Detailtests / BMW 740d xDrive: De standvastige zekerheid

We zouden het haast vergeten, maar naast met een i7 kwam BMW ook nog met een gewone 7-Reeks. En die kan, zoals vanouds, nog altijd besteld worden met een diesel. Omdat tradities er nu eenmaal zijn om in ere te houden. Alhoewel, is ­kiezen voor een diesel in de 7-Reeks echt een traditie, of eerder een gewoonte? Een belangrijke nuance. Bij een gewoonte gaat het namelijk om een repetitieve keuze die gemaakt wordt uit gemakzucht, niet omdat ze het leven per se beter maakt. Een traditie daarentegen tast dieper. Het draagt iets uit, geeft betekenis. Vertaald naar de 740d: de drieliter-diesel tekent al generaties lang voor de ratio binnen de exorbitantie. Voor de gematigdheid binnen het bacchanaal. Anders dan bij pakweg een hypercar is er bij de luxeberlines namelijk wél ruimte voor compromis – zolang de besparing op brandstof (en CO2) maar niet ten koste gaat van de luxe en comfort. Alleen, binnen die geest van de redelijkheid zou je kunnen stellen dat een i7 nog minder duur ‘tankt’, helemaal geen CO2 uitstoot en bovendien stilte als bijkomende luxe uitdraagt. Heeft deze 740d dan nog wel bestaansreden?

CONCEPT
Anders dan voorheen kun je deze 740d alleen nog krijgen in een lange uitvoering. Een gestrekte versie die met zijn 5,39 meter in de lengte nog eens 16 centimeter langer is dan de L-variant van zijn voorganger. Goed voor de binnenruimte, maar uiteraard heeft dat praktische gemak ook een keerzijde. Want de 740d is een bijzonder grote jongen die je niet altijd even makkelijk weggezet krijgt. Wetende dat de limousine met opengeklapte spiegels eveneens 2,19 meter nodig heeft in de breedte, hoeft het allicht niet gezegd te worden dat het Parking Assistant Pack Professional (850 euro) – dat sommige parkeermanoeuvres autonoom kan uitvoeren – eerder een noodzaak is dan een luxe.  
Verder moeten we het nog even over de olifant in de kamer hebben. Want wat doen we met de looks van deze 7-Reeks? De reacties zijn namelijk allerminst unaniem, met een bijzonder duidelijke split tussen haters en lovers. We laten het dan ook aan eenieder om een kamp te kiezen. Wat niet wegneemt dat – los van de persoonlijke smaak – felicitaties aan de orde zijn voor de getoonde durf. Door te morrelen aan een aantal vastgeroeste conventies vertoont het design een zeker karakter, iets wat lang niet alle concurrenten kunnen claimen. We vragen ons wel af of die asymmetrische indruk in profiel ook deel uitmaakte van het stijlplan: de grote deuren wringen visueel met de kleine raampartijen, wat – bij ons alleszins – behoorlijk bevreemdend overkomt.