Eerste test / BMW M140i (2017) - dwarsligger

Concept

De M140i volgt de M135i op als krachtigste en dus snelste 1 Reeks van het BMW-gamma. Nu spelen de specificaties noch de prestaties een hoofdrol, het is zijn eigengereide concept waarmee de Duitse atleet zich van de hot-hatchmeute onderscheidt. Met zijn zes-in-lijn en achterwieldrijving is de BMW M140i een rijdend anachronisme. Alles aan de BMW M140i vloekt met de huidige tijdsgeest. Waar de concurrentie het bij compacte vierpitters houdt (of bij een iets minder compacte vijfcilinderkrachtbron in het geval van de Audi RS3 Sportback Quattro), zweert de snelste 1 Reeks bij een zes-in-lijn.

Als vanouds krijgt het direct ingespoten 3 liter-blok de hulp van een twinscrollturbo, van de variabele Valvetronic-kleppentiming en van de dubbele Vanos-nokkenassturing. Met de overgang van M135i naar M140 komt een motorupgrade die het vermogen van 320 naar 340 pk boost. Waar de hot-hatchgilde het voortaan met ofwel voor- ofwel vierwielaandrijving doet, zegent BMW de M140i bovendien met achterwielaandrijving. Tenzij je voor de optionele xDrive-vierwielaandrijving gaat, natuurlijk. Schakelen doe je met een manuele zesbak of met een automatische achtbak, die een sportstand combineert met een sequentiële schakelmodus met peddels achter het stuur.

Elk voordeel heeft zijn nadeel. De geblazen zespitter heeft karakter, klinkt lekker en gaat als een speer. Het maximale koppel bedraagt liefst 500 Nm en spreidt zich tussen de 1.520 en de 4.500 toeren per minuut, wat resulteert in een romige krachtontplooiing die een compacte turbokrachtbron vreemd is. Het flexibele 3 liter-motorblok hangt kort aan het gaspedaal en trekt vanuit elke versnelling. Ongetwijfeld levert de manuele zesbak meer rijplezier op, maar ook de Steptronic Sport presteert uitstekend.

Nu zet die zes-in-lijn wel extra kilo's op de weegschaal. Om de repercuties op de rijdynamiek te pareren, legt BMW de motor zo ver mogelijk naar achteren. Maar dat heeft dan weer een negatief effect op het interieur, want ruim kan je de 1 Reeks niet noemen. Ook het design met die lange snuit en die korte kont blijft na al die jaren wat wringen. Herkenbaar en eigenzinning, maar niet mooi. Zelfs niet met de specifieke M-aankleding die standaard is op de BMW M140i.

Rijgedrag

In vergelijking met de gefocuste, met het oog op messcherpe Nordschleife-rondtijden ontwikkelde hot-hatchkanonnen zoals de nieuwe Honda Civic Type R of de Volkswagen Golf GTI Clubsport, komt de M140i aanvankelijk wat ongecontroleerd en zelfs wat mellow over. Het stuur is niet meteen direct en het koetswerk gaat stevig hangen wanneer je een bochtencombinatie aanvalt, net voor het aantikken van de apex lijkt deze BMW alle kanten op te gaan. Zeker als het wegdek er niet onberispelijk bijligt.

Probeer niet te vroeg en te ijverig weer op het gas te gaan staan, want door de afwezigheid van een sperdifferentieel weten de snel overmande achterwielen niet altijd wat doen met die trappelende paardenkrachten en die duwende Newtonmeters. Maar daar staat een ongeëvenaarde levendigheid tegenover, waarmee een heleboel ouderwets rijplezier te beleven valt. Je hoeft niet op een centimeter meer of minder te zien, de BMW M140i laat zich liever gooien en smijten. Je hoeft geen supersonische snelheden op de klokken te zetten vooraleer het plezant wordt.

Verdict

De BMW M140i is geen schoonheid en geen ruimtewonder. De zes-in-lijn zuipt als een tempelier. Het stuur mist preciesie, de remmen uithoudingsvermogen en de achterwielaandrijving een sperdifferentieel. Het onderstel verliest al snel houvast wanneer het wegdek aan het rimpelen gaat. Allemaal waar.

Maar wie niet op rondetijden maar op rijplezier jaagt, kan zich moeilijk een leukere compagnon bedenken. De M140i is een BMW van de oude school.