Eerste test / Review Suzuki Swift (2024) - de Japanse Mini getest

Zij die oud genoeg zijn om het te weten, hoeven we niet te vertellen welke omwenteling de vierde generatie Swift in 2004 met zich meebracht. Voor het eerst kon ook de gewone sterveling zich een hipster permitteren. Want: de Swift deelde zijn stilistische joie de vivre met het stijlicoon van die tijd, de Mini, zij het aan een fractie van de prijs.

Het Japannertje bleek bovendien bovengemiddeld goed te karren, stak deugdelijk in elkaar en bood – naast dus een verleidelijk design – ook nog behoorlijk wat waar voor het relatief bescheiden geld dat Suzuki ervoor vroeg. Uiteraard werd die succesformule klakkeloos gekopieerd voor de volgende generaties, why change a winning team, nietwaar?

Omdat het team anno 2024 niet meer wint? Feit is dat Suzuki Swift met nummer zeven toch een lichtjes ander parcours volgt. Met een licht andere look, licht andere motorisaties en een lichte elektronische update.

Design, koetswerk en afmetingen Suzuki Swift

De Italiaanse Suzuki-designer stond te kirren van contentement. Hij vond zijn restyling namelijk het beste wat de Swift kon overkomen. Waarbij het er voor het vervolg ietwat van afhangt hoe je je identificeert. De meeste mannelijke collega’s deelden namelijk onze mening, dat de kleinere koplampen en nogal vreemd ‘zwevende’ motorkap (het doet wat PT Cruiser aan) wiens contourlijn de hele flank doorloopt minder potig ogen dan de meer rechttoe-rechtaanstijl van zijn voorgangers.

Het oogt allemaal wat schattiger, wat eleganter, wat…vrouwelijker. De Japanners wilden het niet met zoveel woorden gezegd hebben, maar da’s geen toeval. De Swift moet inderdaad vooral oestrogeen los weken. Wat ineens ook de nieuwe pastelkleuren verklaart waarin je je koets kan lakken.

>> Lengte: 3860 mm, breedte: 1735 mm, hoogte: 1595 mm (4WD: 1520 mm), wielbasis: 2450 mm

Aan de afmetingen veranderde nagenoeg niets. Een paar millimeter links en rechts, vooral te wijten aan de anders gestylede bumpers en spoilers, meer is het niet. Idem voor de wielbasis die met 2,45 meter identiek is aan die van de voorganger. Dat betekent evenzeer dat de Allgrip – de 4X4-versie waar de Swift traditioneel in voorziet – iets hoger op zijn wielen staat dan de voorwielaangedreven varianten.

Interieur en kofferruimte Suzuki Swift

De Japanners hebben het geprobeerd. Echt. Maar ook binnenin zijn niet alle gespeelde noten zuiver van toon. Handen op elkaar voor het bicolore dashboard waar een paar vlagen lichtgrijs de traditionele zwartgalligheid komen doorkruisen. Ook het nieuwe, 9 duim grote aanraakscherm is helemaal bijdetijds, terwijl we ook best aangenaam zaten in de puike stoelen.

Al stopt het mooie plaatje daar wel enigszins. We gaan niets afdoen aan de bouwkwaliteit. Hoewel voornamelijk harde plastics zijn we ervan overtuigd dat deze Swift, net als het gros van zijn voorgangers, verschillende carrières zal kennen over een spanne van een paar decennia. Al had Suzuki - in dat licht van die lange loopbaan - nu wel de jaren ’90 definitief achter zich mogen laten.

Analoge wijzers, een boordcomputer die je bedient met staafjes, een infotainmentweergave zo retro als de Playstation 1, het is ons een raadsel hoe de Japanners denken daarmee klanten weg te zullen snoepen van concurrenten die heus breedbeeld in de aanbieding hebben. Of een armsteun, want ook dat is blijkbaar luxe die je niet kan krijgen in de Swift.

Van de plek achterin worden we evenmin vrolijk. Een nipte ‘voldoende’ voor volwassen medereizigers het staat eveneens in schril contrast met sommige segmentsgenoten. Al vallen we daar in deze minder over gezien we van een stadshopper nu niet onmiddellijk verwachten dat die de lokale basketploeg rond kan voeren.

Idem voor het koffervolume. Da’s met 265 liter eerder modaal, al leert de praktijk dat dat volstaat voor de wekelijkse boodschappen. Je kan die capaciteit trouwens uitbreiden tot 980 liter, zij het dat je ook dan moet laden in niveaus. Een vlakke laadvloer is er immers niet. Net zomin als een degelijke afwerking van de kofferklep trouwens. Zelfs bij Dacia zou zo’n met plastic drukknoppen vastgepinde schaamlap niet weerhouden worden.

