Eerste test / Mini Paceman

De Paceman levert één achterste zitplaats in ten opzichte van de vijfzitsversie van de Countryman. De ruimte op de twee afzonderlijke achterstoelen is royaal gezien de afmetingen van de auto, maar het vergt wel de nodige acrobatentoeren om naar achteren in te stappen via de twee (weliswaar verlengde) zijdeuren. Behalve de toegang is het interieur dus zo goed als identiek aan dat van de op sterven na dode vierzits-Countryman. Alleen zijn de bedienings knopjes van de elektrische ruiten verhuisd van de middenconsole naar de hertekende deurpanelen, maar volgend jaar zou ook de Countryman deze ergonomische aanpassingen doorvoeren.

Alle motorversies zijn optioneel verkrijgbaar met een Steptronic-zestrapsautomaat met manuele bedieningsmogelijkheid, maar voor onze kennismakingstest kregen we alleen ween handgeschakelde Cooper S-versie voorgeschoteld. Wat ons meteen opviel, was dat de voorwielen het op de vochtige bergwegen van Majorca behoorlijk moeilijk hadden om de 184 trappelende paardjes doeltreffend op het wegdek te krijgen. De lichte onderstuurneiging is perfect aanvaardbaar, terwijl het elektrisch bekrachtigde stuur enerzijds vrij artificieel aanvoelt en anderzijds behoorlijk brutaal reageert rond de rechtuitstand.

Op het eerste gezicht dachten we dat de van de Countryman afgeleide Paceman 'het model te veel' was voor Mini, maar bij nader inzien kunnen we er ons toch een publiek bij voorstellen: Mini-fans die de gewone driedeurs ontgroeid zijn, maar de functionaliteit van de Countryman (nog) niet nodig hebben. Binnenin is hij even ruim als zijn donormodel, hoewel de instap naar achteren geen sinecure is. De Paceman laat zijn coupéstijl vrij duur betalen, maar behalve de tractieproblemen van de tweewielaandrijver valt op het compromis rijplezier-comfort weinig aan te merken.

U kunt de Eerste Test van de Mini Paceman nalezen in AutoGids 864 van 12/12/2012.