Blogtests / Wat vind ik van de SsangYong Korando 1.5 T-GDi?

Drie generaties Korando zijn er voor het huidige model geweest – zij het dat die niet allemaal (altijd) een SsangYong-badge droegen. De eerste, uit de jaren 80 en vroege jaren 90, was een doorslagje van een in licentie gebouwde Willys. Ik ken hem eigenlijk enkel door een spel kwartetkaarten uit mijn vroege tienerjaren (hij was als kaart behoorlijk waardeloos, want nergens goed in). De tweede, uit eind jaren 90 en begin jaren 2000, stond ook een tijdlang onder de merknaam Daewoo 4x4 in de catalogus, en was nog altijd een pure offroader – met een nogal opgeblazen en disproportioneel lijnenspel, zoals alle SsangYongs/Daewoo 4x4’s uit die tijd.

Daarin kwam in 2010 brutaal verandering met generatie drie, getooid met een kleedje van Italdesign-Giugaro. Een maatpak dat ik altijd erg heb weten te smaken, zeker nadat de laatste facelift er wat meer reliëf aan toevoegde. Ik had dan ook een kleine soft spot voor die vorige SsangYong Korando, al moet ik meteen toegeven dat de auto onderweg nog de verfijning miste om echt als volwaardig alternatief voor de Europese en Aziatische concurrentie te kunnen doorgaan.

Dat is sinds eind 2019/begin 2020 echter helemaal rechtgezet met deze vierde SsangYong Korando. Vlak na de lancering kon ik al even proeven van een 1.6 e-XDi met automaat, en dat viel zeker niet tegen. Ditmaal mocht ik de weg op met de 1.5 T-GDi van 163 pk en 280 Nm op benzine, gekoppeld aan de manuele zesversnellingsbak. En jawel, ook die tandem kon me wel bekoren...

Leuk

De 1.5 T-GDi is geen krachtpatser, maar wel mooi soepel en gewillig. Hij herneemt vanaf 1.000 o/m zonder morren en heeft weinig moeite met de nog redelijke 1,4 ton van deze Korando. Echt gretig in de toeren klimmen doet hij niet – hogerop raakt hij ook vrij snel uitgeblust – maar tussen 1.500 en 3.500 toeren doet hij het prima. Zijn klank is niet sportief, maar wel beschaafd en rustgevend – met een vleugje ‘naaimachine’ erdoorheen, zoals bij de Japanse multikleppers van weleer. Hou ik wel van.

Met twee opgroeiende koters stijgt het criterium ‘voldoende beenruimte achterin’ steeds hoger op mijn prioriteitenlijstje. De SsangYong Korando scoort op dat vlak uitzonderlijk goed – zeker omdat hij uiteindelijk nog altijd maar 4,45 meter lang is. Meer nog, het is zonder meer een van de ruimste compacte SUV’s op de markt. SsangYong bewijst hier nog maar eens dat het een meester is geworden in packaging; de kleine Tivoli is ook al zo’n ruimtewonder.

Het interieur is wat rechttoe rechtaan vormgegeven, maar het zit wel erg degelijk in elkaar en maakt een bijzonder solide indruk. Van de vele glanzende kunststof ben ik niet zo’n fan – je ziet er elk stofje of elke vingerafdruk op – maar de sfeerverlichting in het dashboard en de vier deuren (een privilege van de versies Onyx en Sapphire) is dik geslaagd: dat spiegeltrucje waardoor je een 3D-effect krijgt, is in al zijn eenvoud knap bedacht.

Jammer

In theorie heeft de SsangYong Korando een koffer van meer dan 550 liter met de achterbank rechtop. Alleen is dat blijkbaar gemeten met de dubbele vloer in de laagste stand, en dan heeft de koffer een minder praktische vorm, met allerlei kunststof uitsparingen en grote wielkasten die een hap uit de laadruimte nemen. Kortom, in de praktijk laat je die vloer toch altijd in de hoogste stand. En dan is het volume plots niet meer zo overdonderend voor een gezinswagen.

Het kan deels ook aan mijn motorische coördinatie liggen, maar ik heb toch wat geworsteld met de synchronisatie van het koppelings- en het gaspedaal in deze manuele versie. Het punt waarop de koppeling aangrijpt, is niet zo goed voelbaar, met als gevolg dat ik zeker in het begin steevast te vroeg op het gas ging – met slippende koppeling en loeiende motor tot gevolg. Na een tijdje leer je daarmee omgaan – je tijd nemen blijkt essentieel. Maar snel een kruispunt vrijmaken zonder een deukje in mijn ego op te lopen? Dat bleef ook na een week een uitdaging...

Wat geldt voor de Korando diesel, geldt ook voor de benzine: hij is misschien niet echt reuzegulzig, maar zeker niet spaarzaam. Na een week bedroeg mijn testgemiddelde 8,2 l/100 km. Op zich is dat niet wereldschokkend, maar het probleem is dat het niet echt veel zuiniger lijkt te kunnen – ik heb echt geen gekke dingen gedaan. Natuurlijk moet je alles in zijn context bekijken: in het licht van de voordeliger aanschafprijs is de financiële impact van dat litertje meer ten opzichte van de concurrentie verwaarloosbaar.

Dus

Ik hou wel van underdogs, zeker als het misprijzen aan hun adres onterecht is. Deze SsangYong Korando 1.5 T-GDi is daar een schoolvoorbeeld van. Zoveel uitrusting en zoveel ruimte voor deze prijs? Dat ga je bij andere compacte SUV’s niet snel vinden. Bovendien rijdt de Korando met elke generatiewissel en facelift weer wat beter, tot op het punt dat het verschil op dat vlak met zijn rivalen nog wel bestaat, maar voor mij geen breekpunt meer zou zijn.