Motoren, specificaties en prestaties Suzuki Swift

Voorlopig (lees: tot ook de Swift Sport de line-up vervoegt) valt er niet te kiezen. Onder de kap ligt nog altijd een 1,2 liter. Of beter: opnieuw een 1,2 liter. Ondanks wat de cilinderinhoud doet vermoeden, gaat het hem in deze over een volledig nieuwe benzinemolen. Eentje met drie in plaats van vier cilinders. Een verlies dat evenwel (quasi) niets afdoet aan de prestaties. Met 82 pk en 111 Nm mag je je aan vergelijkbare sprintcijfers verwachten (0-100 km/u in 12,5 seconden). Zij het nu ondersteund door een aanstekelijke driecilinderroffel.

Het blokje kan verder rekenen op een milde elektrificatie. Middels een 3 pk en 50 Nm sterke starter-generator die via een bijkomende 12 volt-batterij wat extra komt duwen bij het acceleren. Te verwaarlozen ondersteuning dus, waardoor we het ‘Hybrid’-embleem dat achter op de kofferklep kleeft toch enigszins misplaatst vinden.

Dat gezegd zijnde, kunnen we er niet omheen dat het nieuwbakken motortje inderdaad bijzonder efficiënt ageert. Suzuki stuwde het thermische rendement naar een meer dan knappe 40 procent, waardoor een aanzienlijk deel van de ingespoten Euro 95 ook daadwerkelijk opgaat aan de aandrijving van de Swift. In die mate dat we – op een gevarieerd testparcours met snelwegen en snelle nationales en zonder onze rijstijl aan te passen – niet meer verstookten dan 4,2 liter per 100 kilometer. Wat beter is dan de 4,4 liter/100 km (98-99 g/km CO2) die de WLTP opgeeft.

Een puik resultaat waar ook de gewichtsbeperkingen zijn invloed op heeft. Leeg zet de Swift minder dan een ton op de weegschaal. Ondanks dus alle toegevoegde veiligheidssystemen en comfortelektronica. Voor de volledigheid moeten we wel meegeven dat die cijfers naar boven moeten worden bijgesteld als je kiest voor de CVT in plaats van de manuele vijfbak (die laatste schakelt trouwens verrassend licht en prettig), net zoals dat ook het geval is als je gaat voor de AllGrip.

Rijgedrag Suzuki Swift

Tijdens het perspraatje lepelden de Japanners ons redelijk wat grafieken op. Waarbij de Swift op geregelde basis werd vergeleken met de Volkswagen Polo. Wat ergens wel steekhoudt. Je wordt inderdaad een zekere Germaanse invloed gewaar achter het stuur. Waarbij de afstelling van de MacPhersons voor- en torsieas achteraan een eerder Duits comfort garanderen (hard zonder daarom oncomfortabel te zijn).

De Swift voelt ook afdoende vlot, zonder echt te begeesteren. Nochtans heeft Suzuki daar net op gewerkt. Een wat fermere stabilisatorstang vooraan, kruiskoppelingen met een grotere diameter, Teflon-platen aan de bevestiging van de stabilisatorstangen die de rolstijfheid moeten vergroten, allemaal om de koetsbewegingen tot een minimum te beperken en zodoende meer lol toe te laten in de bocht.

Jammer genoeg voelt het stuur wat te licht. Waardoor je vertrouwen mist om de apex ook aan te vallen. Het is veilig en stabiel, de Swift voelt vertrouwd en gebalanceerd. Het Suzuki-tje rijdt dus zeker goed. Maar ook niet meer dan dat. Yep, zoals dat inderdaad ook het geval is bij de Polo.

Belgische prijzen Suzuki Swift

Astara, de Belgische invoerder, is nog in volle prijsonderhandeling met Hamamatsu. Definitieve prijzen volgen allicht medio april, al wordt er voorzichtig vanuit gegaan dat de basisversie van de Swift – da’s opnieuw de GL – net onder de 20.000 euro zal duiken.

Of die psychologische ondergrens nu wordt gehaald of niet, feit is dat de Swift sowieso een stevige investering vergt. Eentje die – naar ons aanvoelen – zwaarder weegt dan de soortgelijke sommen die de concurrentie vraagt. Suzuki levert je voor dat geld immers minder – of toch minstens meer gedateerde/minder verregaande - uitrusting. Daar staat wel tegenover dat je 7 jaar garantie geniet (of 150.000 kilometer) evenals een levenslange pechbijstand (als je de Swift laat onderhouden bij een Suzuki-dealer)

Verdict Suzuki Swift 

Hoe kek hij ook mag wezen, echt vrolijk heeft de Swift ons niet gekregen. Het is ons allemaal wat te braaf, wat te voorzichtig, waardoor die vlotte looks zich niet vertaald zien in een gepast elektronisch dan wel mechanisch vervolg. Maar: het nieuwe driepittertje bleek wel extreem efficiënt. En daar krijg je natuurlijk wel de portemonnee extatisch mee.

Liever de korte versie?