Met de gewaagde eerste generatie van de Juke durfde Nissan zijn nek uitsteken, en dat werd de Japanners duidelijk niet door iedereen in dank afgenomen. Met zo’n polariserende look neem je als constructeur natuurlijk een groot risico, want je verkleint je doelgroep meteen aanzienlijk. Dat de Nissan Juke toch zo’n groot succes oogstte – stellen dat hij het segment van de kleine SUV’s grotendeels op de kaart heeft gezet, is zeker niet overdreven – is dan ook veelzeggend.
In de juiste kleurstelling (geen saai uniform grijs of wit alsjeblieft) vind ik die eerste generatie trouwens nog altijd een leuke verschijning, van de neus met die grote dagrijlichten tot de kronkelende 370Z-achterlichten. En aan de binenkant herinner ik me vooral die schitterende middenconsole (geïnspireerd op de tank van een motorfiets) die in koetswerkkleur was uitgevoerd.
Kortom, ik was zeer benieuwd om te zien wat daarvan was overgebleven in deze tweede generatie. Voor deze kennismaking kreeg ik de 1.0 DIG-T (nog altijd de enige beschikbare motor) mee in combinatie met de gerobotiseerde zevenbak. Daarbij ging het om de Enigma-uitvoering die begin 2021 aan het gamma werd toegevoegd – een speciale reeks die de anders zo speelse Juke een wat duister en slinks imago probeert te geven.
Leuk
Als er één ding is dat ik in mijn jarenlange loopbaan geleerd heb, is dat de appreciatie van zitcomfort erg persoonlijk is. Maar feit is dat ik in de stoelen van deze Juke Enigma met hun geïntegreerde hoofdsteun meteen perfect zat: ze zijn net voldoende hard, de zitting ondersteunt mijn (vrij lange) bovenbenen prima en voor één keer worden ook mijn schouders goed omhuld. Kijk, dat beloofde voor die rit naar de Ardennen die ik gepland had...
En de Juke stelde onderweg niet teleur. Dit is zonder meer een van de prettiger rijdende kleine SUV’s op de markt. Het is de verdienste van zijn geslaagde onderstel, dat stevig gedempt is, maar toch nog degelijk filtert, maar ik was vooral onder de indruk van zijn stuurinrichting: veel feeling, een nagenoeg perfecte centrering, een prima rechtuitstabiliteit en een goed gekozen weerstand – veel beter wordt het niet.
En dan de hamvraag: die looks. Hoewel deze tweede generatie er al een stuk conservatiever uitziet, behoudt de Juke voor mij nog genoeg dynamische trekjes om zich te blijven onderscheiden. Ik hou bijvoorbeeld wel van die brede heupen, nog geaccentueerd door die karakterlijn op de flank – de Juke lijkt steviger op zijn poten te staan dan ooit. Ook origineel: die dagrijlichten die als een soort propeller achter de grote kikkerogen opgesteld zijn.
Jammer
De combinatie van de 1.0 DIG-T en de optionele gerobotiseerde DCT-bak is over het algemeen goed op elkaar ingespeeld. Alleen vertrekken verloopt niet altijd van een leien dakje – dat kleine brutale schokje bij het aankoppelen kreeg ik er maar niet uit. Jammer, want eenmaal onderweg haalt deze versnellingsbak bijna altijd het beste uit de driepitter. En de dorst? Die valt met 6,6 l/100 km mee, al heb ik in dit segment ook al zuiniger rivalen gereden.
Het grote nadeel van de eerste Juke heb ik altijd zijn povere praktische kwaliteiten gevonden. Aan het gebrekkige plaatsaanbod achterin heeft deze tweede generatie kundig een mouw gepast, en op papier geldt dat ook voor de koffer. Die zou nu een aantrekkelijk volume hebben van 422 liter. Alleen lijkt een groot deel van die liters zich onder de dubbele vloer te bevinden. Laat je die verstelbare bodem in de hoogste stand (om de knoert van een tildrempel te vermijden), dan is het volume toch beduidend minder royaal.
En die Enigma-versie, hoe zit het daarmee? Ik moet toegeven: dat ruitjespatroon voor het dak, het heeft wel iets. Van die zwarte velgen ben ik dan weer minder fan. Uiteindelijk denk ik dat ik voor exact hetzelfde geld als deze Enigma liever een Juke N-Design zou hebben. Die heeft meteen ook een paar minder sinistere kleurenstellingen in de aanbieding. En standaard het NissanConnect met onlinenavigatie, dat bij de Enigma optioneel is.
Dus
Ik heb de Nissan Juke altijd al een van de leukere auto’s in zijn segment gevonden, en dat is nog steeds het geval. Visueel weet generatie twee zich nog altijd te onderscheiden, maar hij is tegelijk praktischer én zijn onderstel voelt volwassener aan. Kortom, deze kennismaking is me goed bevallen. Die Enigma-uitmonstering is daarentegen geen must voor mij.
14
