Eerste test / Mazda MX-5

Centraal in het concept van Mazda MX-5 staat een direct contact met de weg, dankzij een zitpositie vlak boven de weg, een levendig en uitgebalanceerd onderstel (vanzelfsprekend met achterwielaandrijving voor de puristen...) en een tweezitskoetswerk met een soepele kap die je bij de minste zonnestraal met één armbeweging kunt opengooien. De formule sloeg meteen aan bij heel wat liefhebbers van Britse roadsters uit de jaren zestig. De detailevoluties doen de MX-5 er nog zuiverder uitzien, suggestiever ook wat zijn dynamische kwaliteiten betreft. Die dynamische kwaliteiten dankt deze Mazda nog altijd in de eerste plaats aan een perfecte statische gewichtsverdeling over beide assen (50/50 procent), doordat de motor een beetje achter de vooras is gemonteerd. Hij drijft de ach terwielen aan via een manuele versnellingsbak met vijf (voor de 1.8 van 126 pk) of zes verhoudingen (in het geval van de tweeliter van 160 pk, die standaard over een zelfsperrend differentieel beschikt). Nieuw is dat de tweeliter nu ook kan worden besteld met een zestrapsautomaat (met koppelomvormer) die eveneens voorzien is van schakellepels aan het stuur. Deze overbrenging doet haar werk goed en draagt bij tot het comfort in drukke verkeersomstandigheden, maar zodra de weg vrij is, is de manuele versnellingsbak, die perfect schakelt, een waar genot.

Dat de MX-5 nu beter in de uitrusting zit, waarbij zelfs een automaat verkrijgbaar is, betekent niet dat hij op een steriele manier braver wordt. Dankzij zijn uitstekende mechanische basis blijft hij een van de prettigste roadsters om mee te rijden.