Eerste test / Mazda 2 : Welk calimerocomplex?

De Renault Clio, de Peugeot 208, de Opel Corsa: er waait een nieuwe wind door het segment van de stadswagens. Dat maakt het voor een speler als Mazda niet makkelijker om zijn stempel te drukken. Maar bij de pakken blijven zitten is zo on-Japans, dus hebben ze in Hiroshima hun 2 nog eens kritisch tegen het licht gehouden, vooral om hem qua uitwerking en beleving wat kwaliteitsvoller te maken. De trend om stadswagens volwassener te maken is al een tijdje bezig. Wat kan de nieuwe 2 daaraan toevoegen?

Valt het u ook op dat de 2 nog een profiel van de oude slag heeft? Dat ligt vooral aan die hoge daklijn, maar goed, samen met een lengte van 4,07 meter biedt dat alvast het voordeel dat deze Japanner een ruim interieur heeft. Aan de hoge tildrempel van de koffer heeft de facelift uiteraard niets verholpen. Uiterlijk richt zich die vooral op het radiatorrooster, dat een bredere grijns over de neus veegt, en nieuwe lichtblokjes achteraan. Achter het stuur zijn de veranderingen iets tastbaarder.

Typisch voor Mazda is de bijna maniakale aandacht voor interieurs en het is niet omdat de 2 de kleinste van de bende is, dat hij een stief-moederlijke behandeling krijgt. Het dashboard kan op degelijke materialen rekenen en zelfs de stofuitvoering van de stoelen krijgt glimmende kleuren. Nog zo’n voorbeeld van de rijping is dat wetenschappelijk onderzoek naar de menselijke fysionomie het profiel van de stoelen heeft bepaald. Maar voor een avant-gardist hoef je de 2 nu ook weer niet te verslijten: de opstelling van het dashboard blijft klassiek en het schermpje van het multimediasysteem staat een beetje verweesd op het dashboard. Gebleven zijn ook de rudimentaire kaarten van het navigatiesysteem, maar omdat het systeem voortaan Apple CarPlay en Android Auto ondersteunt, kun je desnoods
je toevlucht zoeken in Waze.