgang naar emissieloze batterijen een revival van de monovolume in, al is deze S-Max HEV als tussenoplossing verre van een kwaad idee. Het moet van de Toyota Prius geleden zijn dat ik nog zo weinig moeite heb moeten doen voor zo’n laag verbruik.

Weliswaar zijn er budgetvriendelijkere oplossingen, zowel in aanschaf als taksen, en alternatieven met meer vertoon, maar deze grote Ford bewijst dat een auto op maat van het gezin zijn strepen elke dag verdient als hij op deze manier in de gunst kan staan van jong, oud en het verbruik.