Eerste test / Mini Countryman en Paceman

De Countryman was bij zijn lancering in 2010 Mini's eerste stap in het land van de kleine SUV's. Twee jaar later werd hij in zijn voetsporen gevolgd door de Paceman, een driedeursafgeleide met schuin aflopend dak die zich eigenlijk tot zijn vijfdeursbroer verhoudt zoals de BMW X6 dat doet tot de X5. En waarom ook niet, want Mini behoort tot de BMW-groep. De evolutie van beide koetswerkvarianten is miniem. Nu de derde generatie van de Mini Hatch gelanceerd is, zou je kunnen verwachten dat ook de rest van het gamma recht heeft op BMW's nieuwe familie van modulaire motoren met drie of vier cilinders, turbo en directe injectie (1.2, 1.5 en 2.0). Maar daar is niets van aan.

Het voor een Mini zo typische rijplezier dat een gevolg is van de bedieningsorganen en de vrij stugge ophanging, is gevrijwaard gebleven. Het geluidscomfort ging erop vooruit, al hebben deze kleine SUV's met grote wielen nog altijd net iets meer last van stroomlijngeluiden (rond de buitenspiegels) en bandenlawaai dan de doorsneeconcurrent in dit segment. De JCW-motor gaat nog steeds prat op dezelfde kenmerken (218 pk, 280 Nm), terwijl de Cooper S 6 pk won (190 pk, 240 Nm). Deze krachtbronnen van plezier getuigen nog steeds van een rond karakter en melodieuze inborst, waardoor ze aanzetten tot een enthousiaste rijstijl. Dankzij diverse maatregelen (banden met een lage rolweerstand, verlaagde interne wrijving) kunnen ze nog een iets gunstigere verbruiksbalans voorleggen, terwijl de prestaties er lichtjes op verbeteren.

De facelift van de Mini Countryman en Paceman heeft weinig om het lijf. Dat de kwaliteitsindruk werd verbeterd, kunnen we echter alleen maar toejuichen, toch zeker voor een trendy merk als Mini. En dat de prestaties en het verbruik er lichtjes op vooruitgaan, is natuurlijk mooi meegenomen.

U kunt de Eerste Test van de Mini Countryman & Paceman nalezen in AutoGids 906 van 23/7/2014.