Blogtests / Wat vind ik van de Mazda MX-5 1.5 SkyActiv-G?

Ah, de Mazda MX-5. Welke rechtgeaarde autoliefhebber wordt er niet enthousiast van? De combinatie van een laag gewicht, een korte wielbasis en heerlijk spinnende motoren maakt al meer dan dertig jaar furore, maar de huidige generatie heeft wat mij betreft toch de hoofdvogel afgeschoten: ik was al verkocht na de eerste (en veel te korte) kennismaking eind 2015.

De kans om ditmaal een hele week met een MX-5 1.5 SkyActiv-G rond te toeren liet ik dan ook niet aan mijn neus voorbijgaan. Maar dat ga je weer zien: kan ik de kleine roadster eindelijk een keer wat langer op de oprit stallen, beleven we jandorie net de natste zomer sinds het begin van de waarnemingen. Maar dat gaan we niet aan ons hart laten komen: ik heb van elke opklaring geprofiteerd om het zak-Japannertje van stal te halen en de kap open te gooien (eerst het dakje wel wat droog laten blazen door de rijwind, dat spreekt vanzelf).

Van die kap gesproken: die was op de testauto in een smaakvol bordeaux uitgevoerd. Samen met een handvol logo’s en een koetswerk in Snowflake White is dat een eigenheidje van de speciale reeks 100th Anniversary, in 2020 gelanceerd ter gelegenheid van het honderdjarige bestaan van Mazda. Ziet er zeker niet verkeerd uit (al blijft dat Soul Red ook voor de MX-5 mijn favoriet), maar nog meer dan van de looks werd ik toch vooral enthousiast bij het vooruitzicht op het rijden zelf.

Leuk

En ik ben duidelijk niet de enige die staat te popelen: een druk op de startknop en de kleine 1.5 komt prompt tot leven, gretig blèrend door zijn dubbele uitlaat De toon is gezet... Een hele week lang heb ik me enorm vermaakt met deze vierpitter, die de kleine en lichte roadster op het lijf geschreven is. Dat je met een optrektijd van 0 naar 100 in 8,3 seconden nog maar weinig indruk maakt aan de toog? Wat kan mij dat schelen? Meer dan om de objectieve cijfers draait het in een Mazda MX-5 om de beleving, en daarin is deze 1.5 kampioen.

Geen haar op mijn hoofd trouwens dat er nog maar aan denkt de MX-5 met een automaat te bestellen. De interactie met die fijne versnellingspook (met zijn heerlijke bolronde knop) die zo fantastisch communiceert met de bestuurder, maakt integraal deel uit van de pret. En in een auto als deze wil ik zelf de controle hebben, niet afhangen van een of ander algoritme. Trouwens, hulde ook voor het koppelingspedaal, dat bakken feeling biedt en daardoor makkelijk doseerbaar is – dat herinner ik me uit de vorige MX-5 (de ‘NC’) wel even anders...

En over die ‘NC’ gesproken: die was duidelijk niet voorzien op mijn kleine 1,85 meter – bij 120 km/u met het dak open werd mijn scalp er zowat uitgerukt. Wel, dat is allemaal verleden tijd: in de huidige Mazda MX-5 zit ook ik perfect beschermd tegen de rijwind – zelfs met de zijruiten naar beneden blijven de turbulenties doenbaar. Hoe handig is dat kapmechanisme trouwens: één hand en 5 seconden volstaan om het dak te openen of te sluiten. Zie je wel dat al die elektronische poespas niet nodig is?

Jammer

Oké, het interieur van deze MX-5 is krap, dat ga je me niet horen ontkennen. Maar niets dat ik niet voor lief zou kunnen nemen. Op één uitzondering na: bij het bedienen van de multimedia-interface of de volumedraaiknop stoot ik met mijn elleboog elke keer weer tegen die verdomde dubbele bekerhouder die helemaal achteraan uit de middenconsole oprijst. Sloop die er maar meteen uit wat mij betreft, ik ben er toch niks mee.

Het feit dat een Mazda MX-5 niet echt ruim is, maakt er bij uitstek een auto van om alleen van te genieten – of hooguit met zijn tweeën (als die passagier tenminste geen punt maakt van die rare uitstulping in de vloer aan de rechterzijde). En dan moet ik eerlijk zijn: meer dan 30.000 euro voor een auto ‘voor erbij’, dat krijg ik niet uitgelegd thuis (aan mezelf trouwens ook niet). Het zal dus wachten worden op een tweedehandsexemplaar...

...tenzij ik natuurlijk morgen de Lotto win. Wat me meteen voor een luxeprobleem zou stellen: neem ik deze MX-5 Roadster? Of toch maar een RF? De eerste is veruit de fijnste om dakloos mee rond te toeren – en ook de meest ‘authentieke’ MX-5. Maar die RF met zijn ‘flying buttresses’ ziet er dan weer zo onweerstaanbaar lekker uit (ik herken er achteraan altijd een Corvette C3 in zakformaat in, of, uit dezelfde periode, de Aero GT-conceptcar die Opel nooit gebouwd heeft). Moeilijk, moeilijk...

Dus

Autorijden een sleur? Dan toch niet met de Mazda MX-5. Ik raak er maar niet op uitgekeken, en zodra ik er nog maar een voet inzet, is het telkens weer 'koekenbak'. En ja, ook – en zelfs vooral – met de ‘bescheiden’ 1.5-motor. Die heeft namelijk het grote voordeel dat je de paardjes kunt uitlaten zonder meteen je rijbewijs in gevaar te brengen. Minstens even leuk als een dikke bolide met massa’s pk’s – en een pak minder frustrerender. Had ik al gezegd dat ik een fan ben?

 

 

 

 

 

View this post on Instagram

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

A post shared by Werner Van Kerckhoven (@wernerautogids)