Een boeiende auto is niet noodzakelijk een emobak. Een onstuimige Porsche, een hyperelektronische Tesla of een opulente Bentley, dat gekwijl krijg je zelfs op de hoogste stand van de ruitenwissers niet weggevaagd. Uiteraard. Maar mijn neus gaat evengoed krullen als een auto goed gevonden is vanuit een industrieel idee. Want ook slim kan sexy zijn. De Fiat Tipo is zo’n industrieel idee.
Niet dat de auto op zichzelf een technisch mirakel is, maar het concept om nieuw als alternatief voor tweedehands te slijten – en zo het risico voor de koper in te dijken – prikkelt me. Dat is schrander. Schrander als Dacia. Maar dan in dit geval met een smeuïg laagje bolognaise erover. En een blaadje basilicum erbovenop. Goedkoop mag smikkelbaar zijn, al berust mijn kennis van de Roemeense keuken vooral op vooringenomenheid. Volgens Wikipedia gaat het om vleesballen van forel. Zegt genoeg.
En heeft de Tipo niet ook de meest genadeloze product guy uit het autowereldje overleefd? Toen de betreurde Sergio Marchionne aan het roer in Turijn stond, riep hij tijdens zijn laatste investeerdersconclaaf als voorzitter een ban uit over de auto: ‘Worden de uitstooteisen al te duur (lees: uiteraard!), dan zal de Tipo spoorslags Europa verlaten!’ Marchionne is weg. De dwingende CO2-normen zijn geïnstalleerd. En de Tipo is gebleven.
Leuk
Aan dat spoorslags hield hij zelfs een Sport-versie over. Zoek niet naar een logo, dat is tevergeefs (of is het zelfkennis?). Maar een zweetpakje heeft deze Italiaan wel: die vlammende kleur, die in de brochure als Rosso Seduzione je oren zalft, die buitenspiegels en deurklinken in moorzwarte verf, die dakspoiler achterop en die 18-duimsvelgen... Overigens, je kan enkel de vijfdeurs in dit trainingspak hijsen.
Binnenin word je geconfronteerd met een zwart dashboard dat glimt en glanst alsof het om een huurauto gaat die zijn zoveelste kudde toeristen verwelkomt. Wat het zaakje opfleurt, is zonder meer het multimediasysteem. Grafisch steekt het UConnect knap in elkaar (zo laat de aanraking van je vinger een tijdelijke cirkelafdruk na op het scherm), het standaard Apple CarPlay spreidt netjes over de diameter van het scherm en de menu’s zijn ordelijk. Veel ordelijker dan je van een Italiaan zou verwachten. Ribbels over de de stoelvlakken slagen erin om het goedkope plastic even te vergeten. Met de nadruk op ‘even’.
Pit is niet alleen maar verf en vorm, het is ook een instelling. Daarvoor moet je de 1.4 uit de baai aanspreken die je met 120 paarden nét onder 10 seconden aan 100 km/u belooft af te zetten. Goed voor het moreel alvast is dat deze viercilinder ook in Fiats roadster, de 124, zit. Nu zijn de prestaties in het werkelijke leven gewoon respectabel. Wil je méér, dan moet je het benzineblokje uitwringen als een vaatdoek. Anders word je overvallen door het gevoel dat je rit plots op pauze staat.
Kan de Tipo verrassen onderweg? Toch wel. Door zijn chassis. Spullenhulp als een actieve demping of een multilink achterop worden hem om budgetredenen ontzegd. Maar desondanks weet hij zich opvallend goed staande te houden. Met dank aan de funderingen van de Fiat 500L. Die zorgen ervoor dat het rijgedrag van de Tipo zich niet hoeft te schamen naast dat van pakweg een Hyundai i30.
Jammer
Er staat Sport op de factuur en binnenin pronkt een manuele zesbak. Dan beginnen mijn handen al te jeuken. Hoop die ik gauw mocht opbergen. Niet alleen lijkt het alsof de pook door plasticine wordt gesmeerd, als de derde ergens rond Milaan ligt, dan bevindt de tweede zich in Hasselt. Aan dit patroon dreig je een halve tennisarm over te houden.
Grip is ook niet zijn sterkste kant. Zoveel druk krijgt deze voortrein nochtans niet te verdragen, maar dat beetje power is voor de banden meer dan toereikend. Zeker als het wegdek er natgeregend bijligt, moet deze Tipo alle zeilen bijzetten om aan te klampen. En dat gaat snel op je heupen werken, want het betert niet als het asfalt opdroogt. Het gomt elke verwachting over sportiviteit weg. De stuurbekrachtiging? In hetzelfde bedje ziek. Geinig dat er op het anker twee okseltjes liggen waarin je je duimen kunt leggen, maar de overbrengingsverhouding van het stuur is zo lang dat molenwieken op een wat uitdagender traject vaste stijl wordt. Een sambista is dit niet. Of het zou er eentje met een midlifecrisis moeten zijn.
Zijn naam heeft deze Tipo bovendien gestolen. Fiat probeert hier makkelijk te scoren. Hij doet op slag denken aan de middenklasser waarmee het merk vlak voor de eeuwwisseling op de proppen kwam. En dat was een auto met een heel andere roeping. Een Golf met Italiaanse charme. Dit is, zoals gezegd, een Dacia met Italiaanse charme. Al telt dat niet voor de Sport, die zich aan de top van het aanbod nestelt: 24.890 euro… dat is geen kleingeld meer voor een auto zonder kapsones.
Dus
Als je de Tipo met een sport moet vergelijken, dan is het petanque of krulbollen. Verwacht niet meer. Voor millennials – en al die andere jongeren die de auto als een kostenpost én een lastpost beschouwen – kon hij een bekeerder zijn. ‘Hij vraagt weinig, maar geeft veel’, zegt Fiat zelf. Si, zolang je oordeelkundig een van de goedkopere versies als Pop of Street door de configurator jaagt. Deze Sport speelt hoger dan de stadswagenklasse waarin zijn lager gecaste broers acteren, en kost je bijna 25.000 euro. Tweedehands vind je al eens een Fod Focus RS voor dat geld. Maar occasies en emobakken? Juist, daar ging het net niet over.
6
